269 edito

Αλήθεια, ποιος θυμάται έστω κι ένα τραγούδι από αυτά που διαγωνίστηκαν και βραβεύτηκαν στα δύο προηγούμενα Φεστιβάλ Τραγουδιού; Πολύ φοβάμαι, κανένας.
Φυσικά, δε φταίνε οι δημιουργοί γι' αυτό. Οι συμμετοχές τους - και όχι μόνο όσες βραβεύτηκαν από κοινό και επιτροπή - ήταν κάτι παραπάνω από ευπρόσωπες. Τα τραγούδια δεν είχαν να ζηλέψουν τίποτα από το «Αν ήμουν Πλούσιος» και το «Παλιό κανόνι», που σίγουρα πολλοί τα θυμούνται ακόμη, τριάντα χρόνια μετά, και σίγουρα δεν έχουν καμιά σχέση με τα σκουπίδια που μας «ταΐζει» καθημερινά η μικρή οθόνη μέσα από τα πανηγυρτζίδικα σόου και τα πρωινά γλεντοκόπια. Ομως, μιλάμε για δύο διαφορετικές εποχές.
Τότε, τη δεκαετία του ’60 ο κόσμος διψούσε να ακούσει καινούργια πράγματα, τα αναζητούσε, γέμιζε τις μπουάτ, τα γήπεδα, τα αναψυκτήρια, τα θέατρα, όπου δινόντουσαν συναυλίες, έτρεχε να βρει την πρώτη εκτέλεση του «Επιταφίου» του Μίκη Θεοδωράκη, το νέο «45άρι» του Καζαντζίδη ή του Τσιτσάνη, τους ελάχιστους ξένους δίσκους που κυκλοφορούσαν και, βέβαια, «αγκάλιαζε» το Φεστιβάλ Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης -προσκύνημα κανονικό για τους μουσικόφιλους της εποχής, αλλά, κυρίως, για τον πολύ κόσμο. Βέβαια, τότε δεν υπήρχαν 5.500 ραδιοφωνικοί σταθμοί και 2.500 τηλεοπτικά κανάλια να τους βομβαρδίζουν καθημερινά με λαϊκο-ποπ αηδίες, μέσα από διατεταγμένες playing lists, ίδιες και σχεδόν απαράλλακτες από τη μία άκρη των ερτζιανών ως την άλλη, όπως γίνεται σήμερα.
Και το ερώτημα ξαναμπαίνει: πόσες φορές ακούσατε σε κάποιον ραδιοφωνικό σταθμό, έστω κι ένα τραγούδι από αυτά που διαγωνίστηκαν και βραβεύτηκαν στα δύο προηγούμενα Φεστιβάλ Τραγουδιού; Εκτός από τις ημέρες πέριξ της διοργάνωσης, καμία. Ούτε καν από τους σταθμούς της ΕΡΤ. Κι αυτό πια ανήκει στη σφαίρα του παραλόγου -όταν η ίδια ξοδεύει εκατομμύρια για το φεστιβάλ, να μη μεταδίδει μετά τα τραγούδια που συμμετέχουν. Τι να περιμένεις, δηλαδή, από τον κόσμο; Να τα γράψει την ημέρα της μετάδοσης σε Dvd, για να τα ακούει μετά;
Ομως, δεν είναι εκεί το θέμα. Το Φεστιβάλ Τραγουδιού καλώς κάνει και υπάρχει, παρά τις όποιες ενστάσεις. (Σίγουρα θα ήταν πολύ καλύτερα να γίνεται στην καρδιά της Θεσσαλονίκης, στο Παλέ ή στο Λιμάνι, να έχει περισσότερες παράλληλες συναυλίες από όλο το φάσμα της μουσικής σκηνής- από παραδοσιακά μέχρι χαρντ ροκ συγκροτήματα κι από τον Χατζηγιάννη μέχρι τους «Active Member», να συνεχίζει να υποστηρίζεται από την ΕΡΤ, όχι μόνο μια εβδομάδα, αλλά και πενήντα δύο εβδομάδες). Το θέμα είναι ΠΟΙΟΙ και με ΠΟΙΟ κριτήριο αποφασίζουν και διατάσσουν ΤΙ και ΠΟΙΟΥΣ θα ακούμε!
Διαβάζοντας τα στοιχεία της έρευνας που κάναμε σε συνεργασία με τα «Public» και που σήμερα δημοσιεύουμε, τρίβουμε τα μάτια μας. Ούτε λίγο ούτε πολύ διαπιστώνουμε ότι άλλα θέλει ο κόσμος και άλλα του προσφέρει η βιομηχανία του θεάματος. Διότι, πώς αλλιώς εξηγείται το ότι ο κόσμος προτιμάει το ελληνικό έντεχνο τραγούδι και τη ροκ μουσική (με ποσοστά 43% και 42% αντίστοιχα) και το ότι η πόλη είναι γεμάτη με αφίσες λαϊκο-ποπ «ινδαλμάτων» και νικητών σε ριάλιτι της κακιάς συμφοράς; Πώς εξηγείται το ότι ο κόσμος θέλει συναυλίες, το ότι δεν υπάρχει ούτε ένας μεγάλος συναυλιακός χώρος και το ότι πρέπει να «μπουζουριάζονται» μερικές χιλιάδες κόσμος σε ένα περίπτερο της ΔΕΘ, όπως συνέβη προχθές με τους Placebo, που είχαν την… ατυχία να γίνουν sold out και να χρειαστεί να μεταφερθούν σε άλλο χώρο κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή; Πώς γίνεται να μας έχουν κολλήσει τη «ρετσινιά» της «πόλης-σκυλάδικου», όταν «βουλιάζει» το Παλέ στη συναυλία για το Μάνο Λοΐζο, όταν στη συναυλία των Αρβανιτάκη - Ξυδάκη είμαστε «πατείς με πατώ σε», όταν κλείνουν δρόμοι, για να ακουστεί η ποιήτρια Κική Δημουλά; Μήπως είναι τυχαίο - μου το έχουν πει άνθρωποι που εργάζονται χρόνια στις δισκογραφικές - ότι εκείνοι που ακούν όσα παίζονται στα μαγαζιά της νύχτας είναι οι καλύτεροι πελάτες των πειρατικών Cd, ενώ, αντίθετα, αυτοί που ακούν έντεχνο ελληνικό και ξένο είναι σταθεροί πελάτες των δισκοπωλείων και των on-line καταστημάτων;
Οχι, δεν ισχυρίζεται κανείς ότι έχουμε κάνει μαζική «στροφή στην ποιότητα». Ούτε ότι όλο το εύπεπτο λαϊκό τραγούδι των ημερών είναι για τα σκουπίδια. Ούτε καν ότι όλα τα νυχτερινά κέντρα είναι για τα σκουπίδια, ότι οι πελάτες τους είναι λούμπεν και περιθωριακοί, ότι ακόμη και κάποιος που ακούει έντεχνο δε θα (πρέπει να…) πάει έστω και μία φορά το χρόνο σε αυτά. Ολα χρειάζονται και όλα είναι μέσα στο παιχνίδι κι ευτυχώς δεν υπάρχει ακόμη... Αστυνομία της αισθητικής. Αλλωστε, ένα από τα καλύτερα τραγούδια των τελευταίων χρόνων είναι το «Πόσο σ’ αγαπώ» του Σταμάτη Κραουνάκη. Κι ας έγινε γνωστό ως το τραγούδι των τίτλων της «Μαρίας της Ασχημης». Ισα ίσα αυτό αποδεικνύει ότι τα αληθινά διαμάντια όχι μόνο δε χάνουν τη λάμψη και την αξία τους, ακόμη και μέσα στις τηλεοπτικές λάσπες, αλλά και περνούν από χείλι σε χείλι και δεν ξεχνιούνται μόλις σβήσει η μικρή οθόνη. Εκείνο που λέμε είναι ότι ο κόσμος θέλει και αξίζει το καλύτερο και όχι εκείνο που του πουλάνε με το ζόρι και το στανιό.

Αντρέας Παναγόπουλος
apanagopoulos@ekdotiki.gr

Dolores O’ Riordan

To «Linger» ν’ ακούγεται δυνατά από τη συνοικιακή καφετέρια κι εσύ στο παγκάκι να δίνεις το πρώτο σου φιλί. Με το «Zombie» έκανες την πρώτη σου κοπάνα απ’ το σχολείο, ενώ το «Promises» σε βρήκε με piercing στη μύτη, να προσπαθείς να κάνεις την εφηβική σου επανάσταση. Οκτώ χρόνια μετά, εσύ κάνεις το ξεκίνημά σου στη «γενιά των 800 ευρώ» και η Dolores O’ Riordan ξεκινά μια σόλο καριέρα. Για σένα δε ρωτάω, ας ρωτήσουμε καλύτερα την Dolores…

της Παυλίνας Εξαδακτύλου, pavlina6ktilou@yahoo.gr

Το πρώτο σου προσωπικό άλμπουμ έχει το γενικό τίτλο «Are you listening?». Τι είναι αυτό που πρόκειται να ακούσει το κοινό σε αυτήν την πρώτη σου δισκογραφική απόπειρα;
Ολα σχεδόν τα τραγούδια του άλμπουμ έχουν έναν στενό σύνδεσμο μαζί μου. Ενα έντονο προσωπικό στοιχείο. Ευτυχώς, αυτό το προσωπικό στοιχείο αναδεικνύεται μέσα από ολόκληρο το άλμπουμ. Ολα τα κομμάτια είναι για μένα από τα καλύτερα που έχω γράψει ποτέ και είμαι πολύ περήφανη για το αποτέλεσμα. Ελπίζω πραγματικά αυτός που θα ακούσει το «Are you listening?» να το απολαύσει τόσο, όσο εγώ δουλεύοντάς το.

Το «Ordinary day» έχει ήδη ξεχωρίσει στη Θεσσαλονίκη. Πόσο εύκολα μπορούν οι μέρες σου να είναι συνηθισμένες;
Καταρχήν, χαίρομαι πολύ που μαθαίνω ότι το τραγούδι αυτό αρέσει και ακούγεται. Προσπαθώ, όσο βέβαια αυτό είναι εφικτό και δυνατό, να έχω μια φυσιολογική ζωή, μια συνηθισμένη πραγματικότητα. Αυτό το καταφέρνω περνώντας χρόνο με τα παιδιά μου. Η οικογένειά μου με κρατά πάντα προσγειωμένη.

Οι Cranberries υπήρξαν ένα επιτυχημένο και δημοφιλές συγκρότημα. Τι ήταν αυτό που σ’ έκανε να πάρεις την απόφαση να συνεχίσεις μόνη δισκογραφικά;
Ηταν κάτι που είχα ανάγκη να κάνω. Το ήθελα πολύ. Βασικά, όλα τα μέλη του γκρουπ ήθελαν να δοκιμάσουν σόλο καριέρα κι έτσι τα πράγματα ήρθαν από μόνα τους. Ηταν μια απόλυτα φυσική εξέλιξη.

Σχεδόν σε όλες σου τις συνεντεύξεις καλείσαι ν’ απαντήσεις σε ερωτήσεις σχετικά με τους Cranberries. Εχεις πιάσει τον εαυτό σου να ενοχλείται ή να εκνευρίζεται, ειδικά τώρα που ακολουθείς τη δική σου πορεία;
Σε καμία περίπτωση. Είμαι κατηγορηματική σ’ αυτό. Οι Cranberies ήταν ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της μουσικής μου διαδρομής και δεν μπορώ παρά να είμαι περήφανη γι’ αυτό.

Ενα απ’ τα τραγούδια που καθιέρωσαν τη φωνή σου και την έκαναν ιδιαίτερα αναγνωρίσιμη ήταν το «Zombie» το 1994. Τι έχει αλλάξει σ' εσένα ύστερα από 13 χρόνια;
Δεν μπορώ να πω σε τι έχω αλλάξει ως άνθρωπος που ζει σε μια κοινωνία από τότε μέχρι σήμερα, αλλά είμαι σίγουρη ότι μουσικά έχω αλλάξει. Αυτό είναι, εξάλλου, γνώρισμα της μουσικής. Να αλλάζει διαρκώς.

Εχεις γράψει όλα τα τραγούδια του πρώτου σου άλμπουμ κι επιπλέον είσαι και συμπαραγωγός. Αυτό σημαίνει ότι οι fans σου θα ανακαλύψουν, ακούγοντάς το, κομμάτια του εαυτού σου που δεν είχαν μέχρι πρότινος αποκαλυφθεί;
Αυτό ελπίζω πραγματικά να συμβεί. Οπως είπα και πριν, το κάθε τραγούδι σημαίνει κάτι ξεχωριστό για μένα. Υπάρχει ένα προσωπικό δέσιμο με το καθένα. Σ’ όλο το άλμπουμ είναι διάχυτο το προσωπικό στοιχείο. Εχω επηρεαστεί από τα γεγονότα που συνέβησαν στη ζωή μου τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια.

Αρκετοί συνάδελφοί σου έχουν φτιάξει το δικό τους blog (ηλεκτρονικό ημερολόγιο) και επικοινωνούν με αυτόν τον κάπως πιο εναλλακτικό τρόπο με το κοινό. Εχεις σκεφτεί να το κάνεις κι εσύ;
Είναι ένας τρόπος να επικοινωνείς με το κοινό σου, αλλά, για να είμαι ειλικρινής, δεν το έχω δοκιμάσει μέχρι τώρα. Προς το παρόν τουλάχιστον…

Σε λίγες μέρες θα βρεθείς στη Θεσσαλονίκη. Αλήθεια, έχεις ακούσει τίποτε για την πόλη;
Οχι πολλά, αλλά μαθαίνω ότι είναι ένα όμορφο μέρος.

Με το σύζυγό σου, Don Burton, έχετε αποκτήσει τρία παιδιά. Πώς είναι να γράφεις στίχους, μουσική και να τραγουδάς, να βρίσκεσαι σε μια παγκόσμια τουρνέ και παράλληλα να μεγαλώνεις και τρία παιδιά;
Μόνο μια λέξη μπορεί, νομίζω, να περιγράψει όλο αυτό που ζω. Πυρετώδες!

Info - Το όνομά της είναι Dolores Mary Eileen O' Riordan.
- Το 1990 κερδίζει τη θέση της τραγουδίστριας στο συγκρότημα The Cranberry saw us που στη συνέχεια μετονομάστηκε σε The Cranberries.
- Το πρώτο της προσωπικό άλμπουμ «Are you listening?» κυκλοφόρησε το Μάιο και μέσα σε λίγες εβδομάδες πούλησε περισσότερα από 100.000 αντίτυπα σε όλο τον κόσμο.
- Θα εμφανιστεί για μια συναυλία στη Μονή Λαζαριστών, στις 21 Ιουνίου. Τιμή εισιτηρίου: 35 ευρώ προπώληση, 40 ευρώ ταμείο.

links
www. doloresoriordan.ie
www. myspace. com. doloresoriordan.

Σαν να μην πέρασε μια μέρα!

Της Σόνιας Ταλαντινού

- «Πάνε μίλα του, μην είσαι εγωίστρια, θα νιώσεις πολύ καλύτερα. Δε θες να νιώσεις καλύτερα; Κάνε εσύ το πρώτο βήμα κι άσε τι θα πει αυτός και το πώς θα αντιδράσει. Δεν μπορώ να σε καταλάβω. Πάνε τώρα, να τον συγχαρείς κιόλας -είχε εκλεγεί πρώτος σε κάποιο φορέα του κλάδου μας-, ευκαιρία είναι».
Σαν παρότρυνση καλό ακούγεται, αλλά έλα που εγώ μάλλον δεν έχω μάθει να αρπάζω τις ευκαιρίες σε αυτήν τη ζωή. Στην άλλη, μου υπόσχομαι ότι θα αρπάζω κάθε ευκαιρία και δε θα πιαστώ κορόιδο του εαυτού μου. Και μου το έγραφε το ζώδιό μου: «Αυτήν την εβδομάδα αρπάξτε τις ευκαιρίες». Ηταν ξεκάθαρο. Τίποτα εγώ, στον κόσμο μου. Ξέρεις, παιδάκι μου, τι είναι ο λιονταρίσιος εγωισμός; Κι αν μπλέξει και με έναν αντίστοιχου ζωδίου, άστα να πάνε...
Αλλα επειδή η «άλλη ζωή» αργεί... carpe diem και πήρα μια βαθιά αναπνοή. Οχι ότι δεν το ήθελα, αλλά να, κάτι ο καιρός που περνάει, κάτι η αμηχανία, κάτι η οικειότητα που χάνεται -τον εγωισμό τον ανέφερα;- και δυσκολευόμουν. Τι ακριβώς; Να αποδεχτώ ότι, όταν αγαπάς κάποιον μια φορά, τον αγαπάς για πάντα. Η αγάπη δεν τελειώνει ποτέ, ζει μαζί μας, όπως μας είπε και στην ομιλία περί αγάπης η Σοφία από το «Χώρος και Αρμονία» στο «Electra» και στην οποία έδωσαν το «παρών» μόνο τέσσερις άντρες. Ερώτηση: Η αγάπη είναι αποκλειστικά γυναικεία υπόθεση;
Και πάνω που πίστευα ότι δεν ξέρω να αγαπώ... Οταν πήγα να τον συγχαρώ και να τον φιλήσω, μπορεί οι ματιές να πείσμωσαν για λίγο, ήταν, όμως, σαν μην πέρασε μια μέρα. Κι ας πέρασαν πέντε χρόνια σχεδόν. Μπορεί ποτέ να μην του είπα πόσο σημαντικός ήταν για μένα. Μπορεί ποτέ να μην του έδειξα πόσο ευγνώμων ήμουν που ήταν πάντα εκεί. Οταν εγώ δεν ήξερα και μου μάθαινε, όταν δεν είχα και μου πρόσφερε, όταν δεν καταλάβαινα και μου εξηγούσε, όταν φοβόμουν και μου άνοιγε ένα παράθυρο στην τόλμη μου, όταν ήταν απλώς εκεί. Χωρίς χαρακτηρισμούς και επιθετικούς προσδιορισμούς, απλώς εκεί. Και μετά ήρθε η παρεξήγηση και κουβάλησε μαζί της την ψύχρα, την παγωμάρα, την αποφυγή, τα «δε σε ξέρω - δε με ξέρεις»...
Και ήταν μια από αυτές τις ημέρες που δεν πίστευα ότι κάτι μπορεί να πάει χειρότερα και άλλα τέτοια «ευχάριστα». Και να που χρειάστηκε μόνο ένα «κλικ», μια τόση δα σχισμή του χρόνου, για να τσαλαπατήσω ανασφάλειες, φόβο και κακό εγωισμό και να κάνω το minimum για μένα, να διώξω το μούδιασμα και να λαδώσω μια σκουριασμένη κλειδαριά. Γιατί το να ξεχνάς ότι κάποτε εκτίμησες και αγάπησες έναν άνθρωπο είναι ύβρις απέναντι στην ευτυχία σου.

Υ.Γ. Δ. σ' ευχαριστώ.

268EDITO

Την Παρασκευή 1 Ιουνίου εκατοντάδες Ελληνες ιστολόγοι ένωσαν τη φωνή τους «για την Αμαλία», το κορίτσι που έδωσε επί 18 χρόνια μια ηρωική μάχη με τον καρκίνο, αλλά και με την αδιαφορία και την ανικανότητα του συστήματος υγείας.
Η Αμαλία άφησε με το δικό της ιστολόγιο (το fakellaki. blogspot. com) σπουδαία κληρονομιά στην ελληνική κοινωνία. Κι αυτή η κληρονομιά δεν είναι μόνο η ευαισθητοποίηση, πρόσκαιρη ίσως, γύρω από το πρόβλημα που η ίδια, αλλά και χιλιάδες συμπολίτες μας αντιμετωπίζουν. Χάρη στην Αμαλία καθιερώθηκε και στην Ελλάδα ένα Νέο Μέσο επικοινωνίας: Τα blogs (web + log= διαδικτυακό σημειωματάριο ή ιστολόγιο, όπως τείνει να ονομάζεται, με μία λέξη, στα ελληνικά)!
Η αυθόρμητη κινητοποίηση των Ελλήνων ιστολόγων δε θα μπορούσε να μείνει απαρατήρητη από τα παραδοσιακά Μέσα Επικοινωνίας, που αφιέρωσαν χρόνο και χώρο στο θέμα. Αλλά και από την πολιτική εξουσία. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο πρώην υπουργός και βουλευτής (αλλά και ιστολόγος!) Ευάγγελος Βενιζέλος κατέθεσε στη Βουλή των Ελλήνων ολόκληρο το περιεχόμενο του ιστολογίου της Αμαλίας, ενώ κατατέθηκε και σχετική επερώτηση.
Στη σύντομη ιστορία τους, τα ελληνικά ιστολόγια, τα οποία σήμερα ξεπερνούν τα 2.000, έδειξαν κι άλλες φορές τη δυναμική τους. Την άνοιξη του 2006 δεκάδες ιστολόγοι, αντιδρώντας σε συγκεκριμένες εκπομπές της κρατικής τηλεόρασης και με σύνθημα «θέλω να μην πληρώνω για την ΕΡΤ», πρότειναν να μην καταβάλλεται το ανταποδοτικό τέλος για την ΕΡΤ που έρχεται μαζί με το λογαριασμό της ΔΕΗ. Την ίδια περίπου εποχή, πολλά θεσσαλονικιώτικα (και όχι μόνο) ιστολόγια αντιτάχθηκαν στα περίφημα σχέδια για την «ανάπλαση» της πλατείας Αριστοτέλους και συνέβαλαν, με τον τρόπο τους, στην ακύρωσή τους. Πάλι στη Θεσσαλονίκη, αρκετά ιστολόγια εξέφρασαν την αντίθεσή τους στην υποθαλάσσια αρτηρία, αλλά και στην επέκταση του αεροδιαδρόμου 10-25. Πλήθος, όμως, ήταν και οι διαμαρτυρίες για το κλείσιμο του web site «cultureguide. gr» από το υπουργείο Πολιτισμού, αλλά και για την απομάκρυνση της Μαριάννας Κορομηλά από την ΕΡΑ με πρόσχημα τη λήξη της σύμβασής της. Εν εξελίξει είναι, επίσης, η συγκέντρωση υπογραφών για τον Αντώνη Τσιπρόπουλο, ο οποίος πρόκειται να δικαστεί σύντομα, επειδή στην ιστοσελίδα του www. blogme. gr (ένα ηλεκτρονικό ευρετήριο-«βιβλιοθήκη») υπήρχε σύνδεσμος, που παρέπεμπε σε τρίτο web site το οποίο, σύμφωνα με καταγγελία γνωστού εκδότη, φιλοξενούσε κείμενα «υβριστικού περιεχομένου». Τέλος, η πρόσφατη λογοκρισία ενός έργου στην έκθεση «ArtAthina» ξεσήκωσε, επίσης, κύμα αντιδράσεων στον ελληνικό ιστοχώρο.
Τόσο τα παραπάνω όσο και η πρωτοφανής σε μέγεθος και ένταση κινητοποίηση - παρέμβαση των ιστολόγων «για την Αμαλία» δείχνουν πως είμαστε μάρτυρες μιας πραγματικής επανάστασης στο χώρο της επικοινωνίας, αλλά και της δημιουργίας ενός νέου δημόσιου χώρου που κανείς πλέον δεν μπορεί και δε δικαιούται να αγνοεί, αλλά και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει την εξέλιξή του στο άμεσο μέλλον.
Εχουμε λόγους να είμαστε επιφυλακτικοί, υιοθετώντας μια κριτική στάση απέναντί στα ιστολόγια, καθώς κάθετι που έχει δύναμη γίνεται πάντοτε αντικείμενο διεκδίκησης, ελέγχου, προσεταιρισμού και εκμετάλλευσης. Εχουμε λόγους να ανησυχούμε, γιατί το νέο μέσο μπορεί να χρησιμοποιηθεί από λογής λογής κακόβουλους, υβριστές, προβοκάτορες, οι οποίοι μάλιστα προστατεύονται από την «ανωνυμία» που μπορεί να τους παρέχει. Κι έχουμε, ακόμη, λόγους να προβληματιζόμαστε για το κενό στην ενημέρωση από τα παραδοσιακά -κυρίως από τα τηλεοπτικά- μέσα ενημέρωσης και την αδυναμία τους να εκφράσουν τη σύγχρονη κοινωνία.
Σίγουρα, όμως, έχουμε πολύ περισσότερους λόγους να αισιοδοξούμε για μια κοινωνία που οι πολίτες της μπορούν να είναι ενεργοί, που μπορούν να εκφράζονται χωρίς διαμεσολάβηση, που τα ανακλαστικά τους θα είναι οξυμμένα και δε θα βουλιάζουν στον καναπέ της παθητικής τηλοψίας. Και σε μια τέτοια κοινωνία οι ιστολόγοι πρόκειται να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο.
Οσο για τα παραδοσιακά μέσα, τις εφημερίδες, τα περιοδικά, το ραδιόφωνο, οι δημοσιογράφοι δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν, εάν ανοίξουν τις σελίδες, τις συχνότητες και την καρδιά τους στα ιστολόγια. Χωρίς τσιγγουνιές, χωρίς ανταγωνιστική διάθεση, χωρίς καχυποψία. Το «Sunday» είναι ένα από τα πρώτα περιοδικά ποικίλης ύλης στην Ελλάδα που το έκανε καταγράφοντας το φαινόμενο στα πρώτα του βήματα, ανοίγοντας μια σελίδα για τα blogs και τα web sites. Και θα συνεχίσουμε και στο μέλλον…

Αντρέας Παναγόπουλος
apanagopoulos@ekdotiki.gr
sunday-date. blogspot. com

Οικογένεια Κουστό

«Μ' αγαπάνε πολύ τα ζώα, άρα δεν πρέπει να είμαι και τόσο κακός». Χάρη σε αυτόν μάθαμε τα μυστικά του βυθού, ταξιδέψαμε στην πλάτη ενός δελφινιού, δίπλα σ' ένα λευκό καρχαρία και συναντήσαμε τους ιθαγενείς των νησιών του Ειρηνικού. Δέκα χρόνια μετά το θάνατο του καπετάν Κουστό, η δυναστεία του συνεχίζεται από το γιο και τους εγγονούς του.

της Σόνιας Ταλαντινού, stalantinou@ekdotiki.gr

Ζακ Ιβ
- Γεννήθηκε το 1910, στο Σεν Αντρέ.
- Στη λίμνη Χάρβεϊ του Βερμόντ έμαθε να κρατάει την αναπνοή του και να βουτάει στον πυθμένα.
- Αποβλήθηκε από το γυμνάσιο, γιατί έσπασε 17 από τα παράθυρα του σχολείου.
- Στα 20 μπήκε στη Γαλλική Ναυτική Ακαδημία και υπηρέτησε ως αξιωματικός του Πυροβολικού.
- Λάτρευε τα αεροπλάνα, τα γρήγορα αυτοκίνητα και τις γυναίκες.
- Είχε ένα σοβαρό ατύχημα με το σπορ αυτοκίνητο του πατέρα του.
- Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου Πολέμου δούλεψε για την Αντίσταση, αλλά πολλοί ισχυρίστηκαν ότι έκανε το διπλό κατάσκοπο. Μετά τον πόλεμο, τιμήθηκε με το παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής.
- Το 1943, μαζί με το μηχανικό Emile Gagnan δημιούργησαν το φορητό σύστημα πεπιεσμένου αέρα ή «πνευμόνι της θάλασσας». Πέντε χρόνια αργότερα, έπιασε το ρεκόρ των 100 μέτρων και ανακάλυψε την αγάπη του για την ωκεανογραφία.
- Το 1950, ο λόρδος σερ Γκίνες του πρόσφερε χρήματα, για να αγοράσει ένα παλιό ναρκαλιευτικό. Ξεκίνησε την περιπλάνηση με το «Καλυψώ», που μετέτρεψε σε ωκεανογραφικό και κινηματογραφικό εργαστήρι.
- Η «Universal» αγόρασε όλο το έτοιμο κινηματογραφικό υλικό του.
- Του πήρε δυο χρόνια και 1.000 καταδύσεις, για να ολοκληρώσει την ταινία «Ο κόσμος της Σιωπής». Για τη συγκεκριμένη και για το «Ο κόσμος χωρίς ήλιο» κέρδισε Οσκαρ Καλύτερου Ντοκιμαντέρ, το '56 και το '63 αντίστοιχα.
- Ο Τεντ Τέρνερ τον χαρακτήρισε «πατέρα της περιβαλλοντικής κίνησης».
- Ο Τζον Φ. Κένεντι του απένειμε το Χρυσό Μετάλλιο του National Geographic Society, ο Ρ. Ρέιγκαν το Μετάλλιο της Ελευθερίας, ο Φιντέλ Κάστρο αποφυλάκισε 20 κρατούμενους για χάρη του, ο Ντε Γκολ και ο Μπομπιντού τον καλούσαν σε γεύματα.
- Το 1978, δημιούργησε την οργάνωση «Κοινωνία του Κουστό».
- Το 1989, ξεκίνησαν οι διαμάχες με τον πρωτότοκο γιο του, Ζαν Μισέλ (από τον πρώτο του γάμο με τη Σιμόν Μελχιόρ), για τη διαχείριση της οργάνωσης. Ο Ζαν παραιτήθηκε, αλλά οδηγήθηκαν σ' ένα πολύκροτο δικαστικό αγώνα για τη χρήση του ονόματος Κουστό σ' ένα θέρετρο στα Φίτζι. Λέγεται ότι τα βρήκαν λίγο πριν από το θάνατο του Κουστό και ότι ο γιος ορκίστηκε να συνεχίσει το έργο του.
- Το 1991, στην Παγκόσμια Διάσκεψη για τη Γη στο Ρίο, υπέβαλε γραπτή διαμαρτυρία για τα δικαιώματα των μελλοντικών γενιών, που υπογράφηκε από 5 εκατομμύρια ανθρώπους. Τα μίντια τον βάφτισαν «καπετάνιο του πλανήτη». Την ίδια χρονιά, παντρεύτηκε την ερωμένη του και αεροσυνοδό, Φρανσίν Τριπλέ, με την οποία απέκτησε την Νταϊάν και τον Πιερ Ιβ.
- Το 1996, το «Καλυψώ» βυθίστηκε στη Σιγκαπούρη και ξεκίνησε μια μεγάλη προσπάθεια να μαζέψει χρήματα για το «Καλυψώ ΙΙ», που θα είχε τούρμπο πανιά.
- Βουτούσε και μετά τα 80 με ειδικές μπουκάλες.
- Το κύκνειο άσμα του ήταν η 39 επεισοδίων τηλεοπτική σειρά «Ανακαλύπτοντας ξανά τον κόσμο» και ο εγκαινιασμός των πανεπιστημιακών εδρών Κουστό, που ξεπερνούν τις 100 παγκοσμίως.
- Πέθανε στις 25 Ιουνίου του 1997 από καρδιακή προσβολή.
- Ο Vangelis και ο Ζαν Μισέλ Ζαρ κυκλοφόρησαν δύο άλμπουμ με τραγούδια αφιερωμένα στον Κουστό, το «Cousteau's Dreams» (2000) και το «En Attendant Cousteau» (1990).

Ζαν Μισέλ
- Γεννήθηκε το 1938. Είναι ο πρωτότοκος γιος του Ζακ Ιβ.
- Η πρώτη του κατάδυση με φιάλες ήταν το 1945, σε ηλικία 7 ετών.
- Είναι εξερευνητής, περιβαλλοντολόγος, εκπαιδευτής και παραγωγός ντοκιμαντέρ. Χρησιμοποιεί την τεράστια εμπειρία του για να μεταδίδει στους ανθρώπους την αγάπη και τις ανησυχίες του για το θαλάσσιο κόσμο.
- Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του το πέρασε στα ωκεανογραφικά σκάφη του πατέρα του, «Καλυψώ» και «Αλκυονίς».
- Μετά το θάνατο της μητέρας του, το 1990, και μια δικαστική διαμάχη που σήμανε το τέλος της συνεργασίας με τον πατέρα του, ίδρυσε το «Ocean Futures Society», το 1999, έναν ερευνητικό και εκπαιδευτικό οργανισμό.
- Εχει κάνει την παραγωγή σε 70 ταινίες κι έχει τιμηθεί με τα βραβεία Emmy, Peabody Award και Cable Ace Award.
- Εμφανίστηκε σ' ένα τύπου ντοκιμαντέρ ειδικό αφιέρωμα για το Dvd του «Μπομπ ο Σφουγγαράκης», όπου μιλάει για όλα τα πλάσματα του βυθού που παρουσιάζονται -και όχι μόνο- στο καρτούν. Το ίδιο έκανε και για το «Ψάχνοντας το Νέμο». Μάλιστα, στο τελευταίο, συζητάει με τους ήρωες για περιβαλλοντικά θέματα.
- Το 2006, κυκλοφόρησε μια σειρά ντοκιμαντέρ, το «Ocean Adventures». Ενα από τα επεισόδια ενέπνευσε τον πρόεδρο Τζορτζ Μπους να δημιουργήσει το «Northwestern Hawaiian Islands National Monument», τη μεγαλύτερη θαλάσσια προστατευόμενη περιοχή στον κόσμο.

Φιλίπ
- Γεννήθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 1940, στην Τουλόν. Ηταν ο δευτερότοκος γιος του Ζακ Ιβ.
- Βούτηξε για πρώτη φορά με φιάλες το 1945, σε ηλικία 5 ετών.
- Τα παιδιά του, Αλεξάνδρα και Φιλίπ Τζ., ο οποίος γεννήθηκε μετά το θάνατό του, είναι οι συνεχιστές της οικογενειακής παράδοσης στην ωκεανογραφία.
- Πέθανε στις 28 Ιουνίου 1979 στη Λισσαβόνα, σε αεροπορικό δυστύχημα.

Φαμπιάν
- Γεννήθηκε το 1967, στο Παρίσι. Είναι γιος του Ζαν Μισέλ.
- Ασχολείται με υποβρύχια ντοκιμαντέρ και είναι εξερευνητής των βυθών.
- Πολλές φορές συνόδευε τον παππού του και τον πατερά του στα ταξίδια τους.
- Αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο της Βοστόνης.
- Η πρώτη του «βουτιά» διήρκεσε μιάμιση ώρα και την έκανε με έναν οικογενειακό φίλο σε πισίνα, στα τέταρτα γενέθλιά του.
- Εκανε μελέτες για τους καρχαρίες στο φυσικό τους περιβάλλον, με τη βοήθεια ενός υποβρύχιου σκάφους σε σχήμα λευκού καρχαρία, το «Troy». Ξόδεψε εκατοντάδες ώρες τραβώντας με την κάμερα καρχαρίες για το ντοκιμαντέρ του «Mind of a Demon».
- Ανέπτυξε την ιδέα του υποβρύχιου σκάφους σε σχήμα καρχαρία εμπνευσμένος από το εξώφυλλο του γαλλικού κόμικ «Οι περιπέτειες του Τεν Τεν».

Φιλίπ Τζ.
- Γεννήθηκε στις 20 Ιανουαρίου 1980, στη Σάντα Μόνικα.
- Είναι περιβαλλοντολόγος.
- Δουλεύει για το «Animal Planet» και το «Discovery Channel».
- Εχει μάστερ στην Ιστορία από το Πανεπιστήμιο St. Andrews.
- Ηταν κοντά στον «Κροκοδειλάκια» Στιβ Ιργουιν, όταν αυτός σκοτώθηκε το 2006, ενώ γυρνούσε το ντοκιμαντέρ «Ocean's Deadliest». Ο Φιλίπ ολοκλήρωσε μόνος του το ντοκιμαντέρ τις επόμενες εβδομάδες.
- Προτάθηκε για διοικητικό μέλος του Εθνικού Ιδρύματος Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης το 2006 από το διοικητή της Υπηρεσίας Προστασίας του Περιβάλλοντος των Ηνωμένων Πολιτειών, Στ. Τζόνσον.
- Είναι μέλος σε περισσότερους από 10 οργανισμούς, επιτροπές και συμβούλια για το περιβάλλον.
- Είναι πρόεδρος και συνιδρυτής του «EarthEcho International», ενός site που δημιούργησε με την αδελφή του, Αλεξάνδρα, το 2003, στη μνήμη του πατέρα τους.

Χαλκιδική: Πάει με όλα

Δεν την παινεύουμε, γιατί είναι το σπίτι μας (άντε καλά, το εξοχικό μας ή το εξοχικό του κολλητού μας), αλλά επειδή τα έχει όλα. Από ελεύθερο κάμπινγκ -παράνομο μεν, κλασικό δε- μέχρι υπερπολυτελή μπανγκαλόου, που νοικιάζονται για 10.000 ευρώ ημερησίως.

του «Sunday»

Κι αν νομίζετε ότι την ξέρετε σαν την παλάμη του χεριού σας, απατάσθε. Κρύβει συνέχεια εκπλήξεις.
Εκπληξη 1η: Σε πόση ώρα θα φτάσεις. Δεν ξέρεις ποτέ.
Εκπληξη 2η: Εκεί που βρίσκεσαι σε μια παραλία γεμάτη παιδάκια και κουβαδάκια, με το που φεύγει ο ήλιος μετατρέπεται σε ρέιβ πάρτι.
Εκπληξη 3η: Εσύ, ο Βορειοελλαδίτης, που συχνά πλέον την σνομπάρεις, γιατί «την έχεις φάει με το κουτάλι», συνειδητοποιείς ότι τείνεις να γίνεις μειονότητα. Οι Αθηναίοι δεν προλαβαίνουν να κλείνουν ξενοδοχεία -μέτρα πόσες αθηναϊκές πινακίδες σε περιτριγυρίζουν-, ενώ σε χαμηλές σεζόν, όπως ο Ιούνιος, θα ξαναδείς εκεί Αγγλους και Γερμανούς που είχαν χαθεί για χρόνια. Οταν, δε, ανεβαίνει κατακόρυφα η θερμοκρασία μαζί με τις τιμές -βλέπε Ιούλιο και Αύγουστο-, αντιλαμβάνεσαι ότι τα βουλγάρικα, τα ρουμάνικα και τα ρωσικά αρχίζουν να κυριαρχούν.
Εκπληξη 4η: Ολα τα 'χει ο μπαξές. Σε όποια φάση της ζωής σου και να βρίσκεσαι, παιδί, έφηβος, φοιτητής, με τον καλό σου, με την οικογένειά σου ή συνταξιούχος, υπάρχει μια παραλία, ένα κάμπινγκ, ένα κατάλυμα και για σένα.

Τάπερ, κουβαδάκια, γενική μετακόμιση
Φούρκα, Σίβηρη, Χανιώτη αποτελούν τη χαρά του γονιού, λόγω των λούνα παρκ και των παιδότοπων που διαθέτουν. Σαγιονάρα, σούπερ μάρκετ, εφημερίδες και βόλτα με το αυτοκίνητο για 500 μ. Αφού είναι όλοι τους παιδιά της πόλης και αδυνατούν να αφήσουν τις συνήθειές τους στο διαμέρισμα, τι στο καλό τις θέλουν τις διακοπές; Στο Κασσανδρινό θα κάτσει όλη η οικογένεια σε κάποια ταβέρνα για κρέας και δε θα αφήσει τις υπόλοιπες παρέες από το σαματά να φάνε με την ησυχία τους. Στην Αγ. Παρασκευή θα πάνε τη γιαγιά στα λουτρά και μετά στάση για ένα παγωτό με θεά από τη «Villa Stasa». Ρηχές, δηλαδή ιδανικές για παιδιά, είναι και οι παραλίες Τρανή Αμμούδα, Αγ. Μάμας και Ν. Ρόδα. Οικογενειοκατάσταση θα συναντήσεις και στην Ποτίδαια, πριν από τη διώρυγα, στις μικρές παραλίες που θα πάρει το μάτι σου από ψηλά, έτσι όπως αναπτύσσεις ταχύτητα, για να περάσεις στο «πόδι».

Πτυχιακή στο ξενύχτι
Αμμουλιανή: «Μωρό μου, φέτος, θα σε πάω σε νησί». Σε ποιο νησί τώρα είναι άλλο θέμα. Οχι ότι έχει τίποτα να ζηλέψει από τα άλλα. Και τις καταγάλανες παραλίες του τις έχει και τα κάμπινγκ του και όλα τα καλά. Μέχρι και το δικό της μοναδικό σύμπλεγμα νησιών, ονόματι Γαϊδουρονήσια, έχει. Στα νησάκια αυτά πηγαίνετε συνήθως με ΙΧ βάρκα. Αν κάνετε το λάθος να πάτε μόνοι σας, πάρτε και μια μπάλα του βόλεϊ μαζί σας, να σας κάνει παρέα, όπως στο «Ναυαγό».
Ποσείδι: Τι να πρωτοπεί κανείς; Το πιο ποθητό κάμπινγκ της χώρας για ηλικίες 18-25 και βάλε. Πρώτη Ιούλη μέχρι και τέλος Αυγούστου λειτουργεί το κάμπινγκ του ΑΠΘ και γίνεται η νύχτα μέρα. Προτεινόμενη περίοδος, αν δεν έκανες γυμναστική μέσα στη χρονιά, το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Ιουλίου, καθώς το πρώτο κυκλοφορούν μόνο τα ΤΕΦΑΑ. Ασε φίλε μου, η χούντα του κοιλιακού.
Καλλιθέα: Η Μύκονος της Χαλκιδικής. Οποιο νυχτερινό σχήμα και clubάκι δε θέλει να φάει την πίκρα της πόλης μετακομίζει εδώ. Rooms to let και άγιος ο Θεός. Το δε βράδυ είναι σαν να περπατάς στην Τσιμισκή σε περίοδο εκπτώσεων. Στα πολύ συν, οι υπαίθριοι τατουατζήδες και το μεξικανικό εστιατόριο. Κάτι αντίστοιχο ισχύει και για το Μαρμαρά, για τους πιστούς του δεύτερου «ποδιού».
Πλατανίτσι: Τι κι αν τα ενοικιαζόμενα, από τη μία, σου φαίνονται απλησίαστα και το Ποσείδι τρελοκομείο; Στο Πλατανίτσι θα βρεις τη χρυσή τομή. Με λίγα ευρουλάκια per night «τη βγάζεις» μια χαρά. Αρκεί να μη στήσεις τη σκηνή σου κάτω από ακακίες, γιατί θα κολλήσει το σύμπαν.
Ν. Πλάγια: Καλά, από νερά δε λένε και τίποτα, αλλά από λουκουμάδες της γιαγιάς respect. «Αν φας, ξανατρώς». Αν, λοιπόν, σε φέρει προς τα 'κει ο δρόμος σου, μια επίσκεψη στο λιμανάκι, στην δεξιά άκρη του, θα σε αφήσει ικανοποιημένο. Ασε που στην επιστροφή θα νιώσεις την ηδονή της οδήγησης με 100 χλμ. την ώρα. Ανοιξε και το ραδιόφωνο ν' ακούσεις τις εκπομπές «της επιστροφής». Οταν οι άλλοι θα στριμώχνονται στα δύο «πόδια», εσύ θα πίνεις καφέ στο μπαλκόνι.
Για σένα, ορεινέ Χαλκιδικιώτη, που περιμένεις τη δικαίωση και την προσοχή μου, αλλά επειδή δε διαθέτεις θάλασσα δε σου την δίνω, μια κουβέντα μόνο. Γελάει καλύτερα όποιος θα γελάσει το 2080. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, τότε θα λιώσουν οι πάγοι και όλη η Χαλκιδική θα γίνει νησί. Εκεί να δεις χαρές που θα κάνεις, όταν ξαφνικά τα κτήματά σου γίνουν παραθαλάσσια -λες κάτι χωράφια που έχω στον Αγιο Πρόδρομο να πάρουν τελικά αξία; Ας φάω κάνα σουβλάκι, μέχρι να το σκεφτώ καλύτερα...

Fly me to the moon
Κολπάκια στο τρίτο «πόδι», όπως αυτά της Ουρανούπολης, είναι μια κάποια λύση, μόνο πρόσεχε μην παραβιάσεις το «άβατο» και η μικρή έχει μπλεξίματα. Στα Πυργαδίκια, θα απολαύσεις βραδινό μπάνιο και θα απορήσεις για το πόσο σιγανά παίζουν μουσική τα μπαράκια. Αν βρεις κανένα ανοιχτό… Η περιοχή έχει γεμίσει ωραίες βίλες. Δε θα ξέρεις πια να διαλέξεις, μέχρι που θα μάθεις τις τιμές και θα πεις: «Βρε, τα Πυργαδίκια».
Στα κολπάκια του «Καρρά» μπορεί και να αγανακτήσεις με τις περιφράξεις, αλλά θα σε αποζημιώσουν η νηνεμία και η απίστευτη ησυχία. Κι αν «λαλήσεις» από το πολύ τζιτζίκι, βάλε κάτι πάνω σου και πήγαινε στο καζίνο -αρέσουν κάτι τέτοια στις γυναίκες. Ασε που έχει και ρομαντικά εστιατόρια.
Στο Κάστρο Τορώνης θα δείτε το δειλινό. Σούπερ κατάσταση, αρκεί να μην καίγεται η Χαλκιδική. Ανέβα όσο πιο ψηλά μπορείς και βγάλε φωτογραφίες με φόντο το κόκκινο του ήλιου την ώρα που σβήνει.
Ρομαντσάδα σε ισχυρές δόσεις θα ζήσεις και στο Παλιούρι. Τέρμα κάτω, στη «μύτη», αλλά και στο χωριό, που είναι γραφικό κι έχει κάτι ταβέρνες φο-βε-ρές. Να φάτε ψάρι εκεί, και θα με θυμηθείς. Ο έρωτας περνάει απ’ το στομάχι κι ένα καλό δείπνο αντικαθιστά επάξια τα κεριά, το χαμηλό φωτισμό και την απαλή μουσική που δε θα βρεις στην πλατεία. Μην ξεχάσεις να πιεις ένα ποτό στο «Πόρτο Βαλίτσα». Μπαλκόνι στη θάλασσα, μέσα στα πεύκα, με υπόκρουση Χατζιδάκι και Ρενέ Ομπρί. Πιάνει πάντα.

Αρτος και θεάματα
Ολη η Χαλκιδική «βουτηγμένη» στην κουλτούρα είναι καλοκαιριάτικα. Στα Ν. Μουδανιά, στο Λόφο της Σάνης, στη Σίβηρη, στα κάμπινγκ του Αρμενιστή και του Καλαμιτσίου και στο Παλιούρι, γίνονται συναυλίες και θεατρικές παραστάσεις που αυτοαποκαλούνται φεστιβάλ, άσχετα αν εκεί δίνει το «παρών» η Σάρα, η Μάρα και το κακό συναπάντημα -από καλλιτέχνες και κοινό.
Αρμενιστής: Αν πας φέτος, θα χορτάσεις συναυλίες. Τριήμερα ska-reggae, Οnirama, Rootsman, Flintstones και χίλιοι μύριοι άλλοι θα παρελάσουν από το κάμπινγκ. Και να ‘ταν βέβαια μόνον αυτό με τα πολιτιστικά... Από τον Ιούνιο μέχρι τα τέλη του Σεπτέμβρη, μπορεί να πέσεις σε συναυλία ακόμη και στο πιο απομακρυσμένο χωριουδάκι του νομού, ενώ η παράγκα που θα δεις μπροστά σου ίσως και να έχει μετατραπεί σε αίθουσα τέχνης, για να φιλοξενήσει έναν αυθεντικό «Παχατουρίδη».

Αδρεναλίνη στα κόκκινα
Αρμενιστής, Σάνη και «Καρράς» αποτελούν τους απόλυτους προορισμούς για σένα που δεν κάθεσαι λεπτό ήσυχος και τα σπορ είναι τρόπος ζωής, ακόμη και το καλοκαίρι. Θες να δεις τον κόσμο... υποβρυχίως, με αναπνευστήρα και φιάλες; Θες να νιώσεις να σου φεύγει η ψυχή στο θαλάσσιο «παρά πέντε»; Ή μήπως γουστάρεις tubes με ταχύτητα για maximum αδρεναλίνη; Απ' όλα έχει ο μπαξές κι ακόμη περισσότερα. Οι τιμές είναι προσιτές και η δράση ατελείωτη. Κι αν είσαι σέρφερ, δε σε φοβάμαι. Εσύ, τόλμησε να πιάσεις Ποσείδι πλευρά -στο Ακρωτήρι- και μόλις ο αέρας γυρίσει, ρίξε τη σανίδα και το πανί σου και ξεκίνα. Τέλος, κατευθύνσου στα κατά τόπους μπιτς μπαρ που φιλοξενούν bunjee jumping ή ξεκίνα πεζοπορία στα δάση του Χολομώντα και του Ταξιάρχη. Αν είσαι «προεδρικός», τότε δοκίμασε γκολφ στον «Καρρά» κι ευχήσου να μη βρει το μπαλάκι σου... τζαμαρία.

Οι παρέες γράφουν... καλοκαίρια
Αν ένας από εσάς θυμίζει Βουτσά, με το περίφημο «Εχω και κότερο, πάμε μια βόλτα;», ανοίξτε πανιά για Πόρτο Κουφό. Στο λιμάνι του, το οποίο είναι το μεγαλύτερο και ασφαλέστερο στην Ελλάδα, αξίζει να κάνεις αυτοκρατορική είσοδο με το σκάφος. Μόνο συνεννοηθείτε από πριν ποιος θα αναλάβει το παρκάρισμα και το δέσιμό του -μη γίνετε ο περίγελος του κόλπου.
Αν πάλι ως άνθρωποι και ως παρέα δε διαθέτετε τέτοιες πολυτέλειες, υπάρχει πάντα και το ΚΤΕΛ, το οποίο από μόνο του εγγυάται περιπέτεια είτε ξεκινήσετε για Ν. Μουδανιά, είτε για Σάρτη.

Ολα στη φόρα
Στις πολυσύχναστες πλέον Καβουρότρυπες ο θεσμός του γυμνισμού καλά κρατεί. Οσοι θέλετε να νιώσετε ελεύθεροι και ωραίοι, ξεκινήστε για εκεί, αλλά κάντε πρώτα και μια εξάσκηση στην αναρρίχηση σε βράχια. Θα σας χρειαστεί.
Εχεις πάει στα Γαϊδουρονήσια στην Αμμουλιανή; Μόνο... γαϊδούρια δε θα βρεις, σε αντίθεση με τους γυμνούς πειρασμούς. Βγάλτα κι εσύ, για να νιώσεις καλύτερα, αλλά μην κάνεις σαν τους ήρωες του «Παρά Πέντε», γιατί ο κόσμος εκεί θέλει την ησυχία του και μπορεί να τον αγριέψεις. Σε κάποια πονηρά κολπάκια της Αμμουλιανής και του δεύτερου «ποδιού» μπορείς, επίσης, να «τα πετάξεις» και να επιστρέψεις στην αγκαλιά της φύσης. Απαραίτητη προϋπόθεση, να έχει βάρκα.

Μοναχός σου χόρευε...
Νικήτη: Τι να σου πω παραπάνω από αυτά που ξέρεις... Για την Παλιά Νικήτη, όμως; Καλά άκουσες. Λίγο πριν μπεις στη Νικήτη, σκας αριστερά και βρίσκεσαι στην Παλιά Νικήτη, ένα χωριό που είναι σαν να μην το έχει αγγίξει ο χρόνος. Για του λόγου το αληθές, προτείνω να «την πέσεις» στο καφενείο στο κέντρο του χωριού και να αφουγκραστείς τους ρυθμούς. Ούτε ο Αρναούτογλου δεν έχει πάει εκεί. Φαντάσου.
Αν βρίσκεσαι στο δεύτερο «πόδι» και θέλεις να πας μια βόλτα μόνος σου, μακριά από πολυκοσμία, παρασέλα παρεό και τρέντι σαγιονάρες, ανηφόρισε προς Παρθενώνα. Εκεί θα δοκιμάσεις καλό φαγητό, θα κάνεις βόλτες στα λιθόστρωτα δρομάκια και θα βιώσεις την εμπειρία της ησυχίας.

The beat goes on
Καλλιθέα, Μαρμαράς, Φούρκα, Τριστινίκα, Καλλικράτεια. Τα πιο γνωστά meeting points των Ελλήνων και ξένων ξενύχτηδων παραθεριστών. Κλαμπ, ελληνάδικα, μπαράκια, γυράδικα και ταβέρνες συγκεντρώνουν χιλιάδες κόσμο, κυρίως τα Σαββατοκύριακα, και μετατρέπονται σε πασαρέλες εγχώριων και μη επισκεπτών. Αν ξεπεράσεις το μποτιλιάρισμα και φτάσεις στον προορισμό σου χωρίς τη βοήθεια του Lexotanil -πράγμα που σημαίνει είτε ότι είσαι κάτω των -άντα ή ότι σου έλειψαν οι έξοδοι όταν ήσουν έφηβος-, τότε η νύχτα είναι όλη δική σου. Κάποια λίγο πιο λαϊκά και κάποια άλλα με μια επίφαση πιο «ψαγμένης» διασκέδασης, όλα, όμως, με έναν κοινό παρονομαστή: να μη σε αφήσουν να ξεχάσεις ότι το καλοκαίρι είναι εδώ και ότι πρέπει να το ζήσεις στο maximum και μέχρι πρωίας.

Η θάλασσα μέσα τους

«Τα νιάτα του έφαγε ο Στρατής στα ναυπηγεία. Φτιάχνει τα πιο γερά σκαριά, να πάνε οι άλλοι μακριά, να ταξιδέψουνε τη γη οι τυχεροί...»

της Παυλίνας Εξαδακτύλου, pavlina6ktilou@yahoo.gr
φωτ.: Γρηγόρης Σιαμίδης

Είναι κάποιοι από τους λιγοστούς πια τεχνίτες παραδοσιακών ξύλινων σκαφών. Οι ίδιοι αυτοαποκαλούνται καραβομαραγκοί. Για περισσότερες από δεκατρείς ώρες την ημέρα «φτιάχνουν καράβια και κάνουν όλη τη μαραγκοσύνη». Τα τρεχαντήρια τους είναι τα παιδιά τους και τη στιγμή της καθέλκυσης καθενός από αυτά η ψυχή τους ξεκινά κι ένα καινούργιο ταξίδι.


«Ο γάντζος»
Οι στίχοι με το Στρατή είναι γραμμένοι σ’ έναν τοίχο στο ναυπηγείο παραδοσιακών ξύλινων σκαφών του κυρίου Βασίλη Κεφαλά. Οι ψαράδες τον αποκαλούν «γάντζο», έτσι όπως ονομάζεται και το ναυπηγείο του στην περιοχή του Σταυρού. «Κάνω αυτήν τη δουλειά από δέκα ετών. Σαράντα χρόνια, δηλαδή. Στο χωριό υπήρχε ένα μικρό καρνάγιο, στο οποίο πήγαινα κάθε απόγευμα μετά το σχολείο. Οταν υπηρέτησα στο Ναυτικό, πήγαινα στο Πέραμα και οι παλιοί μάστορες μου έδειχναν τη δουλειά. Τελικά, πριν από 21 χρόνια έφτιαξα αυτό το μικρό ναυπηγείο που βλέπεις». Μιλά για καρνάγιο του και στο βλέμμα του είναι καθρεφτισμένη η θάλασσα, με όλα τα καράβια που ‘χει φτιάξει να την ταξιδεύουν. «Τα καράβια είναι η ανίατη αρρώστια μου. Ποτέ δε βαρέθηκα κι ούτε ποτέ κουράστηκα. Κι ας δουλεύω 13 -14 ώρες τη μέρα. Εγώ, κορίτσι μου, δε θα μπορούσα ούτε ένα λεπτό να δουλεύω σε γραφείο. Δε φαντάζεσαι πόσες συγκινήσεις μου έχει προσφέρει αυτή η δουλειά. Κάθε φορά που το σκαρί είναι έτοιμο για καθέλκυση, έχω την ίδια αγωνία. Τα χείλη μου είναι σφαλισμένα και η καρδιά μου κοντεύει να σπάσει».


Ο σταυρός του νότου
Ο μαστρο-Βασίλης μου μιλά χωρίς να σταματά ν' ασχολείται με το σκαρί που φτιάχνει αυτήν την περίοδο. Ενα «λίμπερτ» για έναν ψαρά από την Κατερίνη. «Το πρώτο πράγμα που θα φτιάξω είναι ο σταυρός. Πρώτα ο σταυρός και μετά όλα τ’ άλλα. Αχ, όλα τα μεράκια μου είναι μέσα σ’ αυτά τα σκαριά. Είναι το γραφτό μου, η μοίρα μου», λέει χαρακτηριστικά. Το μοναδικό του παράπονο είναι ότι οι νέοι δεν ασχολούνται με αυτό το επάγγελμα. «Οι νέοι δεν έρχονται σ’ αυτήν τη δουλειά. Δυστυχώς, προτιμούν τα εύκολα. Ετσι, αναγκάζομαι να διώχνω πελάτες, που λέει ο λόγος. Δεν υπάρχουν εργατικά χέρια». Παρ' όλα αυτά, ο Αγγελος, ο 22χρονος γιος του, ακολούθησε τη δουλειά του πατέρα του. «Δε μου την επέβαλε ο πατέρας μου αυτήν τη δουλειά. Την επέλεξα συνειδητά. Αν σου πω όμως ότι έχω την ίδια τρέλα για τα καράβια με τον πατέρα μου, θα σου πω ψέματα. Κάθε μέρα, όμως, νιώθω πως δένομαι με τη θάλασσα ολοένα και πιο πολύ».

Το καρνάγιο και ο ψαράς
Μια νωχελική παχουλή γάτα κι ένα λαμπραντόρ μας υποδέχονται στο ναυπηγείο του Παναγιώτη Ιωάννου στην Ιερισσό. «Η τρέλα για τα καράβια πάει πάππου προς πάππου, αφού το καρνάγιο μας λειτουργεί εδώ και δύο αιώνες», μου εξηγεί ο Παναγιώτης και συνεχίζει: «Φτιάχνω σκαριά για όλη την Ελλάδα. Τα τελευταία χρόνια έχω μαζί στη δουλειά και τους γιους μου. Δουλεύουμε μέρα νύχτα σαν τα σκυλιά, αλλά δεν παραπονιέται κανείς. Τα πονάμε τα σκάφη που φτιάχνουμε. Βάζουμε την ψυχή μας, το είναι μας». Λίγο πιο δίπλα, ένας ψαράς επισκευάζει το τρεχαντήρι του. « Κάποτε ζούσα στην Αθήνα και είχα μελίσσια. Μια μέρα τα παράτησα όλα και ήρθα στην Ιερισσό για να ασχοληθώ με το ψάρεμα. Μεγάλη πλανεύτρα η θάλασσα, με κράτησε κοντά της. Οι ψαράδες της περιοχής κάνουμε καλή παρέα με τους καραβομαραγκούς. Το βράδυ που λιμανιάζουμε, κάποιος αναλαμβάνει να μαγειρέψει ψαρόσουπα και μαζεμένοι σ’ ένα καΐκι, κουβεντιάζουμε με τις ώρες».

Το μεγάλο θηρίο
Ο μαστρο-Δημήτρης δε μου έχει πει το επίθετό του. Για όλους, εξάλλου, είναι ο Τζιμάκος. Αυτό γράφει και η ξύλινη ταμπέλα που μαρτυρά το καρνάγιο του, που βρίσκεται επίσης στην Ιερισσό. «Τρεις γενιές καραβομαραγκοί ήμαστε στην οικογένεια. Τρεις γενιές κουβαλάμε τη θάλασσα μέσα μας. Κάποτε ήμασταν διακόσιοι, τώρα πια δεν είμαστε ούτε πέντε σε όλη την Ελλάδα». Σκέφτομαι ότι τα κέρδη θα είναι αρκετά. «Πίστεψέ με, δε με ενδιαφέρουν τα χρήματα. Θα μπορούσα, φυσικά, να έχω βγει στη σύνταξη, αλλά αν το κάνω, θα με φάει το σαράκι. Ξέρεις γιατί; Επειδή κάθε φορά που ένα σκάφος μου συστήνεται με τη θάλασσα, κλαίω σαν παιδί και αισθάνομαι δέος. Αυτό το σκαρί θα παλέψει με το μεγάλο θηρίο». Ο μαστρο-Δημήτρης βιάζεται να επιστρέψει στις μαραγκοσύνες του. «Είναι μικρόβιο αυτή η δουλειά. Ο κόσμος με θεωρεί μαραγκό, εγώ, όμως, κοπέλα μου νιώθω καλλιτέχνης».

Τελειώνοντας το κομμάτι, συνειδητοποιώ ότι έχω ξεχάσει να γράψω για τους στίχους που ήταν, επίσης, χαραγμένοι στον τοίχο κάποιου από τα τρία ναυπηγεία. Δε θυμάμαι σε ποιο. Δεν έχει καμιά σημασία. «Οσοι με το χάρο γίναν φίλοι, με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη, στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι... Πάντα γελαστοί».

Μάγια Τσόκλη

Μόλις έχει γυρίσει από ένα ταξίδι και ετοιμάζεται για το επόμενο. Ο,τι ώρα, ό,τι μέρα και να της μιλήσεις, αυτό είναι το πρόγραμμά της. «Μη με ζηλεύετε», σπεύδει να σημειώσει. «Ζω μια αρκετά μοναχική ζωή».

Παρ' όλα αυτά, γνωρίζω πολλούς που την ζηλεύουν για το γεγονός ότι κατάφερε να ζει από τα ταξίδια της. Και ακόμη περισσότερους που την θαυμάζουν για τον τρόπο που σε ταξιδεύει με αυτά, είτε μέσα από την εκπομπή της στη «ΝΕΤ», είτε μέσα από τα Dvd που κυκλοφορούν μαζί με το περιοδικό «Passport», είτε μέσα από τις σελίδες του περιοδικού.

της Δήμητρας Κεχαγιά, dkexagia@ekdotiki.gr

Ενας φίλος, στέλεχος πολυεθνικής εταιρίας, μου έλεγε ότι ήθελε να σας στείλει βιογραφικό, για να δουλέψει μαζί σας. Δέχεστε τέτοιου είδους περίεργα αιτήματα;
Δεν ξέρετε πόσο συχνά ακούω τέτοιες… προσφορές. Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι θεωρούν τη δουλειά μου διακοπές. Μια χαρά περνάει, σκέφτονται, κάνει το ταξιδάκι της και επί τη ευκαιρία τραβάνε και κανένα δυο πλάνα… Εμ, δεν είναι καθόλου έτσι! Βεβαίως και είναι προνόμιο να μη χρειάζεται να κάνεις εκπτώσεις στη δουλειά σου, όμως οι συνεχείς μετακινήσεις, ο περιορισμένος χρόνος, η φυσική καταπόνηση, η ατέλειωτη μελέτη, οι υπερβολικές πληροφορίες που συσσωρεύεις στο μυαλό σου κάνουν τη ζωή σου πολύ ιδιαίτερη. Οχι και τόσο ισορροπημένη. Πάντως ψάχνουμε για συνεργάτες. Οχι τόσο για να μας κουβαλούν τα μηχανήματα, όσο για τη δημοσιογραφική έρευνα. Περιμένω βιογραφικά παθιασμένων ανθρώπων που δε βλέπουν τη δουλειά σαν υποχρέωση και διεκπεραίωση, αλλά σαν χαρά και δημιουργία!

Το όνομά σας αναφέρεται σε δεκάδες blogs ως συνώνυμο του περιπετειώδη ταξιδευτή. Διαβάζω για παράδειγμα πως «... στη δυτική, φτωχή, επικίνδυνη και ταραχώδη πλευρά της χώρας δεν υπάρχει κάλυψη παρά μόνο στα μεγάλα αστικά κέντρα, αν και εκεί θα βρεθείτε μόνο αν είστε πολύ πωρωμένος ταξιδιώτης, αν σας λένε Μάγια Τσόκλη ή αν θέλετε να αυτοκτονήσετε...».
Σας φαίνεται περίεργο;
Οχι. Μετά από 9 χρόνια συνεχούς παρουσίας στον τηλεοπτικό χώρο είναι μάλλον φυσικό. Το ευχάριστο είναι ότι το όνομά μου έχει συνδεθεί με το σκεπτόμενο, υπεύθυνο ταξίδι και όχι με τον αφελή και ανόητο τουρισμό.

Τι διαχωρισμό θα κάνατε ανάμεσα στον ταξιδευτή και τον τουρίστα; Μπορείτε πια να ξαναγίνετε τουρίστρια;
Ο τουρίστας ξεκουράζεται και ακολουθεί, ο ταξιδευτής ταλαιπωρείται, ψάχνει, ενδιαφέρεται, συμμετέχει. Ο τουρίστας έχει μια υπεροψία στην επιφανειακή κριτική του, ο ταξιδιώτης εκτιμά τη διαφορετικότητα, παλεύει να κατανοήσει και να δικαιολογήσει τα φαινόμενα. Ο τουρίστας μεταφέρει μαζί του τον κόσμο του και τις απαιτήσεις του, ο ταξιδιώτης αφήνεται στην αλήθεια του προορισμού. Αν θα μπορούσα να ξαναγίνω τουρίστρια; Ποτέ μην πεις ποτέ! Αλλά δύσκολο το βλέπω, γιατί δυσκολεύομαι πια να συνδυάσω το ταξίδι με τις διακοπές ή την ξεκούραση.

Χάρη στον πατέρα σας, εικαστικό Κώστα Τσόκλη, το ταξίδι μπήκε από νωρίς στη ζωή σας. Πως και πότε αποφασίσατε να το κάνετε επάγγελμα; Πώς εξελίχθηκε η πορεία: σχεδιάστρια μόδας, γκαλερίστα, δημοσιογράφος, παραγωγός ντοκιμαντέρ;
Το ταξίδι μπήκε από νωρίς στη ζωή μου, γιατί ζούσαμε στο Παρίσι. Ετσι, η διαδρομή Ελλάδα-Γαλλία έμοιαζε λιγάκι με Ομόνοια-Σύνταγμα. Η μετακίνηση ήταν πάντα φυσική για μένα, η αίσθηση του να είσαι στο δρόμο. Από εκεί και πέρα η επαγγελματική μου πορεία ήταν λιγάκι περίεργη: άρχισα σπουδές Ιατρικής με φιλοδοξία να ενταχτώ στους «Γιατρούς χωρίς Σύνορα», τέλειωσα Κοινωνιολογία, επέστρεψα στην Ελλάδα και σε οικογενειακά βιώματα: στην Αισθητική, μέσω της Μόδας. Εχοντας ένα ωραίο σπίτι στο Θησείο, άνοιξα μια γκαλερί, όπου φιλοξένησα νέους καλλιτέχνες που γνώριζα. Οι επαγγελματικές μου δραστηριότητες με οδήγησαν -ως καλεσμένη καταρχάς- στα πλατό του «Συν και Πλην» της τότε «ΕΤ2», όπου και μου έγινε μια πρόταση συνεργασίας. Εκεί ξεκινήσαμε με το σκηνοθέτη Χρόνη Πεχλιβανίδη να προβάλλουμε κοντινούς ελληνικούς προορισμούς που αγαπούσαμε και μετά από προτροπή της διοίκησης της «ΕΡΤ» ξεκινήσαμε το «Ταξιδεύοντας στην Ελλάδα», που με τα χρόνια ενηλικιώθηκε, μεγάλωσε σε διάρκεια, εγκατέλειψε τα πάτρια εδάφη και ωρίμασε… Επαγγελματικά, ακολούθησα λιγάκι το κάρμα μου...

Σε ποια ταξίδια συναντήσατε τις μεγαλύτερες πρακτικές δυσκολίες και σε ποια τις μεγαλύτερες πνευματικές και ηθικές;
Συνήθως, αυτά τα πράγματα πάνε μαζί. Τις πνευματικές-ηθικές δυσκολίες τις συναντάς σε μέρη που δεν έχουν την ίδια κουλτούρα με τη δική σου. Λογικό είναι εκεί να δυσκολεύεσαι και σε πρακτικά θέματα. Στο Αφγανιστάν και την Υεμένη, ας πούμε, τα γυρίσματα ήταν δύσκολα, αλλά συγχρόνως απέραντα γοητευτικά, γιατί επρόκειτο για έναν άλλο κόσμο. Με άλλες αξίες, άλλους στόχους, άλλες ελπίδες…

Εχει αποτυπωθεί στη μνήμη σας κάποια εικόνα, ένα πρόσωπο, ένα βλέμμα, μία κουβέντα που θα δυσκολευτείτε να ξεχάσετε;
Η καλή μου μνήμη είναι η φωτογραφική. Τις κουβέντες, δυστυχώς, τις ξεχνάω. Οπότε ναι, θυμάμαι το μοναδικό φως του Θιβέτ στα 5.000 μ., τις εύφορες κοιλάδες του Αφγανιστάν, το πράσινο της λίμνης στην κορυφή του ηφαιστείου του Ομετέπε στη Νικαράγουα, τα πρόσωπα των προσηλωμένων στην προσευχή τους ινδουιστών του Μπενάρες, τα λυγερά κορμιά των γυναικών του Μάλι, τα χαμόγελα των παιδιών που ζούσαν στους σκουπιδότοπους της Λουσάκα, τα τραγικά πρόσωπα των ασθενών στο Καπίρι της Ζάμπιας… Θυμάμαι πολλά. Ολα μέσα μου είναι και επηρεάζουν το βλέμμα και τις απόψεις μου.

Υπήρξαν κάποια ταξίδια στα οποία φοβηθήκατε εξαιτίας των συνθηκών υγιεινής;
Στην αρχή, είχα κάποιες δυσκολίες, όμως μετά, θες δε θες, συνηθίζεις και μαθαίνεις να εφοδιάζεσαι με τα απαραίτητα. Ακόμη και στην Αθήνα πια, οι φίλοι διασκεδάζουν με το πόσο αυτάρκης είμαι! Από φαγητό μέχρι σαπούνι, για να μην μπω και σε άλλες λεπτομέρειες, όλα τα κουβαλάω στο σακίδιό μου που έχει πλέον γίνει προέκταση του σώματός μου. Χωρίς αυτό νιώθω άβολα.

Πώς έχει επηρεαστεί η προσωπική σας ζωή από τη δουλειά σας;
Η προσωπική μου ζωή είναι η δουλειά μου. Ετσι έχει επηρεαστεί. Παντρεύτηκα το Χρόνη Πεχλιβανίδη, το σκηνοθέτη μου, τι άλλο να σας πω;! Ετσι, η σχέση χαίρεται με τις επιτυχίες και υποφέρει από τα άγχη της δουλειάς. Ουσιαστικά, η σχέση έγινε συνεργασία. Με τα καλά και τα κακά της. Οσο για τους φίλους, και αυτοί μετά από λίγο αναγκάζονται να καλύψουν τη φυσική σου απουσία με καινούργιες παρέες… Είμαι ένας άνθρωπος που γνωρίζει μεν πολύς κόσμος λόγω της τηλεόρασης, ζω όμως, εκ των πραγμάτων, μια αρκετά μοναχική ζωή… Τα λέω, για να μη ζηλεύετε!

Νιώθετε πιο ασφαλής όσο περνούν τα χρόνια;
Ισως να είμαι πιο ήρεμη. Ομως, έχω συνείδηση ότι όλα μπορούν να ανατραπούν σε κλάσματα δευτερολέπτου, ειδικά στις χώρες που επισκεπτόμαστε. Νιώθω πιο έτοιμη όσο περνούν τα χρόνια να αντιμετωπίσω τις δυσκολίες, όχι πιο ασφαλής. Ποιος νοήμων άνθρωπος μπορεί πια να νιώθει ασφαλής;

Τι είναι επιτυχία και τι αποτυχία;
Δεν έχω ιδέα. Φαντάζομαι ότι η επιτυχία ή η αποτυχία έχει να κάνει με τους στόχους που βάζεις. Η επιτυχία η δικιά σας μπορεί να είναι η δική μου αποτυχία… ή αντίστροφα. Πάντως, αυτό που ξέρω είναι ότι η κοινωνική επιτυχία δεν είναι καθόλου συνώνυμο της ψυχικής ισορροπίας… που ίσως αυτό να είναι η μέγιστη επιτυχία στη ζωή.

Τι ετοιμάζετε τώρα;
Τώρα φεύγουμε για ένα ταξίδι στο Νεπάλ και βρισκόμαστε στην παραγωγή των εκπομπών για το Ουζμπεκιστάν, το Τατζικιστάν και το Αφγανιστάν, που θα προβληθούν πριν το καλοκαίρι.



Ποια μέρη απ' όσα έχετε επισκεφτεί σκέφτεστε ως ιδανικά για να…
Ερωτευτείτε
Το Παρίσι, τον Απρίλιο… Είναι κλισέ βέβαια, αλλά δικαίως!
Κάνετε οικογένεια
Αυτό δεν είναι θέμα τοποθεσίας, είναι θέμα συγκυριών και συντρόφου!
Πίνετε τον πρωινό σας καφέ
Τον Περίβολα, στην Οία.
Το αγαπημένο σας ποτό
Πάνω σ ' ένα ιστιοπλοϊκό, στο μέσον του Αιγαίου, με 3 μποφοράκια (άντε 4), και μια ωραία δύση να μας συντροφεύει.
Συζητάτε με ανθρώπους
Το αεροδρόμιο της Χεράτ στο Αφγανιστάν, περιμένοντας μια πτήση που δε θα έρθει ποτέ...
Να φωτογραφίζετε
Τη Νουβία του Σουδάν! Και τυφλός να είσαι θα βγάλεις αριστουργήματα!
Να χορεύετε
Ξυπόλητη στην παραλία του Σαν Χουάν ντελ Σουρ, στη Νικαράγουα…
Να αυτοσυγκεντρωθείτε
Το σπίτι μου στην Τήνο, κλείνομαι στο καβούκι μου και βγάζω ταμπέλα «Μην ενοχλείτε»!
Να… χαθείτε
Την Κολομβία… Και με την ευκαιρία να μάθω και ισπανικά…
Να κλάψετε
Κλαίω εκεί που πίνουν τα δάκρυά μου…

Οι 5 καλύτεροι προορισμοί για καλοκαιρινές διακοπές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό
«Στην Ελλάδα αγαπώ πολύ την Υδρα, τη Σύμη, το Καστελόριζο, την Εξω Μάνη και τους Παξούς. Στο εξωτερικό θα πρότεινα την ποικιλία της Νοτίου Αφρικής, τα βουκολικά τοπία της Νέας Ζηλανδίας, την επιστροφή στη φύση στην Κόστα Ρίκα, τους γοητευτικούς μάγους της χώρας των Ντογκόν στο Μάλι και πάντα τα παράλια της Μικράς Ασίας».

Πέντε μπλε ιστορίες τέχνης

Ηταν ακριβό χρώμα, γι’ αυτό άλλωστε δεν το συναντούμε συχνά στους πίνακες του παρελθόντος. Αν βέβαια αυτός που παρήγγελνε έναν πίνακα είχε παραδάκι, τότε πρόβλημα κανένα. Δείτε, για παράδειγμα, τα έργα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Ξεχειλίζουν μπλε.


του Θανάση Βικόπουλου

Ο Μιχαήλ Αγγελος ανάγκασε τον Πάπα να γράψει στο συμβόλαιο της Capella Sixtina ότι η εκκλησία θα πλήρωνε για τις μπλε απαιτήσεις της. Ο λόγος για την πρώτη απόχρωση του μπλε, το κυανούν του ουλτραμαρίνου, που παραγόταν από τον ημιπολύτιμο λίθο «λάπις λάζουλι». Σήμερα παράγεται τεχνητά με τη μορφή μεικτού πυριτικού άλατος του νατρίου και του αργιλίου, που περιέχει ενωμένη και ορισμένη ποσότητα θείου.
Η δεύτερη απόχρωση του μπλε είναι το κυανούν της Πρωσίας ή κυανούν του Μιλορί, προς τιμήν του Γάλλου χημικού που παρασκεύασε για πρώτη φορά πρωσικό μπλε υψηλής ποιότητας. Τελευταία απόχρωση το μπλε κοβαλτίου, που είναι συνθετικής ή φυσικής προέλευσης και έχει ως βάση μια σειρά από άλατα του κοβαλτίου.
Το μπλε -όπως επίσης το κόκκινο και το κίτρινο- είναι πρωτογενές χρώμα, δηλαδή δεν μπορεί να παραχθεί από συνδυασμό άλλων χρωμάτων, όπως για παράδειγμα το πράσινο που προκύπτει από την ανάμειξη μπλε και κίτρινου.
Σύμβολο της θεϊκότητας και της γαλήνης, αλλά και της τραγωδίας και της μοναξιάς, το μπλε λατρεύτηκε από πολλούς καλλιτέχνες. Είχε, όμως, και εχθρούς. «Το μπλε είναι ο θάνατος των χρωμάτων», είχε πει ο Καραβάτζιο, που άντε να το χρησιμοποίησε δύο φορές, όχι παραπάνω. Πέντε έργα θα δούμε. Πέντε έργα στα οποία το μπλε κάτι θέλει να μας πει.

Το μπλε «παντρεύεται» το φως
Χτισμένο τον 5ο αιώνα μ.Χ., το Μαυσωλείο της Galla Placidia στη Ραβένα θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα έργα της παλαιοχριστιανικής τέχνης. Η εξωτερική αρχιτεκτονική λιτότητα δεν προϊδεάζει για τον πλούτο του εσωτερικού, όπου τα ψηφιδωτά κυριαρχούν. Οι μικρές μπλε γυάλινες ψηφίδες, όλες διαφορετικές μεταξύ τους, έχουν τοποθετηθεί με τέτοιες κλίσεις πάνω στον τοίχο, ώστε να προκαλούν παιχνιδίσματα του φωτός, που εισέρχεται από μικρές εισόδους, ενισχύοντας έτσι την ατμόσφαιρα της νύχτας μέσα στην οποία διαδραματίζονται οι σκηνές των ψηφιδωτών. Ομως, το φως που έπεφτε πάνω στις ψηφίδες είχε για την εποχή εκείνη ένα σημαντικότατο συμβολισμό. Το φως, δηλαδή ο Θεός, πέφτει πάνω στην ύλη, δηλαδή την αμαρτία, και την φωτίζει, συνεπώς την νικά.

Το θείο μπλε
Από τους κορυφαίους ζωγράφους των πρώτων χρόνων της Αναγέννησης, ο Fra’ Giovanni da Fiesole, πιο γνωστός ως Beato Angelico, ανήκε με τους Masaccio και Donatello στην πρωτοπορία της τέχνης που άφηνε πίσω της το Μεσαίωνα και περνούσε σε μία νέα εποχή. Υπερβολικά θρησκευόμενος, δημιουργούσε πάντα μέσα από εκκλησιαστικό πρίσμα. Για τον Beato Angelico το μπλε είναι το θεϊκό χρώμα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο πίνακας «La Deposizione di Santa Trinita» (Αποκαθήλωση), που χρονολογείται γύρω στο 1425 και βρίσκεται στο Μουσείο του Αγίου Μάρκου, στη Φλωρεντία. Εδώ το μπλε είναι παντού, όπως και ο Θεός. Από τον ουρανό ως το ρούχο της Παναγίας.

Το μπλε μας πάει μακριά
Μέγας εκπρόσωπος της δεύτερης περιόδου της Αναγέννησης, ο Ραφαέλο χαρακτηρίστηκε, για την τελειότητα και τη γλυκύτητα των έργων του, θεϊκός ζωγράφος. Το έργο του κινήθηκε στη λογική πως στη ζωή όλα γεννιούνται από το όμορφο και το καλό. Στη «Scuola di Atene» (1509 -1510), που κοσμεί το παλάτι του Βατικανού, ο Ραφαέλο θέλει να συνδέσει το πνεύμα και το μεγαλείο του αρχαίου κόσμου με την εκκλησιαστική παράδοση. Ο πίνακας ξεδιπλώνεται από κάτω, όπου στα σκαλοπάτια κάθονται οι μαθηματικοί, προς τα πάνω, όπου στο κέντρο δεσπόζουν οι φιλόσοφοι Πλάτωνας (που φέρει το πρόσωπο του Leonardo Da Vinci) και Αριστοτέλης. Σε αντίθεση με το κόκκινο, το πορτοκαλί ή το κίτρινο, που έχουν την τάση να φέρνουν την εικόνα πιο κοντά, το μπλε δημιουργεί την αίσθηση της απόστασης. Ο Ραφαέλο, λοιπόν, ντύνει εσκεμμένα τους δύο μεγάλους φιλοσόφους με διαφορετικές αποχρώσεις του μπλε έχοντας έναν και μοναδικό σκοπό. Να τους απομακρύνει από τα μάτια του θεατή τοποθετώντας τους ουσιαστικά, ως κορυφαίες προσωπικότητες, στο σημείο φυγής του σχεδίου.

Το κρύο μπλε της τραγωδίας
Στην «Deposizione» (1526-1528) του μανιεριστή Pontormo κυριαρχεί το δράμα, που υπογραμμίζεται από τα απελπισμένα πρόσωπα, την πυραμίδα που σχηματίζουν τα σώματα, αλλά και την έλλειψη ισορροπίας, καθώς μόνο για τρεις φιγούρες είναι εμφανές το σημείο πάνω στο οποίο στηρίζονται. Από τις λίγες Αποκαθηλώσεις στις οποίες ο Σταυρός δεν υπάρχει, ενώ το νεκρό σώμα του Ιησού, σε πρώτο πλάνο, ουσιαστικά προσφέρεται στους ανθρώπους. Κι όμως το δράμα δεν έχει τελειώσει. Το μεταλλικό μπλε στα ρούχα της Παναγίας, στα ρούχα των γυναικών που την απομακρύνουν και στου νεαρού που κρατά τον Ιησού κάνει την εικόνα κρύα, μη πραγματική. Ο Pontormo εκφράζει με το μπλε του έναν εφιάλτη, ενώ οι διαφορετικές αποχρώσεις του αυξομειώνουν τον πόνο. Αν βρεθείτε στη Φλωρεντία, αξίζει να το δείτε στην εκκλησία της Santa Felicita.

Το μπλε της φτώχειας
Το 1901 ο 20χρονος Πικάσο δημιουργεί ένα καθαρά προσωπικό στιλ, το οποίο χαρακτηρίζεται από τη χρήση σχεδόν εξολοκλήρου του μπλε χρώματος, που θα αποτελέσει το σήμα κατατεθέν της πρώτης περιόδου του καλλιτέχνη, γνωστής και ως «μπλε περιόδου». Η απόρριψη της πολυχρωμίας και η επιλογή του συγκεκριμένου χρώματος ανταποκρίνονται σε συγκεκριμένες εκφραστικές ανάγκες. Το μπλε του Πικάσο είναι κρύο, μελαγχολικό, στατικό. Εκφράζει τη θλίψη χωρίς την παρηγοριά και χωρίς την ελπίδα των φτωχών και κατατρεγμένων ηρώων του. Εργο του 1903, «Ο Γέρος Εβραίος» κοσμεί το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Μόσχας και τα λέει όλα.

Ο πρίγκιπας της Παλιάς Παραλίας

Ιστιοπλόος να γράψω; - Οχι, βέβαια. Μούτσος. Ναύτης. Αυτό είμαι.
Το Γιώργο Συμεώνίδη θα τον έχετε δει κάπου κατά μήκος του Θερμαϊκού. Κι αν όχι τον ίδιο, ίσως έχετε προσέξει το ξύλινο σκαφάκι του, τη «Θάλασσα», με το οποίο κάνει συχνά βόλτες γύρω από το Λευκό Πύργο και κοντά στο λιμάνι.

της Δήμητρας Κεχαγιά
φωτ.: Γρηγόρης Σιαμίδης

Οχι, το καλοκαίρι. Τότε γυρνάει στο Αιγαίο. Ούτε Φεβρουάριο και Μάρτιο. Τότε γυρίζει σε άλλες θάλασσες. Ξένες. Εξωτικές.
Το Φεβρουάριο ήταν στο Σάο Πάολο και του χρόνου έχει βγάλει πρόγραμμα για Περού και για το βόρειο κομμάτι της Βραζιλίας. Τώρα το καλοκαίρι, ετοιμάζεται για «Τήλο, Χάλκη, Ρόδο και βλέπουμε...». Τα τελευταία δέκα καλοκαίρια ταξιδεύουν μαζί με το σκάφος του συνεταίρου του Μεγακλή Σωτηρόπουλου, την «Καλυψώ», σε όλο το Αιγαίο.

Πρώτο ταξίδι...
«Μεγαλώσαμε στο Θερμαϊκό. Προλάβαμε να κάνουμε βουτιές σε αυτόν. Τα πρώτα ταξίδια που κάναμε ήταν με βάρκες τη δεκαετία του '60 μέσα στον κόλπο. Τα ταξίδια ήταν πάντα στο αίμα μου. Εξοδος και φευγιό σε μόνιμη βάση. Από τα 10 και μετά, το καλοκαίρι θυμάμαι να είμαι μόνιμα στη θάλασσα. Ψάρεμα, μικρές ιστιοπλοΐες στην Περαία και στο Μπαχτσέ.
Το πρώτο μεγάλο μου ταξίδι στην Ασία, στο Κονγκό, το 1980 με ένα φίλο. Φτάσαμε αεροπορικώς και μετά κάναμε βόλτες στην ευρύτερη περιοχή με τοπικά σκάφη. Ωραία σκαφάκια έχουν η Ινδονησία, η Ταϊλάνδη και οι Φιλιππίνες, τα οποία λειτουργούν σαν καταμαράν. Οι κινέζοι έχουν τις περίφημες ζώγιες. Είναι εκπληκτικά».

Η μικρή «Θάλασσα»
Με τη «Θάλασσα», εκτός από βόλτες στο Θερμαϊκό, πηγαίνει Χαλκιδική, Σποράδες, μέχρι και στο Ναύπλιο έχει φτάσει.«Είναι ίσως το τελευταίο παραδοσιακό σκαφάκι που κατασκευάστηκε στη Θεσσαλονίκη, το 2000. Το έφτιαξε ο καραβομαραγκός Γιώργος Τσιρογιάννης, «Γερμανός» στο παρατσούκλι. Ελπίζω να κατασκευαστούν κι άλλα. Σήμερα, όμως, δεν υπάρχουν όνειρα για τέτοια σκάφη. Η ιστιοπλοΐα έχει θυσιαστεί λίγο στις πωλήσεις των φουσκωτών. Εκείνα είναι γρήγορα και βολικά για τα Σαββατοκύριακα. Το σκάφος θέλει χρόνο».

... και η μεγάλη
«Πάντα φοβάσαι τη θάλασσα. Πρέπει να έχεις το νου σου. Να είσαι προετοιμασμένος. Στο Αιγαίο τα απολαμβάνεις τα ταξίδια. Κάποιες φορές το καλοκαίρι, στα δυνατά μελτέμια ίσως συναντήσεις κάποιες δυσκολίες, αλλά αν είσαι προσεκτικός δεν υπάρχει πρόβλημα. Το χειμώνα στους μεγάλους νοτιάδες θέλει προσοχή.
Ωραία είναι και στον Ειρηνικό και στον Ατλαντικό και στη Γη του Πυρός, αλλά το καλοκαίρι δεν υπάρχει θάλασσα σαν το Αιγαίο. Σε φιλοξενεί στην αγκαλιά του. Εχει πολιτισμό».

Κλειστόν λόγω καλοκαιριού
Το καφέ-μπαρ που διατηρούν με το Μεγακλή στην Παλιά Παραλία Θεσσαλονίκης κάθε καλοκαίρι κλείνει. Κι ας είναι πρώτο στη θάλασσα. «Το μαγαζί είναι φτιαγμένο για χειμώνα. Είναι κακό να το ταλαιπωρείς το καλοκαίρι και να ταλαιπωρείς και τον κόσμο σου, βγάζοντας άλλα δυο τραπεζάκια. Δε μας ενδιαφέρει αυτή η κατάσταση».

Για τους φίλους
Μιλάει για τα σχέδιά τους να αγοράσουν ένα μεγαλύτερο ξύλινο σκάφος. «Για τους φίλους μας», εξηγεί. «Είναι μεγάλη υπόθεση να μπορείς να φιλοξενείς το καλοκαίρι τους φίλους σου σε σκάφος. Δεν είναι αλήθεια αυτό που λένε ότι παρέες μαλώνουν και ζευγάρια χωρίζουν. Δεν μπορείς να προσεγγίζεις το ταξίδι εγωκεντρικά, όπως όταν είσαι στο διαμέρισμα ή στο σαλόνι σου. Οταν πηγαίνουμε διακοπές με ένα σκάφος, πρέπει να είμαστε όλη τη μέρα με το μαγιό και το αλάτι. Σαν μέδουσες ή σαν γοργόνες. Να μαζέψεις δυο σκοινιά, δεν είναι σοβαρή δουλειά».


Θεσσαλονίκη
«Η θέα από τη θάλασσα, όταν έρχεσαι στη Θεσσαλονίκη, είναι εκπληκτική. Η πόλη είναι πιο όμορφη από μέσα. Γιατί δεν μπορούμε να έχουμε βάρκες, όπως παλιά, να κάνουν βόλτες στη Θεσσαλονίκη; Επειδή δεν έχουμε ονειροπόλους να το υλοποιήσουν. Το πρώτο μέλημα των αρχών της πόλης θα έπρεπε να ήταν να καθαρίσουν το Θερμαϊκό κόλπο. Το πιο μεγάλο όφελος της Θεσσαλονίκης θα ήταν να ξαναγίνει ζωτική η παραλία της. Τώρα, κυριαρχούν τα τραπεζοκαθίσματα και οι μουσικές στην τσίτα. Χυδαιότητα».


Ξεχωρίζει...
στην Ελλάδα
«Το Καστελόριζο, τη Σύμη και την Τήλο. Από τις ωραιότερες εικόνες στο Αιγαίο είναι κατεβαίνοντας νοτιοανατολικά, όταν περνάς το δίαυλο μεταξύ Σάμου και Ικαρίας, που έχεις μπροστά τους Φούρνους και αν ο καιρός είναι καθαρός, στο βάθος βλέπεις το κάστρο της Πάτμου. Και το Καστελόριζο, όταν αφήνεις τον τελευταίο κάβο και μπαίνεις στο λιμάνι... Η είσοδός του είναι εκπληκτική. Και στη Σύμη, μπαίνοντας στο λιμάνι απόγευμα».

Στο εξωτερικό
Το κομμάτι της Παταγονίας και η κόστα του Ατλαντικού μέχρι τη Γη του Πυρός. Το κανάλι του Μαγγελάνου είναι εκπληκτικό, όπως και η οροσειρά των Ανδεων, η κορυφογραμμή που χωρίζει τη Χιλή από την Αργεντινή.

Διάπλους Τορωναίου

Από τον Καββαδία μέχρι το Ζηργάνο και από τον ανώνυμο ναυτικό μέχρι τον τρελαμένο δύτη, οι άνθρωποι της θάλασσας, όσοι αντιλαμβάνονται το μπλε βελούδο της ως προέκταση του εαυτού τους, γοητεύουν.

της Χριστίνας Τσόρμπα

Μιλώντας με ανθρώπους που συμμετέχουν σε μαραθώνιους κολύμβησης, όπως ο διάπλους του Τορωναίου στη Χαλκιδική, δεν είναι δυνατό να μην επηρεαστείς από τη λατρεία τους για τη θάλασσα και το κολύμπι. Δεν μπορεί να μη σε εξιτάρει η αφήγηση των εμπειριών τους. Να μη σε συνεπάρει η δύναμη της πίστης, της θέλησης και του αγώνα τους.

Γιώργος Μαθάς
Απλός, επικοινωνιακός, με μία εσωτερική δύναμη που αγγίζει το συνομιλητή του, ο Γιώργος Μαθάς χαρακτηρίζεται από τους άλλους αθλητές της μαραθώνιας κολύμβησης ως «πατριάρχης». Είναι ο υπεραθλητής με τις απίστευτες συμμετοχές σε ελληνικούς και διεθνείς αγώνες. Ο πρώτος που κολύμπησε τη Μάγχη (1998, 33 χλμ., 14 ώρες και 50 λεπτά), ο μόνος που κολύμπησε το γύρο του Μανχάταν -μετά τον Ιάσονα Ζηργάνο-, ο πρώτος Ελληνας που συμμετείχε σε αγώνα υψηλού ψύχους Pils Τσεχίας(CH) 6 βαθμούς θερμοκρασία, με 11 συμμετοχές στο διάπλου Τορωναίου και πάει λέγοντας.
Κάνει λόγο για τα μοναδικά συναισθήματα, διαφορετικά για τον καθένα, που βιώνει ο αθλητής της μαραθώνιας κολύμβησης. Για την αγαλλίαση και την ατελείωτη ευτυχία, όταν αφήνεσαι στο απέραντο γαλάζιο, όταν βρίσκεσαι μεσοπέλαγα στον Τορωναίο -περίπου στα 12 χλμ.- και αντικρίζεις μόνο θάλασσα, ουρανό και το καΐκι που σε συνοδεύει. Τότε, εκείνη την ώρα που ταυτίζεσαι με το υγρό στοιχείο, «είναι που συνομιλείς με το βαθύτερο κομμάτι του εαυτού σου. Ακριβώς τότε, χάνεις την αίσθηση του χρόνου, ακυρώνεις το ίδιο σου το σώμα, κάνεις την υπέρβαση…». Πιστεύει στην ιδιαίτερη γοητεία και στη φιλοσοφία των αγώνων που καλύπτεις υπεραποστάσεις, στην ωριμότητα που απαιτούν. Επειδή, όμως, ο αθλητισμός δεν είναι μόνο πίστη και μυαλό, εστιάζει ιδιαίτερα στη βαρύτητα της καλής προπόνησης. Αλλωστε, η έλλειψη προπόνησης είναι ο λόγος που δε θα συμμετάσχει στο φετινό διάπλου Τορωναίου. Επειδή «πρέπει να γνωρίζεις τα όριά σου». Τον ίδιο, άλλωστε, δεν τον φοβίζει η αποτυχία. Το αντίθετο. Την θεωρεί πολύ σημαντική, γιατί «μας βοηθά στη διαδικασία της γνώσης».


Αριστείδης Πολύζος
Οι φήμες έλεγαν πως ο Αρης Πολύζος έχει καταφέρει σχεδόν τα πάντα. Μια ματιά στις συμμετοχές και επιτυχίες του απλώς τις επιβεβαιώνει. Διάπλους της Μάγχης το 2003, διπλός διάπλους Τορωναίου σε 18 ώρες και 16 λεπτά, 4η θέση (η καλύτερη από Ελληνα αθλητή) στην κατηγορία 19-39 χρόνων στο διάπλου της λίμνης Ζυρίχης -έναν από τους πιο δυνατούς διεθνείς μαραθώνιους αγώνες κολύμβησης- και ατελείωτες συμμετοχές σε ελληνικούς και διεθνείς αγώνες. Ο ίδιος δηλώνει «άνθρωπος των προκλήσεων «που θέλει να τα δίνει όλα». Δεν του αρέσει το λίγο, το μέτριο. Διεκδικεί, προσπαθεί και αγωνίζεται για το καλύτερο. «Αν δεν ήμουν άνθρωπος, θα ήθελα να ήμουν ψάρι», λέει χαρακτηριστικά. Για εκείνον, «ο Τορωναίος έχει κάτι το μαγικό. Κάτι που δεν υπάρχει αλλού. Η ομορφιά της θάλασσας, τα καθάρια νερά της Χαλκιδικής, η παρέα με τους συναθλητές, η υπέροχη ατμόσφαιρα και βέβαια ο κόσμος. Στην ακτή σε περιμένουν πάνω από 2.000 άτομα που σε χειροκροτούν, ζητωκραυγάζουν…». Πρότυπό του είναι ο δάσκαλός του Γιώργος Μαθάς. «Εκείνος ήταν το εφαλτήριο, για να αρχίσουμε μαραθώνια κολύμβηση».

Αλέξανδρος Πολύζος
Το «νέο αίμα» της μαραθώνιας κολύμβησης στην Ελλάδα ακολουθεί την παράδοση του γενεαλογικού του δέντρου στον αθλητισμό. Ο Αλέξανδρος, γιος του Αρη Πολύζου, συμμετείχε τον Αύγουστο του 2006 στον 3ο Διεθνή Κολυμβητικό Διάπλου της λίμνης Κοζάνης, απόστασης 5 χλμ., κατακτώντας τον τίτλο του μικρότερου κολυμβητή -μόλις 8 χρόνων- που έχει κάνει διάπλου.

Στέλιος Τούμπας
Με 15 συμμετοχές σε διάπλους σε θάλασσες και λίμνες, ο Στέλιος Τούμπας παίρνει μέρος σε αγώνες, ενώ παράλληλα ακολουθεί προπονητική καριέρα στις ακαδημίες πόλο του Αρη. Ολη του η ζωή φαίνεται πως είναι συνυφασμένη με το κολύμπι, καθώς η θάλασσα «είναι το αγαπημένο μου στοιχείο». Με μια ζωντάνια που χαρακτηρίζει τους παρορμητικούς και τολμηρούς ανθρώπους προσπαθεί να περιγράψει τα αισθήματα που νιώθει, όταν αγωνίζεται στον Τορωναίο. «Νιώθω ελευθερία, ξενοιασιά. Το υγρό στοιχείο, ο ήχος του νερού όταν κολυμπάς, η υπερ-προσπάθεια που καταβάλλεις, όλα συνωμοτούν στο να βιώνεις μια εμπειρία μοναδική». Μεγάλο ατού του Τορωναίου είναι ο κόσμος, οι τουρίστες, οι fan του αθλήματος που επευφημούν όσους τερματίζουν -κυρίως, εκείνους που τερματίζουν τελευταίοι. Αλλωστε σύμφωνα με τον ίδιο, «στον Τορωναίο νιώθεις πρωταθλητής, έτσι κι αλλιώς».

Κατερίνα Παπαρνάκη
Οι γυναίκες που συμμετέχουν σε μαραθώνιους δεν είναι πολλές, είναι όμως εξαιρετικές. Οπως η Κατερίνα Παπαρνάκη, που αν και πολύ νέα, μετράει ήδη πολλές συμμετοχές σε ελληνικούς αγώνες κολύμβησης και τουλάχιστον 12 στο διάπλου του Τορωναίου. «Πρώτη φορά που συμμετείχα ήμουν 13 χρόνων. Είχε πάει ο αδελφός μου κι εγώ ήμουν συνοδός», θυμάται, ενώ διευκρινίζει πως για την ίδια ο καλύτερος συνοδός είναι η μητέρα της. «Την είχα 6 ή 7 φορές μαζί μου. Με ενισχύει, με γνωρίζει καλά, ξέρει πότε και τι έχω ανάγκη». Μιλά για τους αγώνες μαραθώνιας κολύμβησης και νιώθεις πως είναι ό,τι πιο φυσιολογικό μπορεί να κάνει. «Δεν έχεις κέρδος από τέτοιες συμμετοχές. Το κάνεις για σένα. Βάζεις στοίχημα με τον εαυτό σου». Για το γεγονός ότι λίγες γυναίκες ασχολούνται με το άθλημα η Κατερίνα έχει εξήγηση: «Με το κολύμπι ασχολούνται στη μικρή ηλικία. Μετά παντρεύονται, δουλεύουν πολύ, οι υποχρεώσεις αυξάνονται και δεν μπορούν να προπονηθούν». Και οι άντρες; Πώς αντιμετωπίζουν μία γυναίκα των μαραθωνίων; «Αλλοι γοητεύονται κι άλλοι φοβούνται», διαπιστώνει και αφήνει σ' εμάς να βγάλουμε συμπέρασμα


Νικόλας Ρεπανάς Οι ταχύτητές του, αλλά και ο τόνος της φωνής του όταν μιλάει σου μεταδίδουν κέφι και διάθεση για ζωή. Μια ζωή που «δεν υπάρχει χωρίς θάλασσα», όπως λέει. «Η γυμναστική σου παίρνει τα προβλήματα», βεβαιώνει (ο ίδιος εκτός από τις πολλές συμμετοχές σε διάπλους υπήρξε και άριστος συνοδός-προπονητής σε ελληνικούς και διεθνείς αγώνες, αλλά και προπονητής πόλο μέχρι το 2001). Αναφέρεται με το καμάρι του δημιουργού στο πρόγραμμα μαραθώνιας κολύμβησης στην Καλαμαριά -στο οποίο ο ίδιος είναι υπεύθυνος- τονίζοντας πως είναι το μόνο κολυμβητήριο στην Ελλάδα που διαθέτει τέτοιο πρόγραμμα. Δηλώνει «ρομαντικός της κολύμβησης» που ενδιαφέρεται για τη βόλτα, το ταξίδι και τον τερματισμό και όχι για τα ρεκόρ. Αλλωστε, για το Νικόλα ο Τορωναίος ήταν παιδικό όνειρο. Στα μάτια του φάνταζε ως «η μπανιέρα» που ήθελε να κολυμπήσει, μια που κάθε θάλασσα που κολυμπά τη θεωρεί δική του, κομμάτι του, μπανιέρα του…«Ή την κερδίζεις τη θάλασσα ή σε κερδίζει. Παλεύεις μαζί της, αλλά πάντοτε την εκτιμάς και την σέβεσαι. Κι όταν σου πάει κόντρα, εγκαταλείπεις», υποστηρίζει ο Νικόλας, υποδεικνύοντας με νόημα το απόφθεγμα που ο Γιώργος Μαθάς έχει οδηγό στα ταξίδια του:«Δεχόμαστε ταπεινά τη νίκη και περήφανα την αποτυχία».


Tips
*Ο Βολιώτης Ιάσονας Ζηργάνος άνοιξε το δρόμο για τη μαραθώνια κολύμβηση στην Ελλάδα.
*Ο 37ος Διεθνής Κολυμβητικός Διάπλους Τορωναίου Κόλπου θα διεξαχθεί φέτος το Σάββατο 28 Ιουλίου 2007.
*Αιτήσεις συμμετοχής στο διάπλου Τορωναίου γίνονται δεκτές έως κι ένα μήνα πριν από τη διοργάνωση και αποστέλλονται με βιογραφικό στο fax: 23750 23710. Για πληροφορίες στην επίσημη ιστοσελίδα www. sithon. org.gr
*Οσοι ενδιαφέρονται για τη μαραθώνια κολύμβηση, θα βρουν πληροφορίες στην ιστοσελίδα www. marathonswim.gr


Ποιοι αγώνες γίνονται και πού
1. Διάπλους Tορωναίου Κόλπου, 26 χλμ., Χαλκιδική, «Νικήτη»
O πιο γνωστός δύσκολος και εντυπωσιακός κολυμβητικός μαραθώνιος στην Ελλάδα. Διοργανώνεται τον Ιούλιο από το δήμο Νικήτης και τον ΕΕΝ ΣΙΘΩΝ. Θεωρείται ένας από τους καλύτερους αγώνες διεθνώς, γι' αυτό και η συμμετοχή ξένων αθλητών είναι ιδιαίτερα μεγάλη.

2. Διάπλους της Λίμνης Πλαστήρα, 5 χλμ.
Εντυπωσιακός κολυμβητικός μαραθώνιος, με φόντο τις ομορφιές της Ελλάδας. Διοργανώνεται τον Αύγουστο μήνα από το μορφωτικό και εκπολιτιστικό σύλλογο Λαμπερού Καρδίτσας «Το Λαμπερό».

3. Διάπλους Μαλλιακού Κόλπου, 11 χλμ.
Κολυμβητικός μαραθώνιος, με φόντο την όμορφη Χαλκίδα. Διοργανώνεται τον Ιούλιο μήνα από το δήμο Εχιναίων. Θεωρείται ένας όμορφος αγώνας με πολλές δυσκολίες.

4. Διάπλους της λίμνης Τριχωνίδας, 16 χλμ.
Διεθνής κολυμβητικός μαραθώνιος με μεγάλη δυσκολία, αλλά και άρτια οργάνωση. Διοργανώνεται τον Αύγουστο μήνα από το δήμο Θεστιέων και τον αθλητικό σύλλογο «Δόξα» Καινούργιου. Θεωρείται όμορφος, αλλά και δύσκολος αγώνας.

5. Διεθνής Αγώνας Χειμερινής
Κολύμβησης, Ακτή Νέων Επιβατών - Παλίρροια.
Αγώνας υψηλού ψύχους, άρτια οργανωμένος, με μεγάλη συμμετοχή αθλητών σε υπέροχο περιβάλλον.

6. Χειμερινός Κολυμβητικός Αγώνας, «Μυαούλια» - στο Μεσολόγγι, 3,5 χλμ.
Κολυμβητικός αγώνας στο όμορφο Μεσολόγγι, που διοργανώνεται από το δήμο Μεσολογγίου.

7. 24ωρος Κολυμβητικός Υπερμαραθώνιος «Ιάσονας Ζηργάνος»
Ο πιο δύσκολος και πιο εντυπωσιακός μαραθώνιος κολύμβησης στην Ελλάδα, που πραγματοποιείται κάθε 2 χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Γίνεται προς τιμήν του Ιάσονα Ζηργάνου. Οι αθλητές που λαμβάνουν μέρος είναι υποχρεωμένοι να κολυμπήσουν 24 ώρες στην πισίνα, ενώ ο συνολικός χρόνος διαλείμματος δεν πρέπει να υπερβαίνει τις 3 ώρες.

8. Διεθνής Κολυμβητικός Μαραθώνιος του Μεσσηνιακού Κόλπου
Ο πιο μεγάλος μαραθώνιος κολύμβησης σε θάλασσα στην Ελλάδα, που πραγματοποιείται κάθε χρόνο στην Καλαμάτα. Είναι ο διάπλους του Μεσσηνιακού Κόλπου συνολικής, απόστασης 30 χλμ., με εκκίνηση από το δήμο της Κορώνης.

9. Διεθνής Χειμερινός Κολυμβητικός Διάπλους
«Μέντωρ», 5,5 χλμ., Κολπος Κεφαλλονιάς. Αγώνας υψηλού ψύχους με άψογη διοργάνωση.

Σωτήρης Καλυβάτσης

Η θάλασσα αποτελεί το «κλειδί» για όλες τις στεριές. Κι αν αυτό είναι κάτι που δεν μπορείς να καταλάβεις, τότε είτε δεν έχεις ταξιδέψει ποτέ σου εν πλω είτε δεν έχεις την επιθυμία να φτάσεις κάπου. Για το Σωτήρη Καλυβάτση, βέβαια, τίποτα δεν έχει τόση σημασία όσο το ταξίδεμα στη θάλασσα, αφού αυτή μπορεί να τον οδηγήσει παντού. Υπάρχει μεγαλύτερη αίσθηση ελευθερίας από αυτό;

της Σόνιας Ταλαντινού
φωτ.: Γρηγόρης Σιαμίδης

Αν και πατώ στεριά, βρίσκομαι σε σκηνικό καραβιού, τρώω μια μακαρονάδα με θαλασσινά, από το παράθυρο έχω θέα τη θάλασσα και τα «μπλε βιβλία» δε λείπουν από τα τραπέζια -ίσως το καλύτερο διακοσμητικό στοιχείο σ' ένα σπίτι. Σήμερα, μιλάμε για τη θάλασσα με το Σωτήρη.
Η σχέση του μαζί της είναι μια ιστορία που ξεκίνησε παιδιόθεν. Η έλξη που ασκούσε πάνω του έγινε γρήγορα αγάπη, αλλά όχι από αυτές που έχουν ημερομηνία λήξης. Ισως, γιατί αυτού του είδους οι αγάπες μπορεί να έχουν κανόνες, αλλά όχι «πρέπει». «Από μικρό με τραβούσε η θάλασσα και με ισορροπούσε. Πολλές φορές κατέβαινα στην παραλία, καθόμουν και την κοίταζα για ώρες». Το όφελος από την επαφή με τη φύση ήταν ένα μάθημα που πήρε νωρίς. Μη νομίζεις, όμως, ότι κάνει εξαιρέσεις, γιατί... φύση να 'ναι κι ό,τι να 'ναι. «Αυτό που νιώθω με τη θάλασσα μπορώ να το αισθανθώ και σε ένα βουνό», σπεύδει να συμπληρώσει.

Εσο έτοιμος!

Θυμάται τις καλοκαιρινές διακοπές πάντα στη θάλασσα. Από 7 ετών τον έστειλαν στους ναυτοπροσκόπους. Εκεί, η εκπαίδευση ξεκινούσε σταδιακά και σε ηλικία περίπου 9 ετών ήρθε σε επαφή με την ιστιοπλοΐα. «Κάναμε συντήρηση στα σκάφη, στο “Νεώσοικο Ναυτοπροσκόπων” στην Καλαμαριά, εκεί όπου ήταν οι βάρκες μας (σ.σ. οι γνωστές φαλαινίδες) και τα optimist, τα σκάφη εκμάθησης. Αυτό που μου άρεσε ήταν να είμαι στη θάλασσα μόνος μου και να αρμενίζω».
Η καλοκαιρινή κατασκήνωση των ναυτοπροσκόπων ήταν κινητή κι έτσι τους δινόταν η ευκαιρία να αλλάζουν διαρκώς μέρη και να βιώνουν νέες εμπειρίες. «Κάναμε το γύρο της Χαλκιδικής και μέναμε στις βάρκες. Ετοιμάζαμε τα σκάφη από την Καλαμαριά, κόστα κόστα πηγαίναμε Ποτίδαια, περνούσαμε από το Παλιούρι και από εκεί στο Μαρμαρά και ανεβαίναμε μέχρι την παραλία της Νικήτης. Μετά, πίσω πάλι στην Ποτίδαια και επιστροφή». Ολη η εκδρομή διαρκούσε 15 ημέρες και ο απόπλους γινόταν βράδυ προς ξημερώματα, γιατί εκείνη την ώρα «έβγαινε το στεριανό αεράκι και μας βοηθούσε να ταξιδεύουμε», όπως λέει χαρακτηριστικά.
Οι ναυτοπρόσκοποι μπορεί να ήταν μια λύση, για να διοχετεύσει την υπερκινητικότητά του ως παιδί, αλλά ταυτόχρονα αποτέλεσε μεγάλο σχολείο για τη θάλασσα και τη ζωή. «Το πρώτο και βασικότερο μάθημα που πήρα ήταν να σέβομαι την ίδια τη θάλασσα. Εμαθα, όμως, και ναυτικούς κόμπους, την ονοματολογία και τα είδη των σκαφών, τους αστερισμούς, κάποιες βασικές αρχές ιστιοπλοΐας και κωπηλασίας, πειθαρχία και υπευθυνότητα».

Δεν είναι κατασκήνωση, είναι ιδέα

Στα 8 του μπήκε και στη ζωή της ΧΑΝΘ ή μήπως η ΧΑΝΘ μπήκε στη ζωή του; Σημασία έχει ότι οι διακοπές, οι φίλοι, τα καλοκαίρια, αλλά και η ενήλικη δράση του είναι άρρηκτα συνυφασμένα με αυτήν. Κι εκεί, η ιστιοπλοΐα συνεχίζει να είναι η αγαπημένη του δραστηριότητα. «Μου έδινε μια αίσθηση ελευθερίας. Είσαι εσύ, το σκάφος σου, η θάλασσα και ο αέρας». Τι παραπάνω να ζητήσει κανείς; Το μοναδικό πράγμα που φοβόταν ήταν τα «μαύρα», τα οποία, όμως, περνούσε με το σκάφος, αφού με αυτό αισθανόταν πάντα ασφάλεια, και όχι κολυμπώντας. Εκεί, γνωρίζει και το μελλοντικό δάσκαλό του στην ιστιοπλοΐα, το Μιχάλη Μπριτάκη, ο οποίος ήταν υπεύθυνος ιστιοπλοΐας. Τον θυμάται χαρακτηριστικά από την τριήμερη εκδρομή στο Διάπορο, όταν ο Σωτήρης ήταν πλέον στη σχολή στελεχών της κατασκήνωσης.
Ο ίδιος πήρε μαθήματα ανοιχτής θαλάσσης και δίπλωμα, αλλά ποτέ του δεν είχε σχέση με αγωνιστική ιστιοπλοΐα, δεν ανήκε σε κάποιον όμιλο και δεν έτρεχε σε αγώνες. Τελικά, αποδεικνύεται για άλλη μια φορά ότι το πάθος του «ερασιτέχνη» μπορεί να είναι ισχυρότερο και από το ένστικτο του ανταγωνισμού.

Απ' το «Ρόδος» στον «Ανακρέοντα»

Οταν ήρθε η ώρα να δηλώσει σώμα για το στρατό, δεν είχε καμιά αμφιβολία: Πολεμικό Ναυτικό. Ελα, όμως, που η θητεία στο αρματαγωγό «Ρόδος» δεν είναι ακριβώς κατασκήνωση. «Δεν ξέρω τι φανταζόμουν ότι θα έκανα εκεί, ιστιοπλοΐα; Αν εξαιρέσεις ότι ήταν στρατός, ήταν καλά. Αν δεν ήταν η θάλασσα, μπορεί να μην το άντεχα κιόλας».
Τα τελευταία χρόνια ταξιδεύει με τον «Ανακρέοντα». Η ζωή στη θάλασσα του προσφέρει ηρεμία και γαλήνη. Αλήθεια, ποια είναι η καλύτερη συντροφιά για το ταξίδι με σκάφος; «Το φεγγάρι, ο ήλιος, ο καλός καιρός, εκ των πραγμάτων η θάλασσα και οι καλοί φίλοι, για να μπορείς να μοιράζεσαι τις μοναδικές ομορφιές. Τότε, η απόλαυση πολλαπλασιάζεται».
Αυθόρμητα αναρωτιέμαι για το μέγεθος της οικονομικής άνεσης που πρέπει να έχει κανείς, προκειμένου να ασχοληθεί με το πάθος, που λέγεται θάλασσα. Αντί απάντησης, σηκώνεται και μου φέρνει ένα βιβλίο που αναφέρεται στο Γιώργο Γκρίτση και τη σύντροφό του, Αννα Μαρία Μπίτερμαν, οι οποίοι έκαναν το γύρο του κόσμου με το ιστιοφόρο τους «Ιάσων», μήκους μόλις 7,88 μέτρων (16/7/1985 - 12/9/87). Οι ίδιοι έκαναν και για δεύτερη φορά τον περίπλου της Γης με το «Καλλίπυγος», 9 μέτρων (2/4/1992 - 10/1997), ύστερα από πεντέμισι χρόνια, έχοντας διασχίσει 44.000 ναυτικά μίλια περίπου. Αποστομωτικό, ε;

Με ούριο άνεμο

«Προτιμώ το ταξίδεμα και όχι τόσο τον προορισμό, τον οποίο, όμως, θεωρώ την επιβράβευση για το ταξίδι. Στο ταξίδι, η θάλασσα σου δίνει αυτό που έχει να σου δώσει, δηλαδή, να σε πάει σε διάφορους προορισμούς και να γνωρίσεις τόσο διαφορετικούς τόπους, ανθρώπους και συνήθειες. Αυτό είναι κάτι που σε γεμίζει. Να σκεφτείς, υπάρχουν νησιά που απέχουν μόλις λίγα μίλια το ένα από το άλλο κι όμως το μόνο κοινό μεταξύ των κατοίκων τους μπορεί να είναι η γλώσσα που μιλάνε -κι αυτή όχι πάντα- και οι φόροι που πληρώνουν». Η αμεσότητα που έχει με τον κόσμο είναι γνωστό πως αποτελεί το δυνατό του σημείο, αλλά η επαφή με απλούς ανθρώπους που «θα σου μιλήσουν, αν σε συμπαθήσουν, χωρίς περιστροφές και δε θα διστάσουν να σου κλείσουν την πόρτα, αν δεν τους αρέσεις» είναι αυτό που εκτιμάει περισσότερο από τις επισκέψεις του στα διάφορα μέρη.
Αγαπημένη διαδρομή δεν υπάρχει, αφού όλες είναι το ίδιο λατρεμένες. Γιατί «και μία διαδρομή να κάνεις δέκα φορές, θα τη δεις με δέκα διαφορετικούς τρόπους, δηλαδή, το πώς αλλάζουν τα χρώματα, ο αέρας, τα κύματα, το φως». Εντυπωσιακό; Ποτέ δεν το είχα σκεφτεί έτσι. Πάντως, προτιμάει προορισμούς στο ανατολικό Αιγαίο, όπως οι Αρκιοί, η Κάλυμνος, η Τήλος, η Χάλκη κ.ά., παρόλο που έπαθε πλάκα όταν πρωτοείδε την Αλόννησο και την κυρα-Παναγιά. Γι' αυτόν, όλες αυτές οι εικόνες ήταν και παραμένουν μαγικές.

Επίλογος

Για το Σωτήρη υπάρχουν τρεις κόσμοι: η στεριά, η θάλασσα κι ένας κόσμος κάτω από αυτήν. Και πώς τα πας με τον τελευταίο; «Αρχίζω σταδιακά να βελτιώνω τη σχέση μου με αυτόν. Εχω αρχίσει να δουλεύω αναπνευστήρα - βατραχοπέδιλο».
Η θάλασσα χρειάζεται υπομονή και καλή προετοιμασία. Αυτό είναι αξίωμα. Επίσης, αξίωμα είναι ότι η ζωή στη θάλασσα σου μαθαίνει να κάνεις οικονομία, να είσαι τακτοποιημένος, καθαρός. «Αποκτάς, όμως, και πρακτικές γνώσεις, όπως το να προσφέρεις πρώτες βοήθειες και να επιδιορθώνεις πράγματα. Βασικά, σου μαθαίνει να βρίσκεσαι σε εγρήγορση». Και πότε χαλαρώνεις; «Οταν εξασφαλίσεις το λιμάνι, όταν ρίξεις άγκυρα, η ικανοποίηση ότι έφτασες στο στόχο και το κατάφερες με τα χέρια σου».
Οι ψαράδες λένε ότι αν θες να παντρευτείς μια γυναίκα, πάρτην μαζί σου για 15 μέρες στο καΐκι κι αν δεν την φουντάρεις ή την ξεμπαρκάρεις, τότε παντρέψου την. Το σχόλιό σου; «Στο σκάφος ο χώρος είναι περιορισμένος, δε γλιτώνει κανείς. Πρέπει να αντέχεις τον άλλον όπως είναι». Δηλαδή, εσύ θα το έκανες; «Οταν μιλάμε για τη θάλασσα, δε μιλάμε για άλλες γυναίκες».

Μη μ' ενοχλείς, κάνω καριέρα!

Της Σόνιας Ταλαντινού

Κάποτε οι άνθρωποι δούλευαν, μοχθούσαν, για να θρέψουν την οικογένειά τους, να συντηρήσουν τον εαυτό τους, να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Εκαναν ένα επάγγελμα, είτε αυτό ήταν το όνειρό τους είτε τους προέκυψε.
Σήμερα, οι άνθρωποι κάνουν καριέρα. Ξαφνικά, οι δουλειές εξαφανίστηκαν και όλοι κάνουν καριέρα. Με τη διάφορα ότι κάποιοι -δεν ντρέπονται- το δηλώνουν φωναχτά και απροκάλυπτα και κάποιοι άλλοι δεν το αναφέρουν, αλλά οποιαδήποτε έκφανση της ζωής τους, πράξη και λόγος τους συνηγορούν στο ότι κάνουν καριέρα... στα μουλωχτά.
Αν ξανακούσω άνθρωπο μεταξύ 25-35 ετών να δηλώνει ότι δεν προλαβαίνει να ασχοληθεί με τίποτα άλλο στη ζωή του, γιατί έχει βάλει ως προτεραιότητα την καριέρα του, θα αρπάξω το καριερο-βόλο και θα πυροβολώ αδιακρίτως. Κοίτα τώρα να δεις πώς η κακή χρήση της ελληνικής παραπλανά εκατοντάδες ανθρώπους και παραμυθιάζει άλλους τόσους. Για να γίνει, όμως, αυτό κατανοητό θα πρέπει πρώτα να ξεχωρίσουμε το σιτάρι απ' τα άχυρα.
Σύμφωνα με το ερμηνευτικό λεξικό του Μ. Τριανταφυλλίδη, καριέρα είναι η επαγγελματική δραστηριότητα στην οποία αφιερώνεται όλη η παραγωγική περίοδος της ζωής ενός ατόμου και η οποία δίνει τη δυνατότητα της σταδιακής ανόδου σε ανώτερες βαθμίδες και επάγγελμα νοείται κάθε εργασία, κοινωνικά η νομικά αποδεκτή, που ασκείται επί μικρό ή μεγάλο διάστημα για βιοπορισμό.
Καριέρα, δηλαδή, κάνουν η Μαντόνα, ο Μπιλ Γκέιτς, ο Μπραντ Πιτ, η Οπρα Γουίνφρεϊ και για να μην πάμε πολύ μακριά, στην Ελλάδα το αντίστοιχο συμβαίνει σε ελάχιστα άτομα, όπως σε ακαδημαϊκούς, πολιτικούς -λέμε τώρα-, γιάπηδες γραφειοκράτες σε πολυεθνικές, επιστήμονες, κάποιους καλλιτέχνες και αν παραλείπω κάποια κατηγορία, συγχωρέστε με. Οταν κάνω καριέρα, ξεχνάω εύκολα.
Σε πόλεις όπως η Θεσσαλονίκη, που παίρνεις ένα μισθό ίσα ίσα για το ενοίκιο και τα πάγια ή σε άλλες περιπτώσεις, που δεν έχει να ανεβείς παραπάνω και που γκρινιάζεις διαρκώς γι' αυτό, που π-α-ς ρε Κ-α-ρ-α-μ-ή-τ-ρ-ο; Οι συζητήσεις των περισσοτέρων περιστρέφονται διαρκώς γύρω από τη δουλειά τους, με τόση ένταση και πάθος, που στο τέλος σε πείθουν ότι από το πρωί που ξυπνάνε μέχρι το βράδυ που θα κοιμηθούν τετραγωνίζουν τον κύκλο ή είναι χωμένοι σε κάποιο εργαστήριο και κάνουν έρευνες για το νέο εμβόλιο κατά του καρκίνου.
Κι όχι τίποτα άλλο, αλλά όλοι αυτοί οι καριερίστες χρησιμοποιούν την καριέρα ως άλλοθι, για να μην κάνουν σχέσεις, γάμο, παιδιά, για να μην έχουν μια νορμάλ ζωή με ταξίδια, γέλια και όχι με το handsfree στο αυτί να μιλάνε σαν τρελοί και plastic PR χαμόγελα.
Δηλαδή, μια Βρετανίδα broker στο City, στο Λονδίνο, που έκανε πέντε παιδιά και πήρε μετάθεση στην Αυστραλία ως διευθύντρια μιας τράπεζας - κολοσσού, πότε πρόλαβε και τα έκανε; Στο μεσημεριανό διάλειμμα για τσιγάρο και lunch;
Σοβαρέψου, λοιπόν, και άντε τράβα να κάνεις καριέρα στη ζωή σου!

Αντώνης Καλογρίδης

Αν θέλεις να σε μισήσω, βάλε με να κάνω συνέντευξη Παρασκευή βράδυ. Ζευγάρια πηγαίνουν σινεμά, γιάπηδες νέας κοπής μερακλώνουν σε after job parties και ένα άυπνο φρικιό -δηλαδή εγώ- τρέχει να προλάβει το ραντεβού του. Ενα ραντεβού με τον Αντώνη Καλογρίδη.

του Οδυσσέα Μητσόπουλου, omitsopoulos@yahoo.gr
φώτο: Γρηγόρης Σιαμίδης

Σκηνοθετεί την Αγκάθα Κρίστι, σκηνοθετεί και τα «Mad Music Awards». Ντύνει τις νύχτες της Αθήνας με «Motel», ντύνει και την Αννα Βίσση άνδρα. Θέλει την απομόνωση, θέλει όμως και τη Μύκονο. Ποιος είστε, τελικά, κύριε Καλογρίδη; Σκηνοθέτης, σκηνογράφος, παντογράφος και mood director της νυχτερινής Αθήνας.
Είναι ο υπεύθυνος για το avant garde στιλ του «Motel», μα και αυτός που θα πετάξει τα τελευταία λουλούδια στην Πέγκυ Ζήνα. Είναι από εκείνους τους ανθρώπους που έχουν αυτό το μάτι του τρελού, είτε σου μιλάει για το «2» του Παπαϊωάννου, είτε για τις τηγανητές πατάτες. Δεν ξέρω γιατί, αλλά κάτι μου λέει ότι το αποψινό τετ α τετ θα είναι μια καλή εμπειρία.
Πριν από λίγο καιρό είχε ανεβάσει στη Θεσσαλονίκη το «Μάρτυρα Κατηγορίας». Εβαλε, δηλαδή, τη Δανδουλάκη, της Βέρας στο Δεξί, να παίξει Αγκάθα Κρίστι; «Αυτή ακριβώς ήταν και η μαγεία της παράστασης. Μια ομάδα ετερόκλητων μεταξύ τους ηθοποιών και συντελεστών, που εν τέλει έδεσαν τέλεια μεταξύ τους. Εκτός από αυτό, ήθελα να δώσω και μια φρέσκια ματιά σε ένα κλασικό έργο, χωρίς όμως να αλλοιώσω το μεγαλείο της Κρίστι. Πέρασα μέσα και τις επιρροές μου από τα film noir, δίνοντας λίγο από το κλίμα της εποχής του '40».
Με ρωτάει αν είδα την παράσταση κάτω και του απαντάω «όχι». Δείχνει να μην του καίγεται καρφί. Τόσο που παραγγέλνει άλλες δύο μπίρες στο σερβιτόρο. Σε εκείνον που όποτε πάω στο μαγαζί με σνομπάρει, αλλά τώρα είναι ξαφνικά στο τσακίρ κέφι! Τι στο διάολο;

Sex and the cities
Ο Αντώνης έχει ένα ταττού στον αριστερό ώμο, που ξεπροβάλλει κρυφά από την μπλούζα του. «Είναι ένα ινδονησιακό tribal. Μη με ρωτήσεις για ποιον το χτύπησα, δεν έγινε για τέτοιο λόγο. Απλά μπήκα στο συούντιο, διάλεξα σχέδιο και τέλος. Ή το κάνεις ή όχι». Ωραίο, ρε παιδί μου, δε λέω, αλλά που να τρέχεις μετά για laser. Δεν είδες η Αντζελίνα Τζολί τι έπαθε; Την οποία σαφώς προτιμά από τη Μόνικα Μπελούτσι και σε ένα παράλληλο σύμπαν θα μπορούσε να είναι ηρωίδα σε έργο του. Αρκεί να φορούσε δωδεκάποντο και να κάπνιζε νωχελικά τσιγάρο, σκέφτομαι. Τώρα ο συνειρμός της Τζολί μας δίνει μία και ανοίγουμε το φάκελο «σεξ». «Για μένα σέξι είναι πάνω απ' όλα ένα έντονο βλέμμα, μια δυνατή ματιά. Σου βάζω και τη γλώσσα του σώματος, που άθελά μας αποκαλύπτει πράγματα που λέμε να κρύψουμε. Φυσικά, πάντα ένα καλό κρεβάτι θεωρείται σέξι. Ή ένα ατμοσφαιρικό δείπνο με κεριά».
Εμπρός καλή μου αδιακρισία, ρώτα τον πώς κουμαντάρει τα σεξουαλικά του απωθημένα.«Για μένα μάλλον δεν υπάρχουν. Εχω άλλου είδους απωθημένα σήμερα στη ζωή. Ας πούμε, ένα σπίτι σε νησί με δική του παραλία. Στη Μύκονο λόγου χάρη, αν και πλέον εκεί είναι πανάκριβα. Δεν ξέρω τι τρέχει με αυτό το μέρος, αλλά βρίσκεται μονίμως σε μια έκρηξη ενέργειας. Σου δίνει ολοένα και περισσότερο γκάζι να ξεσαλώσεις. Μπορεί να είναι ενεργειακό το θέμα». Και στη Θεσσαλονίκη, όμως, δεν περνάμε ωραία;
ΟΚ, πάμε πάσο, ζούμε σε μια πόλη - μινιατούρα. Η Αθήνα, όμως, είναι αρκετά μεγάλη, για να υποστηρίξει ένα star system; «Μωρέ δεν έχει να κάνει με το μέγεθος της υπόθεσης το σταριλίκι. Star μπορείς να είσαι και σε μια παρέα 5 ατόμων, πόσω μάλλον σε 3 εκατομμύρια πληθυσμό. Αλλο, όμως, που τα media έχουν “ξεχειλώσει” τον όρο, για να βγάζουν κάθε μέρα νέα πρόσωπα. Ξαφνικά όλοι δίπλα μας χρίζονται star. Ε, αυτό είναι λίγο αστείο». Υπάρχει πάντα και το εξωτερικό, όμως, Αντώνη. Φτιάχνουμε βαλίτσες και εξαφανιζόμαστε από προσώπου γης. «Την λατρεύω την Αθήνα, ρε γαμώτο. Εχω ζήσει Νέα Υόρκη, Λονδίνο, αλλά και Σίδνεϊ. Εντάξει, υπάρχουν άλλα ερεθίσματα εκεί, αλλά σαν τον αέρα της Ελλάδας δε βρίσκω πουθενά. Ασε που στη φάση που είμαι δε θέλω να την ψάξω για δουλειά στο εξωτερικό. Βέβαια, αν έρθει κάτι, δε θα το κλοτσήσω κιόλας. Τώρα, μένω κεντρικά στο Κολωνάκι και παλιότερα στο Θησείο. Μου αρέσει να αλλάζω γειτονιές και παραστάσεις. Είναι πολύ αναζωογονητικό αυτό για το μάτι». Μεταξύ μας, για να την πω την αμαρτία μου, ούτε εγώ θα είχα πρόβλημα να μένω Κολωνάκι. Αρκεί να μη μου έκλεινε το πάρκινγκ η Ελλη Στάη.

Σας ευχαριστούμε που επιλέξατε τις αερογραμμές μας Τσακίζουμε κάτι burgers, μιλώντας για την αδερφή του, τη Νατάσσα, που ξεκίνησε νέα σειρά στον Alpha, αλλά και για τη βροχή που τον τυράννησε στο στήσιμο των βραβείων «Mad». Μου δίνει την εντύπωση πως δεν τα κυνηγάει τα πράγματα ο Αντώνης. Ακούει, βλέπει, ζυγίζει και αναλόγως κινείται. Τη Βίσση, για παράδειγμα... Της σκηνοθέτησε το clip, γιατί την γουστάρει σαν άτομο. Και ναι, την θεωρεί star πρώτου μεγέθους. Εχει γνωρίσει και τους «Onirama» και τους βρήκε φοβερούς. Τον βάζω να μου προτείνει ένα βιβλίο. Εδώ σε θέλω κάβουρα, λέω από μέσα μου. «“Το Αρωμα του Ονείρου” του Τομ Ρόμπινς, γιατί ήταν ένα καλό “ταξίδι”. Γενικά, “μασάω” με τα βιβλία που σε ταξιδεύουν. Το έχω ανάγκη αυτό».
Θέλω να πληρώσω, με αγνοεί και κερνάει αυτός. Πρέπει να είναι στην Αθήνα μέχρι τις 12, για να τελειώσει ένα project που έχει στο μυαλό του. Θέλεις να σου κάνω έναν απολογισμό της βραδιάς; Τελικά, η εμπειρία μου μαζί του δεν ήταν τόσο καλή όσο περίμενα. Ηταν καλύτερη. Αντώνη, η Aegean έχει καθημερινά 10 πτήσεις για Θεσσαλονίκη. Δεν έχεις καμιά δικαιολογία...


Για τη Θεσσαλονίκη «Δε θέλω να σου πω τα τετριμμένα για το καλό φαγητό και τους μπριόζους ανθρώπους της πόλης. Αυτά, ευτυχώς, τα έχετε δεδομένα τόσα χρόνια. Κατά έναν παράξενο τρόπο, για μένα η Θεσσαλονίκη ακροβατεί μεταξύ κατάθλιψης και διασκέδασης. Εχει αυτά τα σκαμπανεβάσματα από το ναδίρ στο ζενίθ, που της δίνουν ένα ιδιαίτερο χρώμα. Είναι πάντως μια πόλη compact! Ολη η ζωή συρρικνωμένη στο κέντρο. Διαλέγεις και παίρνεις».

Mike Scott

Ο κ. Waterboys

Το ραντεβού ήταν τηλεφωνικό και αυστηρό. Στις 2 το μεσημέρι. Στις… ακριβώς χτυπάει το τηλέφωνο. «Hi Dimitra, it' s Mike Scott». Τόσο απλά; Δεν το περίμενα. Διαχρονικό δίλημμα. Ενικός ή πληθυντικός; Ρωτάω. «Προτιμώ να με λες Μάικ». Τέλεια. Κι εγώ. Το Μr Scott μου ακούγεται περίεργο, αφού μέσα από τα τραγούδια του «γνωριζόμαστε» χρόνια τώρα.

της Δήμητρας Κεχαγιά

Οχι, πείτε μου, ποιος δεν έχει χιλιοτραγουδήσει το «The whole of the moon»; Λοιπόν, έχω στη διάθεσή μου 15 λεπτά. Κατευθείαν στο ψητό. Το οποίο στην περίπτωση του Mike Scott δεν μπορεί παρά να παραπέμπει στο θεό Πάνα*, στον οποίο έχει αναφερθεί σε δημοφιλή τραγούδια του, όπως το «The Pan within» και το «The return of Pan».

Στην προηγούμενη συναυλία σας στη Θεσσαλονίκη είχες αναφερθεί στη «συνάντηση» που είχες με τον Πάνα, κάπου, κάποτε στην Αρκαδία.

Ωχ, μπαίνεις αμέσως στα βαθιά. Στην πραγματικότητα τον γνώρισα στην Ιρλανδία. Αλλά, ναι, «είδα» κάποιες λάμψεις του στην Αρκαδία, όταν είχα πάει για ταξίδι του μέλιτος με την πρώτη σύζυγό μου, το 1990. Εκεί έγραψα το τραγούδι.

Από τα τραγούδια σου έχω την αίσθηση ότι ο Πάνας είναι ο άλλος μας εαυτός. Αυτός που κρύβουμε. Πώς τον αντιλαμβάνεσαι;

Εχω την αίσθηση ότι είναι ο θεός όλων των ζωντανών οργανισμών στη Γη. Οι άνθρωποι έχουν μία δυνατή σχέση με τον Πάνα. Αλλά είναι μία σχέση που κοιμάται. Καταλαβαίνεις τι εννοώ; Στις τσιμεντένιες πόλεις που ζούμε, έχουμε απομακρυνθεί από τη φύση και χάνουμε την επαφή με τον Πάνα. Σε όλη μου τη ζωή προσπαθώ να επανασυνδεθώ μαζί του.

Μέσα από τη μουσική;

Αν και ο Πάνας είναι μουσικός, όχι μόνο. Για μένα υπήρξε πάντοτε μια μορφή περιπλάνησης.

Εχεις έρθει αρκετές φορές στην Ελλάδα. Τι θυμάσαι από τη Θεσσαλονίκη;
Πώς προφέρεται την πόλη σας; Θε-σαλονίκη;

Σωστά Εχουμε έρθει δυο φορές και κάθε φορά ένιωθα ότι είναι μια πόλη πολύ... Waterboys. Ναι, μου άρεσε πολύ. Εκεί αγόρασα και δύο εξαιρετικά μουσικά όργανα από ένα μικρό μαγαζάκι στο κέντρο. Την πρώτη φορά ένα μπουζούκι και πέρυσι ένα καταπληκτικό μαντολίνο.

Αλήθεια, παίζεις μπουζούκι;
Είναι ένα ιδιαίτερα δημοφιλές όργανο στην Ιρλανδία. Το έμαθα, όταν ζούσα εκεί. Δεν παίζω πολύ καλά, όπως κιθάρα για παράδειγμα, αλλά προσπαθώ. Με επηρέασαν πολλοί μουσικοί, όπως ο Andy Ervine και ο Donal Lunny από ένα πολύ σπουδαίο Ιρλανδικό συγκρότημα φολκ μουσικής, τους Planxty. Και οι δύο έπαιζαν ελληνικό μπουζούκι.

Το άλμπουμ σας, που μόλις κυκλοφόρησε, «The book of lightning», είναι τελικά αυτοβιογραφικό, όπως αναφέρεται σε αρκετά μουσικά περιοδικά; Βγάζει και μια μικρή απαισιοδοξία ή μου φάνηκε;
Ναι, καναδυό τραγούδια είναι αυτοβιογραφικά, όπως το «She tried to hold me», αλλά πολλά δεν είναι. Είναι απλά τραγούδια. Δε νομίζω, όμως, ότι είναι απαισιόδοξα. Υπάρχει θυμός σε κάποια, όπως το «It' s going to rain» ή το «Love will shoot you down», αλλά όχι απαισιοδοξία.

Με τι είσαι θυμωμένος; Με όσους κάνουν κακή χρήση της εξουσίας.

Αναφέρεσαι σε κάποιους συγκεκριμένα;
Στη χώρα μου υπάρχει μεγάλος θυμός έναντι του Τόνι Μπλερ για την εισβολή στο Ιράκ και αυτό βρίσκει το δρόμο του στα τραγούδια μου.

Μια που αναφέρθηκες στον Μπλερ, επειδή σε λίγες ημέρες φεύγει από την Downing Street κι επειδή έχεις ιδιαίτερους δεσμούς με την Ιρλανδία, αποτιμάς θετικά τη συμβολή του στην εξομάλυνση του προβλήματος;
Αυτό υπήρξε πράγματι μια από τις μεγάλες του επιτυχίες. Η αλλαγή στη Βόρεια Ιρλανδία είναι σαν να έγινε θαύμα. Αλλά ο Μπλερ δεν ήταν ο μόνος που δούλεψε για αυτόν το σκοπό. Συνέβαλαν πολλοί άλλοι για πάρα πολύ καιρό, συμπεριλαμβανομένου του προκατόχου του Τζον Μέιτζορ.
Ωστόσο, για μένα, ο Μπλερ υπήρξε πολύ αλαζόνας πρωθυπουργός.

Από ποια άποψη; Απέναντι στους ψηφοφόρους.

Δεν ευθύνονται, όμως, και οι ψηφοφόροι; Ιδιαίτερα σε χώρες, όπως η Αγγλία, που το ποσοστό της αποχής στις εκλογές είναι μεγάλο; Αυτό είναι αλήθεια. Συνήθως ψηφίζει το 60%-70% του πληθυσμού. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που έχουν χάσει πάσα ιδέα για τους πολιτικούς και με αυτόν τον τρόπο, με την αποχή, διαμαρτύρονται.

Εχω ακούσει και διαβάσει ότι πολλοί δακρύζουν στις συναυλίες σας. Πώς νιώθεις για αυτό;
Δεν το ήξερα. Είναι καλό να κλαίνε οι άνθρωποι. Είναι καλό να νιώθουμε τα αισθήματά μας.

Ποια συγκροτήματα θεωρείς διαδόχους σας; Δε νομίζω ότι υπάρχει κάποιο συγκρότημα που έχει επηρεαστεί τόσο από τους Waterboys ώστε να τους ονόμαζα διαδόχους. Βλέπω μικρά κομμάτια από εμάς σε πολλές διαφορετικές μπάντες.
Υπάρχουν κάποια νέα συγκροτήματα που λένε ότι έχουν επηρεαστεί, αλλά όταν ακούω τις μουσικές τους, δεν μπορώ να εντοπίσω δικά μας χαρακτηριστικά. Οπως μια πολύ καλή αμερικανική μπάντα, οι Decemberists, των οποίων ο τραγουδιστής δηλώνει μεγάλος φαν των Waterboys. Αν και παίζουν πολύ καλά, δεν μπορώ να βρω δικά μας στοιχεία.
Από την άλλη, υπάρχουν άλλα συγκροτήματα στα οποία αναγνωρίζω δικά μας χαρακτηριστικά, αλλά δεν έχουν πει ότι τους έχουμε επηρεάσει.

Με το να μην εντάσσεστε σε ένα μουσικό είδος (και ροκ και φολκ και κέλτικοι ήχοι και...) δεν είναι πιο δύσκολο να προσεγγίσετε το κοινό; Δεν υπάρχει ρίσκο;
Φυσικά έχει. Είναι, όμως, μουσική. Δε σχεδιάζω να κρατάω το ενδιαφέρον του κοινού, αλλά τελικά συμβαίνει κι αυτό.

Σκέφτεσαι τον κόσμο, όταν γράφεις μουσική; Φυσικά, ο κόσμος θα τα ακούσει. Αναρωτιέμαι τι αντίκτυπο θα έχουν στον ακροατή οι στίχοι που γράφω.

Υπάρχουν κείμενα που σε χαρακτηρίζουν μετενσάρκωση αρχαίου θεού. Πιστεύεις στη μετενσάρκωση; Πού το διάβασες αυτό; Ισως και να πιστεύω. Δε θυμάμαι προηγούμενες ζωές, γι' αυτό δεν είμαι σίγουρος. Αλλά νομίζω ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα. Κανένας δεν έχει αποδείξει με επιτυχία ότι δεν υπάρχει.

Ποιες είναι οι πιο δυνατές αναμνήσεις σου από τη «χρυσή εποχή» του γκρουπ, τα 80s;
Ξεχωρίζω τη μαγεία που ένιωσα, όταν πήγα να ζήσω στην Ιρλανδία, το 1986. Εγραφα τραγούδια με ταχύτατους ρυθμούς. Η μουσική με κατέκλυζε. Το θυμάμαι με πολύ αγάπη.

Πώς βλέπεις τον εαυτό σου σε 10 χρόνια; Δεν το σκέφτομαι. Ούτε πριν από 10 χρόνια το σκεφτόμουν.

* Θεός Πάνας: Μυθικός Θεός των βοσκών της Αρκαδίας, γιος του Ερμή. Είχε ανθρώπινο σώμα μέχρι τη μέση και πόδια, αυτιά και κέρατα τράγου.

Info
Waterboys: Το βρετανικό συγκρότημα σχηματίστηκε το 1981 από τον 23χρονο Σκοτσέζο τραγουδιστή και συνθέτη Mike Scott.

Web link
http: //www. mikescottwaterboys. com/

Συναυλία Waterboys
Σάββατο 9 Ιουνίου στο Principal Club Theater
Τιμή εισιτηρίου: 35  (προπώληση σε όλα τα κεντρικά δισκοπωλεία) - 40  (ταμείο). Τηλ. 2310 428088

Μετρό Θεσσαλονίκης

Καναδυό χρόνια ακόμη και θα μετατρεπόταν στον κυρίαρχο αστικό μύθο της Θεσσαλονίκης.
Κυρίες και κύριοι, ναι. Οι εργασίες για το μετρό Θεσσαλονίκης ξεκίνησαν και σύμφωνα με το αισιόδοξο σχέδιο μέσα στο 2012 νθα ξεκινήσει και η λειτουργία του!




της Ντόνιας Κανιτσάκη
φωτ: Γρηγόρης Σιαμίδης

Σε πέντε χρόνια -έτσι τουλάχιστον λέει το χρονοδιάγραμμα- θα έχουμε στην πόλη το πιο σύγχρονο υπόγειο μέσο σε σταθερή τροχιά όλης της Ευρώπης, ένα μετρό, το οποίο θα είναι καλύτερο ακόμη και από αυτό της Αθήνας.
Τα συνεργεία εργάζονται ήδη σε τρεις από τους 13 σταθμούς, στο Νέο Σιδηροδρομικό Σταθμό, τη Βενιζέλου και το Σιντριβάνι, ενώ πολύ σύντομα θα πιάσουν δουλειά και στην πλατεία Δημοκρατίας, αλλά και στο Πανεπιστήμιο. Στο ΝΣ Σταθμό κατασκευάζεται η υποδομή, για να μπορέσει σε λίγους μήνες να μπει στα έγκατα της Θεσσαλονίκης ο μετροπόντικας.
Οι δύο μετροπόντικες -«Κάσσανδρος» και «Θεσσαλονίκη» είναι τα ονόματά τους- έχουν ήδη παραγγελθεί και ο πρώτος από τους δύο θα καταφτάσει στην πόλη μεταξύ 10 και 25 Σεπτεμβρίου. Τι σύμπτωση! 8 με 16 του ίδιου μήνα θα «τρέχει» και η 72η ΔΕΘ!

Τα δύσκολα
Η Εγνατία, στο ύψος της Βενιζέλου, για κάποια Σαββατοκύριακα θα απομείνει με μία λωρίδα κυκλοφορίας ανά ρεύμα. Μια πρώτη γεύση πήραμε ήδη στα μέσα του Απρίλη. Επίσης, θεωρείται δεδομένο ότι θα έρθουν στο φως αρχαιολογικά ευρήματα. Ηδη αποκαλύφθηκαν απομεινάρια από τη Θεσσαλονίκη των μουσουλμανικών χρόνων, ενώ προχωρώντας οι εργασίες και όσο τα συνεργεία κατεβαίνουν πιο βαθιά, είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα έρθουν στο φως θησαυροί από τα ρωμαϊκά χρόνια.
Στο σταθμό Σιντριβάνι, τα συνεργεία βρίσκονται ακριβώς έξω από τη ΔΕΘ. Εκεί ήρθαν στο φως τάφοι, οι οποίοι φαίνεται ότι υπάγονται στο ανατολικό νεκροταφείο της αρχαίας Θεσσαλονίκης. Αμεσα τα συνεργεία θα μετακινηθούν στην απέναντι πλευρά του δρόμου, μεταξύ του Ασυλου του Παιδιού και της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ, προκειμένου να προχωρήσουν σε μετατοπίσεις των δικτύων των οργανισμών κοινής ωφελείας. Μέχρι το φθινόπωρο, προβλέπεται ότι θα έχουν αναπτυχθεί όλα τα εργοτάξια του έργου.


Πού θα εκτείνεται Ο βασικός κορμός του μετρό, μήκους 9,6 χλμ., θα εκτείνεται από το Νέο Σιδηροδρομικό Σταθμό μέχρι τη Νέα Ελβετία, διαθέτοντας συνολικά 13 σταθμούς: Νέος Σιδηροδρομικός Σταθμός, πλατεία Δημοκρατίας (Βαρδάρις), Βενιζέλου, Αγίας Σοφίας, Σιντριβάνι, Πανεπιστήμιο, Παπάφη, Ευκλείδη, Φλέμινγκ, Αναλήψεως, Πατρικίου, Βούλγαρη, Νέα Ελβετία.
Επιπλέον, η επέκταση του μετρό προς Καλαμαριά, με 5 χιλιόμετρα και πέντε σταθμούς έχει ήδη ενταχθεί στο Εθνικό Στρατηγικό Πλαίσιο Αναφοράς (Δ’ ΚΠΣ) με περίπου 400 εκατ. ευρώ, ενώ ήδη γίνονται γεωλογικές έρευνες για την επέκταση του υπόγειου μέσου σε σταθερή τροχιά προς Σταυρούπολη, με 6 χιλιόμετρα και πέντε σταθμούς.
Από μελέτες της «Μετρό Θεσσαλονίκης- Αττικό Μετρό ΑΕ» φάνηκε απαραίτητη η επέκταση του μετρό και προς το Κορδελιό, αλλά και προς το αεροδρόμιο.

Τεχνικά χαρακτηριστικά
Τα βασικά χαρακτηριστικά του μετρό στη Θεσσαλονίκη είναι τα εξής:
- 13 σύγχρονοι σταθμοί με κεντρική αποβάθρα.
- 9,6 χλμ. γραμμής (με δύο ανεξάρτητες σήραγγες μονής τροχιάς), που θα κατασκευαστεί στο μεγαλύτερο τμήμα της από δύο μετροπόντικες.
- 18 υπεραυτόματοι συρμοί τελευταίας τεχνολογίας, οι οποίοι θα κινούνται χωρίς οδηγό, αλλά με συνοδό.
- αμαξοστάσιο στην περιοχή της Πυλαίας (Βότση), σε έκταση 50.000 τ.μ.
- Το βάθος των σηράγγων θα κυμαίνεται από 14 μ. - 31 μ.
- Αρχαιολογική ανασκαφή που προβλέπεται να καλύψει συνολική έκταση 19.200 τ.μ. Η «Μετρό Θεσσαλονίκης - Αττικό Μετρό ΑΕ» (ο φορέας επίβλεψης του έργου), σε συνεργασία με το υπουργείο Πολιτισμού, θα αναδείξει τα σημαντικότερα αρχαιολογικά ευρήματα σε κεντρικούς σταθμούς του δικτύου.
- Η κατασκευή θα πραγματοποιηθεί με τη μέθοδο επικάλυψης και εκσκαφής («cover & cut»), προκειμένου να περιοριστεί αισθητά ή όχληση τόσο προς τους διερχόμενους πεζούς όσο και στην κίνηση των οχημάτων στους κεντρικούς δρόμους της Θεσσαλονίκης. Με αυτήν τη μέθοδο κατασκευής, το μεγαλύτερο τμήμα των κατασκευαστικών εργασιών θα πραγματοποιηθεί υπογείως και η αναπόφευκτη όχληση από τις επιφανειακές εργασίες θα είναι σημαντικά μικρότερη σε σχέση με τη μέθοδο ανοικτού ορύγματος («cut-and-cover»), που εφαρμόστηκε στους περισσότερους σταθμούς του μετρό της Αθήνας.