Γιώργος Χριστιανάκης

«Κύριε Χριστιανάκη, είστε αρκετά μεγάλος. Να βρείτε κάποιο άλλο χόμπι να ασχοληθείτε», του είχε πει ένας δάσκαλος σε ωδείο της Θεσσαλονίκης, όταν στα 16 του –τότε που είχε τα πρώτα συμπτώματα εφηβικής ανίας– θέλησε να μάθει μουσική».
Κύριοι των ωδείων, μάθατε ότι φέτος το καλοκαίρι η μουσική του θα ακουστεί για πέμπτη φορά στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου;

της Δήμητρας Κεχαγιά

«Υπήρχε τότε ένα συγκρότημα οι Neighbourhood blues band, μετέπειτα Wisemen, τους οποίους είχα δει σε μια συναυλία στη ΧΑΝΘ. Μια μέρα που τους είδα να παίζουν μπάσκετ στο Αμερικανικό Κολέγιο, πήγα και τους είπα ένα μικρό ψέμα, ότι ασχολούμαι κι εγώ με τη μουσική. Μέχρι τότε δεν είχα καμία σχέση με το είδος. Με ρωτάει, λοιπόν, ο Σταύρος Ρουσσόπουλος: “Τι παίζεις; ” και του είπα: “Κιθάρα”. Δεν είχα πιάσει κιθάρα στη ζωή μου. “Ελα”, μου λέει, “να μας κρατήσεις ακόρντα”».
Γύρισε σπίτι και τηλεφώνησε σε ένα θείο του που έπαιζε κιθάρα να τον ρωτήσει τι είναι τα ακόρντα. Φυσικά, δεν είχε χρόνο να μάθει. Πήγε στην πρόβα και ομολόγησε ότι δεν ήξερε κιθάρα, αλλά ότι μπορεί και τραγουδάει. Ετσι, έγινε ο τραγουδιστής του συγκροτήματος. «Επειτα από λίγο αποφάσισα να ασχοληθώ με κάποιο όργανο. Ηθελα πιάνο, αλλά στο Ωδείο μου είπαν ότι ήμουν μεγάλος και ξεκίνησα φλάουτο. Υπήρχε μια επιτροπή που θα μας εξέταζε. Είμασταν τρεις υποψήφιοι για δυο θέσεις. Πήραν τους άλλους δύο και το ένα μέλος της επιτροπής μου είπε: “Κύριε Χριστιανάκη, είστε αρκετά μεγάλος. Να βρείτε κάποιο άλλο χόμπι να ασχοληθείτε”. Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με τα εκπαιδευτικά μουσικά δρώμενα της Θεσσαλονίκης».
Οι γονείς του, βλέποντας ότι το θέλει πολύ, του έκαναν δώρο ένα πιάνο και ξεκίνησε ιδιαίτερα μαθήματα. Μετά μπήκε στο συγκρότημα A priori. Ταυτόχρονα διάβαζε και μπήκε στη Νομική Σχολή του ΑΠΘ. «Για να μη χαλάσω το χατίρι των γονιών μου. Μπήκα και δεν κόπηκα σε κανένα μάθημα. Κι αυτό γιατί σκεφτόμουν ότι, αν κοπώ, θα πρέπει να το ξαναδιαβάσω κι έτσι θα έχανα χρόνο από τις πρόβες». Από τότε ο χρόνος του και η ζωή του είναι η μουσική.

Πότε πληρώθηκες πρώτη φορά από τη μουσική;
Πληρωνόμασταν με τους Da Capo, αφού το συγκρότημα κάποια στιγμή ήταν πολύ της μόδας. Παίζαμε σε πολλά μέρη, όπως στο «Σπιτάκι» στην Καλλιθέα και στο Mobil House, στην Ανθέων. Κανονικά λεφτά πήρα κάποια στιγμή από το θέατρο. Μάλλον από το ΚΘΒΕ.

Μπήκες ποτέ στον πειρασμό να μετακομίσεις στην Αθήνα;
Οχι. Ούτε και τώρα, με το αδιάκοπο πήγαινε-έλα αφού 3-4 μήνες το χρόνο είμαι στην Αθήνα. Δε μου πάει σαν πόλη. Εχω εκεί αγαπημένους φίλους και στέκια, αλλά μου αρέσει να γυρνάω εδώ. Χωρίς να σημαίνει ότι η Θεσσαλονίκη μου αρέσει όπως παλιά. Απλά μου πηγαίνει πιο πολύ σαν πόλη.

Γράφεις μουσική επαγγελματικά. Με ωράριο;
Οχι ακόμη, αν και με το θέατρο τα πράγματα είναι σκληρά. Γράφεις κατόπιν παραγγελίας. Μέχρι στιγμής αυτό δεν έχει λειτουργήσει αρνητικά. Δεν έχω κάνει ακόμη ξεπέτα. Ελπίζω να μην το κάνω ποτέ.

Για την τηλεόραση έχεις γράψει μουσική;
Οχι. Μια φορά με είχαν πλησιάσει για ένα σίριαλ, αλλά μου είπαν ότι πρέπει να γράψω κι ένα τραγούδι που θα το πει μία τραγουδίστρια-φίρμα και άλλα τέτοια. Οπότε, είπα ευχαριστώ πολύ και το άφησα. Αυτό που θα κάνω πρέπει να με ιντριγκάρει. Αν είχα, όμως, μεγάλη οικονομική ανάγκη είναι πολύ πιθανό να το έκανα.

Εκτός από το να γράφεις, έχεις κάνει και κάποια άλλη δουλειά;
Πολλές. Ημουν, για παράδειγμα, στο Γραφείο Καλλιτεχνικών Εκδηλώσεων του «Μύλου» από το 1991 μέχρι το 1998.

Πώς έχει επηρεαστεί η προσωπική σου ζωή από τη δουλειά σου;
Αυτή είναι η ζωή μου. Είναι προσωπική ζωή.

Σε απασχολεί η αναγνωρισιμότητα;
Οχι, δεν είμαι ιδιαίτερα αναγνωρίσιμος και είμαι μια χαρά. Είχε ενδιαφέρον όταν πριν λίγες ημέρες που ήμουν σε ένα μπαράκι, στην Αθήνα, με ένα φίλο και δυο κοπέλες δίπλα μας –οι οποίες έμαθα στη συνέχεια ότι είναι σπουδάστριες του Εθνικού Θεάτρου– ακούγοντας το όνομά μου ήρθαν και συστήθηκαν, λέγοντάς μου ότι περίμεναν να είμαι 65 χρόνων.

Τι είναι αυτό που μπορεί να σε κάνει να μην έχεις όρεξη να σηκωθείς από το κρεβάτι το πρωί;
Να έχω να πάω σε δημόσιες υπηρεσίες.

Τι κάνεις όταν τελειώσει μια συναυλία, μια ηχογράφηση ή μια παράσταση;
Ειδικά στις συναυλίες παλιότερα με τις «Τρύπες» και τώρα με τους «Επισκέπτες», ξέρεις είμαστε αντροπαρέα και γίνεται καλή πλάκα.

Νιώθεις πιο ασφαλής και πιο σοφός όσο περνούν τα χρόνια;
Με την κατάσταση που επικρατεί, αν νιώθω πιο σοφός, θα πρέπει να νιώθω πιο ανασφαλής. Δε νιώθω τίποτε από τα δύο ακόμη. Δε νιώθω τα χρόνια που περνάνε.

Το κοινό καθοδηγείται ή καθοδηγεί;
Εξαρτάται για ποιο κοινό μιλάμε. Αν μιλάμε για το κοινό που πηγαίνει σε μια θεατρική παράσταση για να δει από κοντά τους ηθοποιούς που παίζουν στα σίριαλ, σαφώς και καθοδηγείται. Αλλά υπάρχει κι ένα κοινό που ψάχνει μόνο του και βρίσκει τα πράγματα που το αφορούν. Δεν υπάρχει ένα κοινό, όπως δεν υπάρχει και μία άποψη.

Αν η Θεσσαλονίκη ήταν είδος μουσικής, τι θα ήταν;
Ενα ποτ πουρί. Δεν ξέρω, αυτή η πόλη με πληγώνει. Είναι σαν μία σχέση με μία ερωμένη, η οποία συνεχώς σε απατάει και συνεχώς τη συγχωρείς.

Πού θέλεις να φτάσεις;
Θέλω να πηγαίνω. Δε θέλω να φτάσω.

BIO
Δικό του:

«Δεν είμαι παντρεμένος, δεν έχω παιδιά. Εχω ένα σκύλο, το Μάρκο. Είμαι μοναχογιός. Εχω δυο γονείς που τους οφείλω πολλά. Εχουμε μια σπάνια σχέση».
Δικό μας:
- Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, στις 19 Σεπτέμβρη του 1961.
- Ο πατέρας του είναι γιατρός και η μητέρα του καθηγήτρια Αγγλικής Φιλολογίας.
- Αποφοίτησε από το Αμερικανικό Κολέγιο «Ανατόλια».
- Σπούδασε Νομικά στο ΑΠΘ.
- Από το 1994 μέχρι τώρα έχει κάνει δίσκους με τις «Τρύπες» και με άλλα μουσικά σχήματα, τρεις προσωπικούς και έχει γράψει μουσική για ταινίες και για 45 θεατρικές παραστάσεις.
- Αυτήν την περίοδο η μουσική του ακούγεται στην παράσταση «Μάνα Κουράγιο», με την Αντιγόνη Βαλάκου, που ανεβαίνει στη σκηνή «Κοτοπούλη-ΡΕΞ» του Εθνικού Θεάτρου στην Αθήνα. Εχει ήδη αρχίσει να ετοιμάζει τη μουσική για τη «Λυσιστράτη» που θα ανεβάσει το ΚΘΒΕ και θα περιοδεύσει και στην Επίδαυρο.

Περί ψεμάτων…

Μεγαλύτερο ψέμα που έχεις πει.
Δεν έχω πει μεγάλα ψέματα. Λέω πολλά μικρά. Συνέχεια. Παίζω με αυτό. Μου αρέσει πολύ μια φράση του Ανδρέα Στάικου από το 1843, από ένα θεατρικό που είχα κάνει στα πρώτα μου βήματα στο ΚΘΒΕ, το οποίο είναι κατά κάποιο τρόπο μότο στη ζωή μου. «Την αλήθεια λέω σαν ψέμα. Το ψέμα αλήθεια είναι για μένα».

Σου έχουν πει μεγάλα ψέματα;
Θα πρέπει να μου έχουν πει, αλλά τα διαγράφω. Ξέρεις, τα μεγάλα ψέματα είναι συνήθως επακόλουθα μιας κακής συναναστροφής ή κακής σχέσης, που δε θέλω να θυμάμαι.

Μεγαλύτερο ψέμα για τη Θεσσαλονίκη
Οτι είναι ερωτική και προοδευτική πόλη. Είναι βαθιά συντηρητική, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι που είναι προοδευτικοί να φαίνονται πιο πολύ. Να τονίζονται πιο πολύ και πολλές φορές τα πράγματα που κάνουν να υπερεκτιμώνται.
Εδώ και δυο δεκαετίες όλοι βλέπουν τη Θεσσαλονίκη από μία οπτική γωνία, η οποία είναι γραφική, κουτσομπολίστικη και καθόλου επί της ουσίας. Δηλαδή, η κριτική της πόλης είναι τοποθετημένη σε λάθος βάση.