Φεστιβάλ Βερολίνου - Οι πρωταγωνιστές

Δεν μπορείς, λένε, να φύγεις αλώβητος από ένα ταξίδι. Αλλοτε με επιπόλαιες πληγές και άλλοτε με βαθιά σημάδια, κάθε πέρασμα από έναν τόπο σε καθορίζει. Στα κινηματογραφικά φεστιβάλ το ταξίδι είναι διπλό -είναι και οι εικόνες που διεκδικούν το μερίδιό τους. Ειδικά στο Βερολίνο, όταν μιλάς για ταξίδια, καλύτερα να ξεχάσεις τον ενικό...

του Τάσου Ρέτζιου

Καλά όλα αυτά, αλλά στο τέλος ένα άρωμα μένει, δυο τρεις ατάκες και μερικά πρόσωπα που είσαι πολύ χαρούμενος που τα συνάντησες από κοντά. Εντάξει, όταν μιλάμε για την Μπερλινάλε, έχει το δικό της γούστο και η πάντα αναπάντεχη και συνεχώς άστοχη βράβευση του τέλους. Ωστόσο οι σταρ και οι συγκινήσεις σπάνια απουσιάζουν. Ιδού τι ήταν φέτος αυτά που σε έκαναν να αισθανθείς τυχερός στη γερμανική πρωτεύουσα -αν, φυσικά, υποθέσουμε ότι μένεις εγκλωβισμένος στα σύνορα της Μπερλινάλε.

Κλιντ Ιστγουντ
Ο,τι και να πει και όπως και να έχει, δεν είναι δυνατόν να πάει κάπου ο Ιστγουντ κι αυτό να μην είναι το σημαντικότερο γεγονός της διοργάνωσης. Στο Βερολίνο ήρθε με το μάλλον κορυφαίο αριστούργημά του, τα «Γράμματα από την ΙβοΤζίμα», κοίταξε τους πάντες κατάματα, με βλέμμα καθαρό και σίγουρο και είπε τα αυτονόητα -γι' αυτόν: «Εκανα κάτι που συνήθιζα να κάνω για χρόνια ως ηθοποιός: προσπάθησα να βάλω τον εαυτό μου στη θέση των άλλων, να έχω μια ευκαιρία για να δω πώς σκέφτονταν και πώς δρούσαν εκείνοι οι άνθρωποι. Είναι μια διαδικασία που μάλλον είναι ενθαρρυντικό να γίνεται».
Δε σταμάτησε βέβαια εκεί: «Οι καλοί και οι κακοί υπάρχουν παντού. Πάντα είναι το ίδιο πράγμα: οι καταστάσεις μεταμορφώνουν κάποιον σε ήρωα ή όχι. Κι επειδή οι άνθρωποι είναι ευάλωτοι, έχει πολύ μεγάλον ενδιαφέρον η αντίδρασή τους σε πραγματικά δύσκολες καταστάσεις». Ετσι είναι ο Ιστγουντ: παίρνει κάτι που το θεωρείς τελειωμένο και σου δείχνει πόσο ζουμί έχει ακόμα...
Ρόμπερτ ντε Νίρο
Είναι εκπληκτικά ντροπαλός και συνεσταλμένος ή έστω σνομπ -ποιος μπορεί να πει με σιγουριά; Σπάνια μιλάει και ακόμα πιο σπάνια μακρηγορεί. Αλλά στο Βερολίνο ήρθε ως σκηνοθέτης του «Καθοδηγητή» κι έπρεπε να τα κάνει όλα: να ανεχτεί τους επίμονους δημοσιογράφους που ρωτούσαν γιατί δεν έψαξε κι άλλο τη δράση της CIA, να δείξει τις επιρροές του και τις γνώσεις του για το κλασικό σινεμά και να ανακοινώσει πόσο πολύ θα ήθελε να κάνει άλλες δύο ταινίες για το θέμα, μία από το 1963 μέχρι την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και μια άλλη, από τότε μέχρι σήμερα.
Ο Ντε Νίρο όμως είναι ένας ιδιαίτερα σκεπτόμενος άνθρωπος και εμμέσως («όλα καταγράφηκαν στην ταινία και νομίζω ότι είναι αρκετά ξεκάθαρα») δίνει το στίγμα των επιλογών του και καταλήγει πως τελικώς μόνοι μας είμαστε σ' αυτόν τον κόσμο, όπως ακριβώς και ο ήρωάς του...
Σάρον Στόουν
Τι μπορείς να πεις σε μια γυναίκα πάνω από τα πενήντα, που έχει τραβήξει πολλά, όταν σε κοιτάζει στα μάτια και σου λέει «καμιά φορά, όταν νιώθουμε καταπονημένοι ή πιεσμένοι, πιστεύουμε ότι έχουμε χάσει την αίσθηση του ποιοι είμαστε. Είναι ένα δύσκολο ταξίδι όταν έχουμε πέσει κάτω να σηκωθούμε και να θυμηθούμε πως τελικά ο κόσμος μας ανήκει. Πρέπει όμως να το κάνουμε, γιατί δεν έχει σημασία το πώς φτάσαμε ως εδώ, πώς έγιναν όλα όσα έγιναν, αλλά μονάχα το πώς θα σηκωθούμε».
Αυτή είναι η Σάρον Στόουν. Αυτή που τα λέει και με αφορμή ένα χαμηλότονο δράμα («Οταν ένας άνθρωπος πέφτει στο δάσος»), αλλά κι αυτή που δεν ξεχνάει την ατάκα της Ρίτα Χέιγουορθ «κάθε άνδρας που έρχεται μαζί μου, κοιμάται με την Γκίλντα και ξυπνάει με τη Ρίτα Χέιγουορθ». Η Στόουν, πανέξυπνη κι ευαίσθητη, εκτιμά τη δημοσιότητα που της έδωσε το «Βασικό ένστικτο», αλλά εκτιμάει και τις αναποδιές της: «Κατά έναν τρόπο, ακόμα κι όταν νιώθω άσχημα, νιώθω... καλά. Είμαι ζωντανή και το αισθάνομαι». Δεν είναι υπέροχη;
Μάριαν Φέιθφουλ
Για πολλούς έπρεπε να πάρει την Αρκούδα για την ερμηνεία της -έπεσε όμως πάνω στη γερμανική αποκάλυψη της Νίνα Χος. Ως «Ιρίνα Παλμ» και... ανακουφίστρια της ανδρικής ορμής, έδρεψε δάφνες στην Μπερλινάλε, καταχειροκροτήθηκε και παρόλο που ο ρόλος της είναι αυτός μιας χήρας Αγγλίδας, μεσήλικης νοικοκυράς, στις συνεντεύξεις δεν ξέχασε από πού έρχεται.
«Κι εγώ σύχναζα σε τέτοια πονηρά μέρη κάποτε, στη δεκαετία του '60, αλλά το έκανα με άλλους σκοπούς»! Ζωντανή πρόκληση η Φέιθφουλ, μιλάει και χαμογελάει πονηρά, έχοντας πάντα στο μυαλό της πολλά περισσότερα απ' όσα λέει και σίγουρα, το χιούμορ της σπάει κόκαλα. Ενας τύπος που πάντα σου προκαλεί το ενδιαφέρον...
Τζένιφερ Λόπεζ
Τώρα θα αναρωτηθείτε τι γυρεύει σ' αυτό το κείμενο η Τζέι Λο. Κι όμως! Οσοι είδαν το «Bordertown» του Γκρέγκορι Νάβα και μετά βρέθηκαν μπροστά στην εμφάνιση της διάσημης σταρ, με τον Αντόνιο Μπαντέρας σε διακοσμητικό ρόλο, κατάλαβαν πολύ καλά πόσο εύκολα μπορεί να μετατραπεί σε συνταγή ακόμα και ο πιο ευγενής σκοπός.
«Είναι τραγικό να γίνονται όλα αυτά τόσο κοντά στις ΗΠΑ κι εμείς να μην έχουμε ιδέα» κραύγασε η Λόπεζ για τις γυναίκες θύματα στη μικρή πόλη του Μεξικού, αλλά δεν ήταν και τόσο πειστική όσον αφορά το πώς εξασφαλίζει ότι τα ρούχα της φίρμας της δε χρησιμοποιούν ανάλογες συνθήκες εργασίας. Η Λόπεζ ακόμα κι έτσι, ακόμα και με τέτοιου είδους ταινίες (κάκιστες ωστόσο), δύσκολα μπορεί να ξεφύγει από τη μοίρα που επιφυλάσσει η βιομηχανία του θεάματος στα προϊόντα της.