ΟΡΦΕΑΣ ΠΕΡΙΔΗΣ: «Τι δάσκαλος, μαθητής είμαι ακόμα»

του Ακη Σακισλόγλου
«Ανανεωμένος», είναι το πρώτο επίθετο που έρχεται στο μυαλό μας ολοκληρώνοντας τη συνέντευξη μαζί του. Με νέα ορχήστρα, διαφορετικές ενορχηστρώσεις και νέα, δροσερή παρτενέρ, ο Ορφέας Περίδης κάνει «ρεκτιφιέ» στο ρεπερτόριό του και το παρουσιάζει ήδη στην «Αίγλη». Θα το διαπιστώσετε και μόνοι σας αν βρεθείτε εκεί κάποια Παρασκευή ή Σάββατο μέχρι τις 17 Μαρτίου.

Με έξι προσωπικούς δίσκους και τόσες συναυλίες, μας δίνετε μια αίσθηση ότι υπάρχετε πολλά χρόνια στην ελληνική σκηνή. Αλήθεια, πότε ξεκίνησαν όλα αυτά;

Τα πρώτα μου τραγούδια τα έγραψα στα μέσα της δεκαετίας του '80. Ηταν η εποχή όπου άφηνα πια τα ωδειακά χρόνια και είχα αρχίσει να εκφράζομαι με δική μου μουσική. Στην αρχή, ήταν μόνο μελωδίες και συγκεκριμένα κομμάτια για κλασική κιθάρα γιατί ήμουν επηρεασμένος από τους συνθέτες - εκτελεστές που διδασκόμουν. Γρήγορα όμως κατάλαβα πως ό,τι και να έπαιζα, άφηνα έξω κάτι από τον εαυτό μου, σαν να ευχαριστιέται η ψυχή αλλά όχι το σώμα, και το αντίθετο.

Τότε δημιουργήθηκε η «πρώτη σπίθα»;

Ενα πρωί άρχισα να τραγουδάω ένα στίχο που έλεγε «Ρίχνω στη νύχτα μια σπρωξιά, παίρνω φωτιά και ξημερώνει». Είχα ήδη φτιάξει το πρώτο μου τραγούδι, το «Φεύγω». Οι φίλοι με ενθάρρυναν και συνέχισα. Τέσσερα χρόνια μετά, τα τραγούδια «Φεύγω», «Μάτια μου» και «Θάνατο θέλω τραγικό» μπήκαν στο δίσκο «Σύνεργα», του Νίκου Παπάζογλου. Ετσι έμαθα κι εγώ να ανοίγω την πόρτα στους νέους ανθρώπους. Ο Νίκος μου το δίδαξε αυτό μαζί με τόσα άλλα... Ο Νίκος Παπάζογλου διδάσκει μια ολόκληρη γενιά.
Πάντως εσείς, παρ' όλη την εμπειρία σας, παραμένετε συνεσταλμένος δημόσια...
Σίγουρα έχετε να με δείτε καιρό, γιατί στις παραστάσεις πλέον νιώθω πιο σίγουρος απ' ό,τι παλιά. Αν τώρα εννοείτε ότι είμαι «χαμηλών τόνων» στις εμφανίσεις μου στην τηλεόραση, τότε, ναι, έχετε δίκιο. Εκεί νιώθω μια συστολή. Εχω άλλη ψυχολογία.

Ούτε δίνετε πολλές συνεντεύξεις.

Αποφεύγω αυτές τις συνεντεύξεις όπου πρέπει να τα πεις όλα σε όλους. Ξέρετε, έχω φύγει από ραδιοφωνική συνέντευξη κι έγραψα τραγούδι. Δεν είχα απαντήσει σωστά σε μία ερώτηση και βασανιζόμουν μέχρι που τελικά πέρσι έδωσα την απάντηση στο συγκεκριμένο παραγωγό μέσα από τη μουσική.

Είστε ακόμη δάσκαλος κιθάρας;

Τι κιθάρα να διδάξω; Εγώ μαθαίνω ακόμα. Και τότε που δίδασκα κλασική κιθάρα, μαθητής ήμουν. Ως μαθητής δεν ήμουν άριστος αλλά ούτε και η μουσική εκπαίδευση στην Ελλάδα είναι άριστη. Πάντως, όταν παίζεις ένα όργανο, μαθαίνεις συνεχώς. Δεν τελειώνει ποτέ αυτή η σπουδή.

Πρόκληση το τραγούδι

Υπάρχει διαφορά μεταξύ συνθέτη και τραγουδοποιού και, τελικά, εσείς τι από τα δύο είστε;
Εγω συνθέτης ήθελα να γίνω, όταν ήμουν μικρός. Και τα τραγούδια, βέβαια, μικρές συνθέσεις είναι. Προτίμησα, λοιπόν, τις μικρές συνθέσεις αλλά δεν ξέρω αν τελικά θα μπορέσω ποτέ να γράψω ένα ολοκληρωμένο μουσικό έργο. Εχει πάντως ενδιαφέρον να συμπυκνώνεις τις ιδέες και τα νοήματα, να τις αποδίδεις με λόγια απλά και τις περισσότερες φορές να χρησιμοποιείς ομοιοκαταληξίες, να τις μελοποιείς, να δοκιμάζεις τις επιρροές σου και μέσα σε τρία λεπτά να τα έχεις πει όλα. Είναι μεγάλη πρόκληση αυτή η διαδικασία.

Ο δημιουργός έχει ημερομηνία λήξης;

Οπως αισθάνεται κανείς. Υπάρχουν καλλιτέχνες που αποσύρθηκαν νωρίς και άλλοι που γράφουν μέχρι τα βαθιά τους γεράματα. Κανονικά δεν έχει ημερομηνία λήξης ο δημιουργός, αλλά αν πάψεις να νιώθεις πια αυτήν την ανάγκη...

Στη Θεσσαλονίκη έρχεστε συχνά. Θα μπορούσατε να ζήσετε εδώ;

Ολοι μας νομίζουμε ή και ονειρευόμαστε ότι μπορούμε να ζήσουμε και μακριά απ' το σπίτι μας. Δεν τα καταφέρνουμε όλοι όμως, καθώς φαίνεται. Είναι αλήθεια ότι ο καθένας έχει τον τόπο του αλλά εξίσου αλήθεια είναι ότι μπορείς να ζήσεις οπουδήποτε. Αλλωστε ο άνθρωπος προσαρμόζεται εύκολα. Στο λίγο που έχω ζήσει στη Θεσσαλονίκη, θα έλεγα ότι την αγαπώ πολύ. Εχω περπατήσει στην πόλη κάνοντας ωραίες και βαθιές σκέψεις. Εχω γράψει τραγούδι εδώ, το «Ο μικρός μου αδελφός» (στίχοι Θ. Γκόνης, ερμηνεία Μανώλης Λιδάκης) και έχω καλούς φίλους στη συμπρωτεύουσα.

«Αλλος αέρας»
Τι περιλαμβάνει αυτό το πρόγραμμά σας στη Θεσσαλονίκη;

Στην «Αίγλη» θα παίξουμε τα τραγούδια μου με «άλλον αέρα». Πρόκειται για καινούργιο μουσικό σχήμα με νέους συνεργάτες και νέες ενορχηστρώσεις. Γι' αυτόν το νέο αέρα υπεύθυνος είναι ο «συνήθης ύποπτος» Ακης Κατσουπάκης, πιανίστας και ενορχηστρωτής.

Εχετε και μία «θηλυκή» παρουσία στο σχήμα.

Ναι, πρόκειται για τη Γεωργία Νταγάκη που τραγουδά με μια μια γλυκιά κοντράλτο φωνή και παίζει πολύ ωραία κρητική λύρα. Η Γεωργία ερμηνεύει τραγούδια δικά της, κρητικά, αλλά και τραγούδια που αγαπάει από Χατζιδάκι, Μικρούτσικο, Ιωαννίδη. Λέω κι εγώ κάποια των αγαπημένων μου Σωκράτη Μάλαμα και Θανάση Παπακωνσταντίνου, ενώ στο τέλος μπορεί να πούμε και ό,τι άλλο μας κατέβει...

Να περιμένουμε κάτι δικό σας δισκογραφικά στο προσεχές διάστημα;

Ετοιμάζω έναν καινούργιο δίσκο με επτά τραγούδια εξ ολοκλήρου δικά μου και τρία που οι στίχοι τους είναι από δικές μου αναγνώσεις ποιημάτων των Τίτου Πατρίκιου και Κωστή Παλαμά. Τις ενορχηστρώσεις έχει αναλάβει ο Σταύρος Λάντσιας και ο δίσκος θα κυκλοφορήσει την άνοιξη από τη «Legend».

Διαβάστε μας, ας πούμε, ένα από τα τρία ποιήματα.

Ωραία, θα διαλέξω ένα του Τίτου Πατρίκιου που έχει τίτλο «Οταν κοπάζει ο θόρυβος», το οποίο λέει: «Για το ψωμί, το δίκιο, την αλήθεια, ίσως και να μην φτάνει μια ζωή. Μα τη ζωή μου την ένιωσα ζωή μες τον αγώνα αδέλφια. Και για να μάθω να μιλώ όταν ο τρόμος τα στόματα βουβαίνει, να μάθω να ανορθώνομαι όταν θεριεύει ο θάνατος, για να μπορώ να μπορώ τα ίδια τα λάθη μας να αντέχω, πόσες αδυναμίες έπρεπε να κατανικήσω, με πόσες πρέπει κάθε στιγμή να αντιπαλεύω... Ομως μονάχα τούτη συγχωρέστε μου: Οταν κοπάζει ο θόρυβος και μένω μοναχός μ' ένα μου αγαπημένο πρόσωπο, για την αγάπη του που ολόκληρος διψάω δεν μπορώ να αγωνιστώ. Αν την επιδιώξω την χάνω, αν την διεκδικήσω την σκοτώνω. Αδέλφια μου συγχωρέστε με μα η αγάπη που πιο βαθιά γυρεύω, πρέπει να μου δοθεί μονάχη».

bio ( ή «ο Ορφέας αυτοσυστήνεται»)
Γεννήθηκα στην Αθήνα. Εχω σπουδάσει κλασική κιθάρα και αρμονία. Συμμετείχα στους Αγώνες Τραγουδιού της Καλαμάτας το 1991 με το τραγούδι «Ο Ρομπέν των καμένων δασών», όπου πήρα το τέταρτο βραβείο. Το 1993 έκανα τον πρώτο μου δίσκο με τίτλο «Αχ ψυχή μου φαντασμένη», το 1996 παρουσίασα το «Καλή σου μέρα αν ξυπνάς», το 1999 το «Για πού το 'βαλες καρδιά μου», το 2000 «Το πρώτο πρώτο πέταγμα», έναν παιδικό δίσκο, το 2003 το «Τι θα πει ζωή» και το 2004 το «Απ' το παράθυρο κοιτώ». Εχω κάνει συνεργασίες με συναδέλφους, όπως ο Μανώλης Λιδάκης, η Μελίνα Κανά, ο Φοίβος Δεληβοριάς, ο Σωκράτης Μάλαμας, η Μελίνα Ασλανίδου, τα «Κίτρινα Ποδήλατα» και άλλοι...».