Σαν να μην πέρασε μια μέρα!

Της Σόνιας Ταλαντινού

- «Πάνε μίλα του, μην είσαι εγωίστρια, θα νιώσεις πολύ καλύτερα. Δε θες να νιώσεις καλύτερα; Κάνε εσύ το πρώτο βήμα κι άσε τι θα πει αυτός και το πώς θα αντιδράσει. Δεν μπορώ να σε καταλάβω. Πάνε τώρα, να τον συγχαρείς κιόλας -είχε εκλεγεί πρώτος σε κάποιο φορέα του κλάδου μας-, ευκαιρία είναι».
Σαν παρότρυνση καλό ακούγεται, αλλά έλα που εγώ μάλλον δεν έχω μάθει να αρπάζω τις ευκαιρίες σε αυτήν τη ζωή. Στην άλλη, μου υπόσχομαι ότι θα αρπάζω κάθε ευκαιρία και δε θα πιαστώ κορόιδο του εαυτού μου. Και μου το έγραφε το ζώδιό μου: «Αυτήν την εβδομάδα αρπάξτε τις ευκαιρίες». Ηταν ξεκάθαρο. Τίποτα εγώ, στον κόσμο μου. Ξέρεις, παιδάκι μου, τι είναι ο λιονταρίσιος εγωισμός; Κι αν μπλέξει και με έναν αντίστοιχου ζωδίου, άστα να πάνε...
Αλλα επειδή η «άλλη ζωή» αργεί... carpe diem και πήρα μια βαθιά αναπνοή. Οχι ότι δεν το ήθελα, αλλά να, κάτι ο καιρός που περνάει, κάτι η αμηχανία, κάτι η οικειότητα που χάνεται -τον εγωισμό τον ανέφερα;- και δυσκολευόμουν. Τι ακριβώς; Να αποδεχτώ ότι, όταν αγαπάς κάποιον μια φορά, τον αγαπάς για πάντα. Η αγάπη δεν τελειώνει ποτέ, ζει μαζί μας, όπως μας είπε και στην ομιλία περί αγάπης η Σοφία από το «Χώρος και Αρμονία» στο «Electra» και στην οποία έδωσαν το «παρών» μόνο τέσσερις άντρες. Ερώτηση: Η αγάπη είναι αποκλειστικά γυναικεία υπόθεση;
Και πάνω που πίστευα ότι δεν ξέρω να αγαπώ... Οταν πήγα να τον συγχαρώ και να τον φιλήσω, μπορεί οι ματιές να πείσμωσαν για λίγο, ήταν, όμως, σαν μην πέρασε μια μέρα. Κι ας πέρασαν πέντε χρόνια σχεδόν. Μπορεί ποτέ να μην του είπα πόσο σημαντικός ήταν για μένα. Μπορεί ποτέ να μην του έδειξα πόσο ευγνώμων ήμουν που ήταν πάντα εκεί. Οταν εγώ δεν ήξερα και μου μάθαινε, όταν δεν είχα και μου πρόσφερε, όταν δεν καταλάβαινα και μου εξηγούσε, όταν φοβόμουν και μου άνοιγε ένα παράθυρο στην τόλμη μου, όταν ήταν απλώς εκεί. Χωρίς χαρακτηρισμούς και επιθετικούς προσδιορισμούς, απλώς εκεί. Και μετά ήρθε η παρεξήγηση και κουβάλησε μαζί της την ψύχρα, την παγωμάρα, την αποφυγή, τα «δε σε ξέρω - δε με ξέρεις»...
Και ήταν μια από αυτές τις ημέρες που δεν πίστευα ότι κάτι μπορεί να πάει χειρότερα και άλλα τέτοια «ευχάριστα». Και να που χρειάστηκε μόνο ένα «κλικ», μια τόση δα σχισμή του χρόνου, για να τσαλαπατήσω ανασφάλειες, φόβο και κακό εγωισμό και να κάνω το minimum για μένα, να διώξω το μούδιασμα και να λαδώσω μια σκουριασμένη κλειδαριά. Γιατί το να ξεχνάς ότι κάποτε εκτίμησες και αγάπησες έναν άνθρωπο είναι ύβρις απέναντι στην ευτυχία σου.

Υ.Γ. Δ. σ' ευχαριστώ.