Παρτίδα μπιλιάρδο

Στο σπίτι έχω μία σκονισμένη στέκα. Εχει ξεμείνει από κάτι παλιές απόπειρες. Τώρα τη χρησιμοποιώ, για να φτάσω τα άφταστα. Αλλά και το μπιλιάρδο άπιαστο δεν είναι; Ολα σε εγρήγορση τα θέλει. Και σώμα και μυαλό. Τι τένις και τι μπάσκετ... Πάμε για μονοστεκιές!

της Μαίρης Αλισάνογλου

Ωρα 5.30, απόγευμα Δευτέρας, σε ένα μπιλιαρδάδικο της Βασιλίσσης Ολγας. Ο Γιώργος και ο Γιάννης συναντιούνται γι’ άλλη μια φορά για την καθιερωμένη παρτίδα. Κι εγώ η άσχετη να προσπαθώ να καταλάβω πώς και γιατί χτυπάνε τις μπάλες και σύμφωνα με ποια λογική «δρόμο παίρνουν, δρόμο αφήνουν», για να καταλήξουν στις τρύπες του τραπεζιού.

Αρχίζει το ματς

Ο Γιώργος είναι πρωταθλητής πολλάκις. Παγκόσμιες, πανευρωπαϊκές και πανελλήνιες, εννοείται, διακρίσεις. Γι’ αυτό παίζει το «εννιάμπαλο» μονοστεκιά. Και θα εξηγηθώ αμέσως. Το «εννιάμπαλο» θεωρείται ένα από τα παιχνίδια του αμερικάνικου μπιλιάρδου που απαιτούν ιδιαίτερη δεξιοτεχνία. Στο τραπέζι υπάρχουν εννιά μπάλες και στόχος του κάθε παίκτη είναι, χτυπώντας τα νούμερα με τη σειρά, να βάλει στην τρύπα το 9. Ολο το παιχνίδι για μια μπάλα δηλαδή; «Ετσι είναι. Το μπιλιάρδο είναι άδικο μερικές φορές. Ακόμη και να έχεις βάλει όλες τις προηγούμενες μπάλες, αν σου ξεφύγει το εννιά, έχασες», εξηγεί ο Γιώργος, με τον αέρα, όμως, του νικητή. Γιατί εκείνος με ένα χτύπημα (μονοστεκιά) έκανε τις μπάλες να ακολουθούν το δρόμο που τους έχει χαράξει, έστω και νοερά. Μάγος ο άνθρωπος.
Στο μπιλιάρδο όσο κερδίζεις, συνεχίζεις. Και όσο ο Γιώργος συνεχίζει, ρωτάω το Γιάννη αν νιώθει ότι έχει ήδη χάσει το παιχνίδι. «Το ποιος θα νικήσει κρίνεται σε μεγάλο βαθμό από την ψυχολογία. Ηρεμία, αυτοπεποίθηση, επίγνωση των δυνατοτήτων σου, αυτά χρειάζονται και όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά», μου λέει. Μάλιστα. Τέρας ψυχραιμίας, δηλαδή. Και η τύχη; Οσο μιλάμε, δεν αφήνει από τα μάτια του και το Γιώργο: «Οπ, σειρά μου». Ο Γιάννης παίρνει θέση «βολής» στο τραπέζι του μπιλιάρδου, ενώ ο Γιώργος παίρνει θέση δίπλα μου. «Κάναμε τίποτα; Τυχερός ήμουν σήμερα». Ναι καλά, μήπως να παίξεις και κανένα τζόκερ; Και οι υπολογισμοί, τα μαθηματικά, τα βραβεία; «Δεν κάνω πλάκα. Το μπιλιάρδο θεωρείται και είναι άθλημα, αλλά ο παράγοντας τύχη παίζει μεγάλο ρόλο». Τουλάχιστον, όμως, είναι ένα παιχνίδι στο οποίο δεν μπορείς να κλέψεις. «Λάθος. Αν ακουμπήσεις δήθεν τυχαία με τα ρούχα σου μια μπάλα και μετακινηθεί, έστω και χιλιοστά, μπορείς να επηρεάσεις το αποτέλεσμα. Αυτό συμβαίνει πολλές φορές με τις γυναίκες, που ακουμπάνε τις μπάλες με τα μαλλιά τους».

Μα πού πήγαν οι γυναίκες;

Κοιτάζω στα γρήγορα το χώρο. Παντού άντρες και μόνο δύο κορίτσια σε μια γωνία, αφοσιωμένα στο παιχνίδι τους. Ετυχε ή απέτυχε; «Στην Ελλάδα, οι γυναίκες δεν τα πάνε πολύ καλά στο μπιλιάρδο. Φταίνε τα μπιλιαρδάδικα που είναι ανδροκρατούμενοι χώροι και όποια μπει μέσα περνάει από “ακτινογραφία”. Φταίει που αν ξεκινήσεις και χτυπάς τις μπάλες, χωρίς να σου δείξει κάποιος, δε θα βρεις κανένα ενδιαφέρον, για να συνεχίσεις… Στο εξωτερικό είναι διαφορετικά. Το μπιλιάρδο έχει απενεχοποιηθεί. Δε θεωρείται παιχνίδι για τα καταγώγια, αλλά θεαματικό άθλημα κι ο κόσμος παίρνει τα παιδιά του και πάει να παρακολουθήσει αγώνες».

Η ελληνική εκδοχή

Τον έχει απορροφήσει η κουβέντα, αλλά ήρθε η ώρα να παίξει. Καλώς το Γιάννη. Στην Ελλάδα τι γίνεται; «Υπάρχει η Ελληνική Ομοσπονδία Μπιλιάρδου και σύλλογοι σε διάφορες πόλεις. Στη Θεσσαλονίκη αυτήν τη στιγμή είναι δυστυχώς ανενεργός». Πάμε καλά, όμως, στο εξωτερικό… «Οι ξένοι μπορεί να κατεβαίνουν στους αγώνες με τον προπονητή και τον ψυχολόγο τους και εμείς με δυο παπούτσια πάνινα και τελικά να κερδίζουμε».
Ποιος κερδίζει; «Εσύ ποιος λες;». Ρεζίλι θα γίνω. Γιώργο εσύ; Fifty fifty οι πιθανότητες, δεν μπορεί… «Μέσα είσαι». Χάσε, για να συνεχίσουμε την κουβέντα. Ο Γιώργος είναι πολιτικός μηχανικός και μπαμπάς. Το πρωί επιβλέπει δημόσια έργα. Περίεργος συνδυασμός… «Το μπιλιάρδο ευθύνεται. Πέρασα στη σχολή που διάλεξα λόγω των διακρίσεών μου. Οπως σε όλα τα αθλήματα, δηλαδή. Οταν ξεπόρτιζα, για να πάω στο μπιλιαρδάδικο, η μάνα μου φώναζε να ανοίξω και κανένα βιβλίο. Τελικά, τα έκανα όλα με το δικό μου τρόπο». Πώς δηλαδή; Υπάρχουν σχολές μπιλιάρδου; «Στην Ελλάδα δυστυχώς όχι. Ούτε προπονητές. Πρέπει να εμπιστευτείς κάποιον καλό παίκτη, για να σου δείξει».

Θέλω τον προπονητή μου

«Και να αφιερώνεις ώρες στην προπόνηση», φωνάζει ο Γιάννης. Για πες. Μπορείς να κάνεις practice και μάλιστα χωρίς κάποιον να σε επιβλέπει; «Πολεμάς τις αδυναμίες σου με διάφορες ασκήσεις και μετά μπορείς να διαλέξεις έναν άξιο αντίπαλο. Εσύ πότε θα έρθεις;». Μου βάζεις δύσκολα Γιώργο. Τι πρέπει να κάνω; «Καταρχήν, δεν πρέπει να έρθεις πιωμένη και φαγωμένη, γιατί δε θα μπορείς να σκεφτείς σωστά. Φαίνεται περίεργο, αλλά παίζει ρόλο η καλή φυσική κατάσταση». Μπάσκετ θα παίξουμε; «Ακόμη χειρότερα, μπιλιάρδο».

Ολα τα λεφτά

Και πόσο θα μου κοστίσει; Ρωτάω το Γιάννη, που είναι και λογιστής. «Είναι ακριβό σπορ. Η ώρα κοστίζει 8 ευρώ. Αν θέλεις να έχεις και μια καλή στέκα, το budget μεγαλώνει. Ξεκινάνε από 200 ευρώ και ανεβαίνουν». Κατάλαβα, πρέπει να ψάξω για χορηγό.

Τα βραβεία στο ράφι, παρακαλώ!

Η παρτίδα σε λίγο τελειώνει. Και τι κερδίζεις απ' όλο αυτό; Δόξα; «Μπα… Εχεις δει ποτέ αγώνα μπιλιάρδου στην τηλεόραση; Είχες ακούσει ποτέ το όνομά μου;». Εντάξει Γιώργο, με αποστόμωσες. Χρήμα; «Πιο πολλά δίνεις, παρά παίρνεις», με διακόπτει ο Γιάννης. Τότε τι; «Με έχει βοηθήσει στον τρόπο οργάνωσης της σκέψης μου». «Κι εμένα να είμαι ήρεμος, τακτικός και πειθαρχημένος. Με το μπιλιάρδο έχω μάθει ό,τι αναλαμβάνω να το κάνω σωστά, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα», θα συμπληρώσει ο Γιώργος.
Τελικά, όμως, κερδίζει ο καλύτερος. «Οχι πάντα. Σήμερα, πάντως, κέρδισα εγώ, κι ας έπαιξε καλύτερα ο Γιάννης». Ατιμη κοινωνία…

Info Επαιξαν οι: Γιώργος Τοπαλίδης και Γιάννης Ματσουκάκος.