Μη σκοτώνεις τον καλύτερό σου φίλο

Της Σόνιας Ταλαντινού

Η φιλία είναι η μεγαλύτερη επένδυση ζωής. Ο,τι κι αν μεταβάλλεται ή χάνεται στη ζωή σου, όσα συντρίμμια κι αν αντικρίζεις, αν έχεις καταφέρει να διατηρήσεις έστω κι έναν γνήσιο φίλο, τότε πέτυχες σαν άνθρωπος. Δεν υπάρχουν κακές φιλίες. Υπάρχουν οι αυθεντικές και όσες αντέχουν στο χρόνο. Ακόμα και οι χειρότερες φιλίες, όμως, μπορεί να αποδειχτούν χρήσιμες. Γιατί ακριβώς η αποτυχία τους σε διδάσκει, σε ωριμάζει, σε πάει παραπέρα. Γι’ αυτό και μη λυπάσαι ποτέ για μια φιλία που τελείωσε. Ολα γίνονται για κάποιο λόγο κι αυτός είναι μόνο καλός (εξαιρετικά αφιερωμένο στον Α. και τη Δ., που δεν αντέχουν την τραβηγμένη αισιοδοξία του τσιτάτου).
Θεωρώ ότι έχουμε τους φίλους που αξίζουμε. Οταν βάλλομαι από κρίσεις αυτοπεποίθησης, σκέφτομαι ότι για να έχω τέτοιους φίλους, δεν μπορεί, κάτι καλό έχω κάνει στη ζωή μου.
Και τι είναι οι φίλοι; Μην είναι οι κάμποι, μην είναι τα βουνά, μην είναι η θάλασσά μας η γαλάζια; Για κάποιους μπορεί να είναι όλα αυτά μαζί. Φίλους εννοώ τον πρώτο κύκλο -το προσωπικό μου σύμπαν είναι χωρισμένο σε ομόκεντρους κύκλους. Στον πρώτο, γύρω από εμένα, είναι οι κολλητοί. Στο δεύτερο, οι πολύ καλοί φίλοι, στον τρίτο, οι συμπάθειές μου και από εκεί και πέρα οι γνωστοί και όσο πάει και ξεθωριάζει το πράγμα.
Τα προηγούμενα Χριστούγεννα ξαναθυμήθηκα την αξία των φίλων και τώρα τελευταία, που αρκετοί βρίσκονται σε μια δύσκολη φάση, επανεκτίμησα το πόσο ωραίο είναι να είσαι φίλος και να σε χρειάζονται. Οχι, δεν εννοώ αυτούς που αποκτάς λόγω συγκυριών. Αυτοί πουλιά ήταν και πέταξαν.
Εννοώ αυτόν που μιλάτε στο τηλέφωνο από τις 11 το βράδυ μέχρι τις 3 τα ξημερώματα κι ενώ δουλεύεις την επόμενη, δεν το κλείνεις επειδή σας έχουν πιάσει σπαστικά γέλια. Αυτόν που όταν λες «όχι» σε καταλαβαίνει και «ναι» σε εκτιμάει. Αυτόν που έχεις να δεις πέντε χρόνια, από αμέλεια ή εγωισμό, και να 'στε πάλι μαζί σαν να μην πέρασε μια μέρα. Αυτόν με τον οποίο δε τίθεται θέμα ποιος θα πληρώσει το λογαριασμό και που κάνει το ακατόρθωτο, εύκολο για σένα. Αυτόν που αναφέρεις στο παιδικό σου ημερολόγιο και διαβάζεις γράμματά του. Αυτόν που σου κράτησε το χέρι όταν είχες ανάγκη από ένα. Αυτόν που χωρίς να μιλάτε συζητάτε και χωρίς να κοιτιέστε βλέπετε στο ίδιο σημείο. Αυτόν που συγχωρείς εύκολα και ξεχνάς δύσκολα. Αυτόν με τον οποίο πέφτετε κάτω από τα γέλια γιατί έχετε είτε κοινές μνήμες είτε κοινή αίσθηση. Αυτόν που θα ξεσπάσει σε κλάματα μπροστά σου και θα παραδεχθεί τις πιο μύχιες σκέψεις του. Αυτόν που τσατίζεται όταν κάνεις λάθος, αλλά σέβεται το δικαίωμά σου σε αυτό. Αυτόν που παίρνεις πρώτο τηλέφωνο όταν χωρίζεις, όταν μαλώνεις με γονείς ή συναδέλφους, όταν το σύμπαν συνωμοτεί εναντίον σου ή όταν δέχεσαι ένα τηλεφώνημα στις 4 το ξημέρωμα –να τη φοβάσαι αυτήν ώρα, είναι ύπουλη. Αυτόν με τον οποίο είσαι 100% ο εαυτός σου και λες αυτό που σκέφτεσαι κάθε στιγμή. Αυτόν που θέλει το καλό σου. Αυτόν με τον οποίο η ζωή μοιάζει ταξίδι αναψυχής. Αυτόν με τον οποίο είστε τόσο διαφορετικοί κι, όμως, τόσο ίδιοι. Αυτόν που σου ανοίγει το φακό μέσα στο σκοτάδι (σου).
Την επόμενη φορά που θα χτυπήσει το τηλέφωνο και θα είναι ένας φίλος, χαμογέλασε. Ισως είναι το μόνο παράθυρο που θα παραμένει ανοιχτό, όταν και η τελευταία πόρτα θα έχει κλείσει.

Υ.Γ. Ο τίτλος του κειμένου είναι παράφραση του τίτλου του βιβλίου της Αμάντας Μιχαλοπούλου, «Γιατί σκότωσα την καλύτερή μου φίλη». Μέσα από αυτό κατανόησα και δικαιολόγησα πολλά για μένα και τις φιλίες μου.