258EDITO

Κάποιοι άνθρωποι περνούν από τις ζωές μας σαν άγγελοι.
Αφήνοντας μια απαλή αίσθηση χαδιού. Ετσι, τουλάχιστον, τους φαντάζομαι τους αγγέλους.

Χάδι 1ο:
Πριν 4 χρόνια
Το κατάστημά του ήταν ανάμεσα σε κείνα που κάηκαν στα επεισόδια της διαδήλωσης κατά τη διάρκεια της Συνόδου Κορυφής το 2003, στη Θεσσαλονίκη (στο Νέο Μαρμαρά, δηλαδή, έγινε, αλλά δε μας το έλεγαν, έτσι για να μην γκρινιάζουμε).
Ενώ όλοι οι καταστηματάρχες επαναλάμβαναν τα ίδια στοιχεία, παράπονα κι απόψεις σε όποιο ρεπόρτερ τούς ρωτούσε για τα επεισόδια, εκείνος κάθισε, σκέφτηκε και βρήκε μια όμορφη-διαφορετική-ενδιαφέρουσα ιστορία να μου πει να γράψω. Ετσι και γνωριστήκαμε. Μου έδωσε το «βιογραφικό» του φαρμακείου. «Ηταν του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη…», μου είπε και με αυτόν τον τρόπο ένα ρεπορτάζ επικαιρότητας έγινε νοσταλγικο-ιστορικό. Λίγο καιρό αργότερα, βρήκαμε ότι είχαμε κοινούς, καλούς φίλους.

Χάδι 2ο:
Πριν 2 χρόνια
Ενα κρύωμα όχι σοβαρό, αλλά ιδιαίτερα ενοχλητικό με ταλαιπωρούσε καιρό. Τα χάπια δεν τα συμπαθώ. Ούτε κι εκείνος τα έδινε εύκολα σε γνωστούς και φίλους κι ας ζούσε από αυτά. Επέμενε ότι πολλοί γιατροί μας φορτώνουν με δαύτα, επειδή έτσι λειτουργεί το σύστημα, ενώ η λύση-γιατρειά μπορεί να βρεθεί με πολύ απλές συνταγές. Ιδιαίτερα για κάτι τριχοπτώσεις και τα συναφή επέμενε πολύ να μην ακολουθούμε πολύπλοκες φαρμακευτικές θεραπείες.
Στο γραφείο παραγγέλνουμε συχνά φαγητό με ντιλίβερι. Χάπια, σιρόπια, γιατρικά ποτέ. Ενα πρωί –το επόμενο που έλεγα στην παρέα για το ενοχλητικό κρύωμα– μου ήρθε στο γραφείο ένα φυτικό σιρόπι-γιατρικό. Με τις σχετικές συμβουλές.

Χάδι 3ο:
Πριν δυο Κυριακές:
«Βλέπω ιδιαίτερη μεταχείριση;», τον πειράζει η Ανθή, επειδή έκανε αρκετούς κόπους παραπάνω, για να σηκώσει το χέρι και να μας χαιρετήσει. Χαμογελάσαμε όλοι. Ετσι μου φάνηκε. Πολύ κουρασμένος. Αδύναμος, αλλά λες κι αποφασισμένος να χαιρετήσει όσους περισσότερους προλάβει κι όχι να αφήσει τον κύκλο να κλείσει σε ένα δωμάτιο εντατικής. Κι εγώ πρόλαβα. Ενα τελευταίο χάδι.

Καλό Πάσχα

Δήμητρα Κεχαγιά