Δικαίωμα στο δίλημμα

Της Σόνιας Ταλαντινού

Την προηγούμενη Κυριακή γέννησε η πρώτη μου ξαδέλφη και πήγαμε να δούμε μαμά και γιο. Στον ομορφότερο όροφο του ιατρικού κέντρου. Εκεί, που υπάρχει θέση μόνο για γέλια, μπαλόνια, χρώματα, λουλούδια, ευτυχίες και δεκάδες ταυτόχρονα ουάουά, που σε κάνουν να αναρωτιέσαι... εγώ πότε θα γίνω μάνα, Θοδωρή;
Μετά, αρχίζει το δούλεμα για το πότε θα σοβαρευτώ. Που «σοβαρεύομαι» εδώ μεταφράζεται σε πότε θα παντρευτώ και θα κάνω οικογένεια -αφού η μικρότερη ξαδέλφη και παντρεύτηκε και γέννησε. Αυτή, πάλι, τη νουθεσία δεν την κατάλαβα ποτέ. Οι παντρεμένοι σε βλέπουν με ζήλια που μπορείς να φεύγεις και να έρχεσαι ό,τι ώρα θέλεις, που προγραμματίζεις ταξίδια όποτε σου γουστάρει, που δε φέρεις την ευθύνη κανενός, παρά μονάχα του εαυτού σου, που ασχολείσαι με ό,τι αγαπάς. Από την άλλη, εσύ, ο ελεύθερος, ζηλεύεις τη συναισθηματική σταθερότητα, την επιστροφή στο γεμάτο σπίτι, το μοίρασμα, τα αφράτα μάγουλα και τα πάμπερς. Ποτέ κανείς δε θα είναι αρκετά ευχαριστημένος, ό,τι κι αν κάνει, όπου κι αν ανήκει.
Ποτέ δεν υπήρξα από τα κοριτσάκια που έλεγαν «θέλω να κάνω πολλά παιδιά κλπ κλπ». Το θέμα είναι ότι όσες το είπαν το έκαναν κιόλας. Νομίζω πως δεν μπορώ να γυρίσω το χρόνο πίσω και να αλλάξω τις ευχές. Το φλουρί είναι στον πάτο της λίμνης και η λίμνη είναι βαθιά. Τελικά, όλοι έχουμε τις ζωές που αξίζουμε και θέλαμε. Πάντα, όμως, με δεδομένο ότι αυτό που νομίζαμε ότι θέλαμε μας το όρισαν από μικρή ηλικία ως μονόδρομο και ούτε που μας έδωσαν εναλλακτικές. Γι' αυτό και οι περισσότεροι, ετεροχρονισμένα συνήθως, ψάχνουν να βρουν τι είναι αυτό το κενό και πώς θα το γεμίσουν.
Τον τελευταίο μήνα άκουσα για αρκετούς χωρισμούς. Κυρίως, έπαιξε το θέμα γάμος -προχωράμε ή το αφήνουμε-, χωρίς να λείπουν και τα κλασικά, ασυνεννοησίες, κερατώματα, επιπολαιότητες κλπ. Και ξαφνικά, όσοι ήταν 2 γίναμε ένας και η ομάδα των singles ανδρώθηκε και πάλι. Και τα μέλη της άρχισαν τις μεγάλες δηλώσεις για την μοναξιά κατ' επιλογή.
Δεν ξέρω αν μεγαλώνοντας δυσκολεύει το πράγμα. Οσο περνάνε τα χρόνια, πάντως, συνειδητοποιείς τις δυσκολίες που θα συναντήσεις κι αυτό σε φρενάρει. Γιατί ποτέ μου δεν πίστεψα ότι αυτοί που παντρεύονται νωρίς και κάνουν παιδιά είναι πιο ώριμοι. Ισως απλώς έχουν άγνοια κινδύνου. Ποιος ξέρει; Ολα ένα κουβάρι. Πώς να ξέρεις ποιος είναι ο κατάλληλος; Πώς να δεχτείς ότι αυτό ήταν και τελείωσε; Πώς να προβλέψεις ότι για κάτι τόσο σοβαρό δε θα μετανιώσεις, ιδίως όταν παίζει παιδί στη μέση; Πώς να φαντασιωθείς ότι εσύ θα είσαι ο εκλεκτός που θα δημιουργήσεις την οικογένεια Βιτάμ, με τόσα που ακούς, και δε θα σφίγγεσαι για να το παίζεις κοινωνικά ευτυχισμένος; Γιατί όταν τελειώνει η διαφήμιση, και εξαφανίζονται το γκαζόν, το καρό τραπεζομάντιλο και το καλάθι του πικ νικ, εξαφανίζονται συνήθως και τα γέλια.
Κι επειδή την κρίση την περάσαμε οι περισσότερες/οι, ένα έχω να σου πω: μην αγχώνεσαι. Δεν είναι όλοι φτιαγμένοι από το ίδιο υλικό και δεν έχουν όλοι τον ίδιο σκοπό να εκπληρώσουν. Μπορείς να μείνεις όσο ασόβαρος θέλεις -η σοβαρότητα είναι το καταφύγιο των ρηχών-, να αρνείσαι να συμβιβαστείς ή να ζεις μια παρατεταμένη εφηβεία. Εχεις το δικαίωμα να μη δέχεσαι να βρεθείς μ' ένα διαζύγιο στο χέρι, να ζεις ένα ψέμα με σφραγισμένο στόμα, μυαλό και καρδιά «λόγω των παιδιών» ή απλά, να στέκεσαι πολύ σοβαρός απέναντι στο τι μπορείς να κάνεις καλά. Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι πιο έτοιμοι ή πιο πρόθυμοι από σένα για τέτοιες περιπέτειες. Στο μεταξύ, εσύ συνέχισε τις δηλώσεις περί μοναξιάς και ανεξαρτησίας, με το Υ.Γ. ότι έχεις πάντα το αναφαίρετο δικαίωμα να τις αναδιαμορφώσεις. Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα βρεθείς στον όροφο της ευτυχίας, και όχι σαν επισκέπτης...