267EDITO

Την Παρασκευή 25 Μαΐου «έφυγε», στα τριάντα μόλις χρόνια της, μια λέαινα, ένα εκπληκτικό κορίτσι, η Αμαλία Καλυβίνου.
Η Αμαλία έζησε για εικοσιδύο ολόκληρα χρόνια μια ανείπωτη περιπέτεια με την υγεία της. Στάθηκε, βλέπετε, διπλά άτυχη, όταν στα οκτώ της νόσησε από ένα σπάνιο νόσημα κι όταν από εκεί και πέρα έπεσε στα χέρια ενός άθλιου συστήματος υγείας με κακούς και αδιάφορους γιατρούς που την βασάνισαν απάνθρωπα.
Φοιτήτρια της Φιλοσοφικής η Αμαλία, με πνευματική καλλιέργεια, αγάπη για τα βιβλία, τη μουσική και το χορό, με πάθος για το βόλεϊ και το ποδόσφαιρο, δεν το έβαλε κάτω. Πολέμησε την αρρώστια και την τραγική ανικανότητα των «γιατρών» με νύχια και με δόντια. Μη βρίσκοντας πουθενά και σε κανέναν ανταπόκριση ξεπέρασε τον ίδιο της τον εαυτό: άρχισε να αφηγείται με λεπτομέρειες το «γολγοθά» της, τα ιατρικά λάθη, την αδιαφορία, την επιπολαιότητα και την εκμετάλλευση, αλλά και την πορεία της, βήμα βήμα προς το θάνατο, καταγγέλλοντας με ονόματα τους «βασανιστές» της. Και όλα αυτά τα «ανέβασε» στο ηλεκτρονικό της ημερολόγιο, στο fakellaki. blogspot. com.
«Εχω πονέσει αφόρητα, έχω νιώσει τον πανικό νιώθοντας τον ανυπέρβλητο πόνο να έρχεται, έχω σκεφτεί αμέτρητες φορές ν' αυτοκτονήσω λόγω του πόνου, έχω περάσει άπειρες ώρες στο κρεβάτι ουρλιάζοντας από τον πόνο, έχω χρειαστεί για μεγάλα διαστήματα τη βοήθεια των άλλων, έχω καταστραφεί οικονομικά, έχω καταστρέψει οικονομικά την οικογένειά μου, έχω υπάρξει βάρος για την οικογένειά μου, έχω υπάρξει βάρος για τους φίλους μου, έχω υποστεί το όποιο ρίσκο δεκάδων χειρουργικών επεμβάσεων, έχω κάνει τραύματα κατακλίσεως, έχω χάσει απολαύσεις αμέτρητες, έχω στερηθεί διασκεδάσεις...», γράφει στο ημερολόγιό της.
Ηταν θυμωμένη η Αμαλία. Πολύ θυμωμένη.
Τον ξέρω καλά αυτόν το θυμό. Τον έζησα πριν από λίγους μήνες με το γιο μου για κάτι που ευτυχώς αποδείχτηκε ότι δεν ήταν τόσο σοβαρό όσο μας έλεγαν κάποιοι, που μας έστειλαν στην κόλαση, επειδή δεν μπορούσαν να βγάλουν διάγνωση. Ευτυχώς, τα πράγματα πήγαν καλά. Ξεπεράσαμε το πρόβλημα χάρη σε έναν γιατρό που πάλεψε μαζί μας απέναντι σε ένα θηρίο που λέγεται «σύστημα νοσοκομειακής περίθαλψης Θεσσαλονίκης», όπου τρέχαμε από τον Αννα στον Καϊάφα κι από νοσοκομείο σε πανεπιστημιακή κλινική κι από ιδιωτικό ιατρείο στα εξωτερικά ιατρεία ΟΛΩΝ των νοσοκομείων της πόλης, για να βγάλουμε άκρη. Και βγάλαμε. Νικήσαμε.
Ομως, δεν είναι όλοι τόσο τυχεροί. Η Αμαλία δεν ήταν. Εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες συνάνθρωποί μας ΔΕΝ είναι τόσο τυχεροί. Αντίστοιχες περιπτώσεις έχουμε ζήσει σχεδόν όλοι με αγαπημένα πρόσωπα, με συγγενείς, με φίλους, με συναδέλφους. Και τίποτα δεν αλλάζει. Κανενός δεν ιδρώνει το αυτί. Το πράγμα πάει από το κακό στο χειρότερο.
«Εχω υπάρξει άθυρμα του κάθε αμόρφωτου δημοσιοϋπαλληλίσκου. Εχω “δει” και άλλες φορές το θάνατο δίπλα μου, έχω δει τον πόνο των αγαπημένων μου, όταν με βλέπουν να λιώνω, έχω δει το πρόβλημά μου να γίνεται πηγή ευτυχίας για άλλους (γιατρούς, ιδιοκτήτες κλινικών, φυσιοθεραπευτές, ορθοπεδοτεχνικούς που μου έφτιαξαν το τεχνητό μέλος κ.λπ.), έχω χάσει την πλήρη αυτονομία μου, δεν εργάζομαι κανονικά εδώ και τρία χρόνια, έχω προσπαθήσει πολύ σκληρά για να δεχτώ τη νέα εικόνα του σώματός μου, έχω αναγκαστεί να μάθω τουλάχιστον τα στοιχειώδη ιατρικά ζητήματα, για να αναπληρώσω την άγνοια των γιατρών και ιδίως των ανεπίβλεπτων ειδικευομένων».
Οχι, δεν είναι όλοι οι γιατροί έτσι. Δίπλα στην Αμαλία πάλεψαν και καλοί γιατροί. Ομως, δεν ήταν αρκετό αυτό για να την σώσει. Για να της απαλύνει έστω τον πόνο, για να ζήσει αξιοπρεπώς τα λίγα χρόνια που της έμελλαν να ζήσει.
Η Αμαλία έφυγε θυμωμένη, κουρασμένη, τσακισμένη από την αρρώστια και τους «ανθρώπους». Πρόλαβε, όμως, να αφήσει την κραυγή της κληρονομιά σε όλους μας. Τα κείμενά της θα είναι πάντα εκεί να μας θυμίζουν τα χάλια μας και οι χιλιάδες επισκέπτες του fakellaki. blogspot. com θα συνεχίσουμε να διαδίδουμε την ιστορία της. Μέχρι να αλλάξει κάτι. Το υποσχόμαστε σε εκείνη και σε όλους όσους υποφέρουν από την ανικανότητα της Πολιτείας μας.
Η πρόσκληση σε αυτόν τον αγώνα είναι ανοιχτή για ΟΛΟΥΣ!
Ξεκινάμε;

Αντρέας Παναγόπουλος
apanagopoulos@ekdotiki.gr