Φάε το παραμύθι

Της Σόνιας Ταλαντινού

Αν είσαι ρεαλιστής μέχρι θανάτου, μη συνεχίζεις να διαβάζεις. Δε θα καταλάβεις γρι και βάζω στοίχημα ότι θα χλευάσεις κι από πάνω.
Το πρώτο παραμύθι που με σημάδεψε ήταν «Ο φτωχός και ο πλούσιος» των αδελφών Γκριμ. Και το δάκρυ κορόμηλο. Για να μη σου πω τι έγινε με τον «Ευτυχισμένο πρίγκιπα» του Οσκαρ Ουάιλντ. Κάθε φορά που ξεφλούδιζε το πουλάκι το χρυσό άγαλμα, πονούσα η ίδια σαν να μου έκαναν κινέζικο βασανιστήριο. Μετά ήρθε ο Ντίσνεϊ κι εκεί ξέφυγα. Κι όταν μπήκα στη Eurodisney και με υποδέχθηκε ο Μίκι έκλαψα, γιατί είδα να ζωντανεύει μπροστά μου ένας πολύ δικός μου κόσμος, που οι περισσότεροι ήθελαν να με πείσουν ότι ήταν ψεύτικος. Να δες, ο Γκούφι μιλάει γαλλικά και η Μίνι με φιλάει στο μάγουλο. Υπάρχουν. Τι παραμύθια και κουραφέξαλα.
Ναι, αγάπη μου, είμαι μια αλλοπαρμένη, ονειροπόλα παραμυθατζού. Και ξέρεις ποιά είναι η διαφορά μας; Μπορεί και οι δυο να αναρωτιόμαστε για το τι γίνεται μετά το «Ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα» -όταν κλείνει η πόρτα του παλατιού και ο πρίγκιπας πετάει τις κάλτσες του όπου να 'ναι και η ξανθομαλλούσα μετατρέπεται σε δούλα και κυρά του-, αλλά...
εσύ δε θα μπορέσεις ποτέ να πετάξεις πάνω σ' ένα δράκο που μιλάει. Η κολοκύθα σου δε θα γίνει ποτέ άμαξα. Ο κακός λύκος θα σε κυνηγάει πάντα και θα σε βρει στο τέλος. Οι νεράιδες δε θα κάτσουν πάνω από το κρεβάτι σου να σου προσφέρουν απλόχερα τις αρετές τους. Δε θα συνειδητοποιήσεις ποτέ τι μπορεί να συμβεί σ' ένα κοριτσάκι που πουλάει σπίρτα ξυπόλυτο στο δρόμο. Δε θα ακούσεις ποτέ το διάλογο ανάμεσα σ' ένα δέντρο κι ένα πουλί. Δε θα περιμένεις ποτέ τον πρίγκιπα να έρθει σε σε ξυπνήσει από το λήθαργο και σίγουρα θα δυσκολευτείς να σταθείς απέναντι σ' ένα καθρέφτη που θα λέει την αλήθεια, όταν τον ρωτήσεις να είσαι η ομορφότερη/ος ή ή καλύτερη/ος.
Το 1928 ο εθνολόγος - λαογράφος Ρώσος Βλαντιμίρ Προπ καθιέρωσε 31 μοντέλα παραμυθιών (τρόποι δράσης και εξέλιξης μιας ιστορίας), πάνω στα οποία στηρίζονται τα περισσότερα παραμύθια. Ισως αυτός να ευθύνεται που η πλειοψηφία τους έχει happy end και το καλό βγαίνει νικητής και η αγάπη κερδίζει δαίμονες. Αλλά μήπως και στη ζωή αυτό δεν περιμένουμε όλοι;
Εναν πρίγκιπα, μια καλή νεράιδα, ένα πράσινο λιβάδι, ένα μαγεμένο δάσος, ένα μαγικό φίλτρο. Ο καθένας απλώς το ονομάζει αλλιώς και το διαμορφώνει σ' ένα ενήλικο σύστημα αξιών, που απ' ότι βλέπω, βλέπεις, βλέπουμε δεν αποδείχτηκε ιδιαίτερα επιτυχημένο. Τι κρίμα που η γιαγιά δεν μπορεί να πει άλλα παραμύθια. Τώρα πια τα λέω εγώ στην Εβελίνα και τον Παντελή. Και πάντα τους παίρνει ο ύπνος. Γι' αυτό μ' αρέσει να σκέφτομαι ότι τα παραμύθια είναι ο προθάλαμος του ονείρου.
Η ζωή λογικά έχει πολύ περισσότερα από 31 μοντέλα για να τη ζήσεις. Είναι, όμως, κι αυτή ένα παραμύθι, με όλα τα κλασικά του στοιχεία. Βάλε το δικό σου επίλογο και πλάστην όσο πιο ωραία θες εσύ. Είναι αποκλειστικά στο χέρι σου.
«Οταν ζούσα και είχα ανθρώπινη καρδιά δεν ήξερα τι είναι τα δάκρυα, γιατί ζούσα στο παλάτι της Ανεμελιάς, όπου απαγορεύεται η είσοδος στη θλίψη», είπε το άγαλμα του «ευτυχισμένου πρίγκιπα». Στο δικό σου παραμύθι έχε την πόρτα σου μονίμως ανοιχτή και επέτρεπε στον εαυτό σου την είσοδο στα πάντα.