Μια άγνωστη όαση

Βοτανικός Κήπος Σταυρούπολης

Αναλαμβάνοντας το ρεπορτάζ με θέμα «Βοτανικός Κήπος Σταυρούπολης», παίρνω τηλέφωνο την κολλητή μου και τη ρωτάω: «Δε μου λες, έχουμε εκεί στη γειτονιά κανένα Βοτανικό Κήπο;».
«Καλά, πού ζεις; Δεν ντρέπεσαι να μένεις στη Σταυρούπολη και να μην έχεις περάσει μια βόλτα;».

της Παυλίνας Εξαδακτύλου, pavlina6ktilou@yahoo. gr


Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που θέλω ν’ ανοίξει η γη να με καταπιεί. Εκτός, βέβαια, κι αν αυτή η γη είναι ο Βοτανικός Κήπος, οπότε και προτιμώ να είμαι όρθια και να τον περπατήσω.
Και να με. Ανοίγω την επιβλητική σιδερένια πόρτα κι έχω την αίσθηση ότι τρύπωσα σε πίνακα του Γκογκέν ή ότι μετενσαρκώθηκα σε Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων.
Με καλημερίζει ο κύριος Χρήστος, συντηρητής του κήπου και, φυσικά, εκμεταλλεύομαι την ευκαιρία να του πιάσω κουβέντα. Μου λέει πως παλιότερα ήταν σιδεράς, αλλά, όταν έκλεισαν τα εργοστάσια και λιγόστεψαν οι δουλειές, βρέθηκε να εργάζεται στο Τμήμα Πρασίνου του δήμου Σταυρούπολης. «Τέσσερα χρόνια δουλεύω στον Κήπο και κάνω ό,τι χρειάζεται για να συντηρείται αυτό το θηρίο. Κλαδεύω, σκάβω, ποτίζω, μαζεύω τα πεσμένα φύλλα, ό,τι μπορείς να φανταστείς. Είναι πολύ κουραστική δουλειά, ειδικά για έναν άνθρωπο της ηλικίας μου αλλά δεν παραπονιέμαι. Είναι μεγάλο πράγμα να ‘σαι κάθε μέρα ανάμεσα σε τόσα λουλούδια, πώς να το κάνουμε;». Καταλαβαίνω ότι βιάζεται να γυρίσει στα σκαψίματά του και πριν τον χαιρετήσω, τον ρωτάω αν ο κόσμος της περιοχής περνά απ’ τον κήπο. «Μας επισκέπτονται πολλοί κι όχι μόνο από εδώ τριγύρω. Κυρίως, όμως, έρχονται ζευγάρια και ηλικιωμένοι. Είναι το ιδανικό μέρος για ρομάντζο και δροσιά, ιδίως το καλοκαιράκι». Περιμένοντας τη γεωπόνο του κήπου, χαζεύω τους τριανταφυλλεώνες και τους βραχόκηπους και εντυπωσιάζομαι από το θολωτό θερμοκήπιο στο κέντρο του Βοτανικού.

Οχι σε φυτοφάρμακα και λιπάσματα
«Εχουμε πάνω από χίλια είδη φυτών στα πέντε στρέμματα που εκτείνεται ο κήπος», μου εξηγεί η γεωπόνος του Βοτανικού Κήπου, Αθηνά Χατζηαθανασιάδου. «Ο Κήπος λειτουργεί από το 2002 αλλά, στην πραγματικότητα, μας πήρε περίπου δέκα χρόνια για να τον φτιάξουμε». Με ξεναγεί στο χώρο και μου μιλά για το «παιδί» της· έτσι τον αποκαλεί. «Είχα επισκεφθεί σχεδόν όλους τους Βοτανικούς Κήπους· στη Γλασκόβη, στο Εδιμβούργο, στο Κιότο, παντού. Το να φτιάξουμε έναν στη Θεσσαλονίκη το θεωρούσα αδύνατο στην αρχή. Ασε που κάθε φορά που μιλούσα γι‘ αυτήν την ιδέα, με ειρωνεύονταν, μη σου πω, με χλεύαζαν». Μα γιατί, δεν είμαστε οικολογικά ευαισθητοποιημένοι οι Ελληνες; «Μόνο ως αστείο μπορώ να το δεχτώ αυτό». Κι εγώ ως τέτοιο το είπα, εδώ που τα λέμε. «Οχι απλά δεν έχουμε οικολογική συνείδηση, αλλά συμπεριφερόμαστε στο περιβάλλον χειρότερα από ένα νήπιο».
Για κάθε φυτό και κάθε λουλούδι υπάρχει μια ειδική ταμπέλα που αναγράφει το όνομά του, το είδος του, το γένος και την καταγωγή του, ενώ πολλά είναι τα σχολεία που επισκέπτονται τον κήπο. «Ενα απ’ τα πρώτα πράγματα που λέω στα παιδιά είναι ότι εδώ δε χρησιμοποιούμε ούτε φυτοφάρμακα ούτε λιπάσματα. Υπάρχουν κι άρρωστα φυτά μέσα στον κήπο κι αυτό θέλω να καταλάβουν, ότι όπως σε όλα τα πράγματα, έτσι κι εδώ επέρχεται η φυσική φθορά». Μιλώντας για παιδιά, ένα τσούρμο μπόμπιρες καταφθάνουν στον κήπο. «Πρέπει να ξεναγήσω τα παιδιά. Είναι η μόνη μου ελπίδα ότι θα υπάρχουν στο μέλλον κάποιοι άνθρωποι που θα συνεχίσουν να ασχολούνται με Βοτανικούς Κήπους, λουλούδια κι όλα αυτά που για τους περισσότερους θεωρούνται γραφικά και χάσιμο χρόνου». Υποτροπικά, υδροχαρή, ινοφόρα, ελαιοδοτικά, φαρμακευτικά φυτά σε πέντε στρέμματα, λοιπόν, και παίρνω την Ειρήνη τηλέφωνο. «Δε μου λες, φιλενάδα, ξέρεις πόσα στρέμματα είναι ο Βοτανικός Κήπος;». Την κατατρόπωσα…


Για πληροφορίες, 2313302961