261edito

Οταν διαβάζεις σε μια εφημερίδα, όπως οι «New York Times», για το πόσο υπέροχη είναι η Θεσσαλονίκη, αρχίζεις να ψάχνεσαι. Πού ζω; «Είστε ωραίοι άνθρωποι. Διανοούμενοι, δημιουργικοί και φιλικοί», μου λέει στο τηλέφωνο η συντάκτρια του θέματος Joanna Kakissis.

Για μας μιλάτε; Για εμάς που από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου γκρινιάζουμε για την κατάντια αυτής της πόλης; Για τα εργασιακά, πολιτιστικά και κοινωνικά αδιέξοδά της;

Η Ελληνοαμερικανίδα δημοσιογράφος ήρθε για λίγες ημέρες στη Θεσσαλονίκη και είδε μια πόλη όπως την… ονειρευόμαστε: ζωντανή, δημιουργική, με μέλλον…
«Ζω στην Αθήνα εδώ και 2,5 χρόνια, αλλά και παλιότερα, όταν ζούσα στην Αμερική και ερχόμουν στην Αθήνα, δεν είχα βρει κάτι που να μου τραβήξει πραγματικά το ενδιαφέρον. Ενώ εκεί βρήκα ωραίους ανθρώπους, που αγαπάνε την τέχνη, τη μουσική, που ενδιαφέρονται για την πόλη τους.
»Μου έκανε πολλή εντύπωση, για παράδειγμα, που οι περισσότεροι από τους ανθρώπους με τους οποίους μίλησα, από ιδιοκτήτες καφέ μέχρι ταξιτζήδες, είχαν διαβάσει το βιβλίο του Μαρκ Μαζάουερ “Θεσσαλονίκη: η πόλη των φαντασμάτων”. Μου αρέσει πολύ όταν οι άνθρωποι δείχνουν τέτοιο ενδιαφέρον για την ιστορία τους.
»Ισως ήμουν πολύ τυχερή. Μου είπαν ότι δεν είναι όλος ο κόσμος έτσι, αλλά μου άρεσε αυτό που είδα». Τη ρώτησα πώς θα βαθμολογούσε τη Θεσσαλονίκη με άριστα το 10. «Θα της έδινα 9. Ισως και 10!».

Εμείς, πάλι, τι βαθμό θα δίναμε στην πόλη όπου ζούμε; Χαμηλό, αναμφισβήτητα. Μετεξεταστέα θα την αφήναμε, είναι σχεδόν βέβαιο. «Οποιον και να σταματήσεις στο δρόμο θα σου γκρινιάξει ότι αυτή η μεγαλοπρεπής πόλη είναι η αγνοημένη, η λιγότερο αγαπημένη, η εγκαταλειμμένη μικρή αδερφή της Αθήνας. Μην τους πιστέψετε. Η Θεσσαλονίκη μετατρέπεται στο Σιάτλ των Βαλκανίων», γράφει στο άρθρο της η δημοσιογράφος αναλύοντας την εναλλακτική, καλλιτεχνική κίνηση της πόλης.

«Το άρθρο είναι κατευθυνόμενο», έσπευσαν να πουν κάποιοι. «Διαφημιστικό», το χαρακτήρισαν άλλοι, επειδή αναφέρεται σε συγκεκριμένα μπαρ και εστιατόρια. «Καλά, ας ζούσε εδώ και θα βλέπαμε τι θα έλεγε», είπαν οι περισσότεροι.

Μήπως, μήπως επαναλαμβάνω διστακτικά, έχει μια δόση αλήθειας, αλήθεια την οποία η δύναμη της γκρινιάρικης συνήθειάς μας μάς κάνει να μη βλέπουμε; Μήπως, αν ξαναρίξουμε μια καινούργια ματιά στην πόλη μας, την αγαπήσουμε περισσότερο; Αλλωστε, ό,τι αγαπάς ανθίζει, όπως θα διαβάσετε στις παρακάτω σελίδες αυτού του τεύχους.

Δήμητρα Κεχαγιά