Γέλα μου

Της Σόνιας Ταλαντινού

Κάνε ένα πείραμα και δε θα χάσεις. Επέλεξε να βρίσκεσαι σε μια από αυτές τις «d days», όποτε η διάθεσή σου θυμίζει κάτι από μάχη στον «Αρχοντα των δαχτυλιδιών» και έχεις την όψη της «Νύφης του Τσάκι». Πάρε λίγα δευτερόλεπτα για αυτοσυγκέντρωση, ξέχνα τι σε προβληματίζει και τι δε σε προβληματίζει -συνήθως αυτά είναι τα πιο ζόρικα- και κοίτα γύρω σου. Καθώς περπατάς, λέγε από μέσα σου ευχές για κάθε περαστικό που περνάει από δίπλα σου, κοιτώντας τον στα μάτια: «Να είσαι καλά, να έχεις μια υπέροχη μέρα, να είσαι ευτυχισμένος, να έχεις υγεία, να έχεις αγάπη στη ζωή σου κ.λπ.».
Αν νιώσεις πολύ καλύτερα ή απλώς τέλεια, μην πας κατευθείαν να ξαπλώσεις για μισή ωρίτσα για να σου περάσει. Δεν πρέπει να σου περάσει. Είσαι μια χαρά, η διάθεσή σου έχει φτιάξει και νιώθεις εσωτερική γαλήνη. Ηταν τόσο απλό, το μόνο που απαιτούσε ήταν λίγη από την καλή σου ενέργεια.
Αυτό λέγεται νόμος της προσφοράς και μπορεί να σου δώσει τόση ευτυχία όση δεν μπορείς να φανταστείς. Ιδιαίτερα αν προέρχεται από την καρδιά και είναι άνευ όρων.
«Μέσα από την προθυμία μας να προσφέρουμε αυτό που οι ίδιοι αναζητάμε, επιτρέπουμε στην αφθονία του σύμπαντος να πλημμυρίσει τη ζωή μας». Αυτό θεωρεί ο Τσόπρα ως το δεύτερο νόμο της ευτυχισμένης ζωής. Μαζί σου, Τσόπρα! Κάντο κι εσύ, μην είσαι κορόιδο. Κι αυτό το λέω για σένα, το στενόμυαλο, που θα περιμένεις άμεσο και ίσως υλικό αντάλλαγμα. Προφανώς, δεν έχεις νιώσει ποτέ τη χαρά της προσφοράς.
Τι μου ήρθε τώρα και πιάστηκα με αυτό; Τις προάλλες, στο γραφείο σχολιάζαμε τους ξινούς της «δουλειάς», ήτοι αυτοί που μπαίνουν στο χώρο και δε λένε ούτε μια καλημέρα -πες την κι ας πέσει χάμω-, που δε σπάνε ένα χαμόγελο, που δε λένε να γίνουν κομμάτι της όλης διαδικασίας μας. Κι, όμως, κάποτε κι εμείς μπορεί να συμπεριφερθήκαμε έτσι, από ανασφάλεια ή συστολή. Το 'χουν αυτό οι μεγάλοι χώροι με πολλά άτομα. Σκέφτεσαι μήπως οι άλλοι δεν έχουν την όρεξή σου, μήπως δε σου απαντήσουν, μήπως ενοχλήσεις. Οσο περισσότερη ανασφάλεια έχεις, τόσο πιο σιγά μιλάς, τόσο λιγότερες καλημέρες λες, τόσο πιο ανεπαίσθητα χαμόγελα σπας. Κι, όμως, το έχεις τόση ανάγκη όσο και ο άλλος.
Και την επόμενη μέρα, θαρρείς και μας άκουσε κάποιος, πάνω που είχαμε μια αυτοκτονική διάθεση με τη Δ., μπαίνει μέσα ένας φίλος - συνάδελφος, πετάει από ένα κομπλιμέντο και ένα λαμπερό χαμόγελο και φώτισε η μέρα μας. Σαν μαγεία ένα πράγμα.
Εχεις σκεφτεί ποτέ τι είναι η ευτυχία; Πώς μπορείς να την αποκτήσεις; Ποια στιγμή; Από ποιον; Πόσο και πώς μπορεί μια λέξη ή ένα βλέμμα να σου αλλάξει όλη τη διάθεση;
Την επόμενη φορά που θα είσαι down, σκέψου μήπως έχεις καιρό να προσφέρεις κάτι σε κάποιον, στον ίδιο σου τον εαυτό.