Ενηλικιώσου = απελευθερώσου

της Σόνιας Ταλαντινού

Η συζήτηση στο τραπέζι ήταν καθαρά κοριτσίστικη, άσχετα αν συμμετείχαν γυναίκες άνω των 30. Γιατί όταν το θέμα είναι οι σχέσεις με τους γονείς, όταν ακόμα ζεις μαζί τους, τότε αυτό ενέχει μόνο ψήγματα γυναικείας υπόστασης. Ο καθένας το προσεγγίζει από διαφορετική οπτική, αλλά όλοι καταλήγουν στη διαπίστωση ότι μιλάμε διαφορετικές γλώσσες - η Βαβέλ στο σπίτι, ένα πράγμα - και ότι τα λάθη των γονιών αφήνουν τρύπες που δεν κλείνουν εύκολα. Εντάξει, το ότι δεν υπάρχει εγχειρίδιο του επιτυχημένου γονιού και ταχύρρυθμα φροντιστήρια είναι γνωστό τοις πάσοι και γι' αυτό κατανοούμε τη θέση τους, μέχρι να έρθουμε σε αυτήν και να τα κατανοήσουμε όλα, απ' την καλή και απ' την ανάποδη.
Και τι δουλειά έχεις εσύ, κοτζάμ γαϊδούρα (ε, καλά, δεν είναι και η Ζωζώ), να μένεις ακόμα με τους γονείς σου; Αν εξαιρέσεις τα άτομα που έχουν λύσει το οικονομικό τους θέμα, αυτοί που διαχειρίζονται το χρήμα με θαυμαστό τρόπο, τους φοιτητές από άλλα μέρη ή αυτούς από μικρές πόλεις που θέλουν να ανοίξουν τα φτερά τους στο μεγάλο αστικό κέντρο, οι υπόλοιποι που γνωρίζω μένουν ακόμα με τους γονείς - κι όσοι έφυγαν το έκαναν λόγω γάμου ή συμβίωσης - κι έχουν στάνταρ μια σχέση εξάρτησης με αυτούς. Απλώς, ο καθένας του φοράει μια παραλλαγή, αποκτώντας αυτόματα το δικαίωμα να κρίνει τους άλλους.
Κάποιοι μένουν ακόμη στο πατρικό λόγω οικονομικών δυσκολιών κυρίως, με όλα τα συμπαρομαρτούντα, κάποιοι περιμένουν να μεταβιβαστεί η γκαρσονιέρα στο όνομά τους - το κτηματάκι στο Ζούμπερι, όπως το λέω -, άλλοι αναμένουν κάποια δανεικά. Οι περισσότερες, πάλι, γυναίκες περιμένουν τον ιππότη με το άσπρο άλογο να έρθει να τις «σώσει». Ακόμα και οι παντρεμένοι, που υποτίθεται έχουν ανεξαρτητοποιηθεί. Να κρατήσουν οι γονείς τα παιδιά, να μαγειρέψει η πεθερά, να πάει να πάρει ο παππούς το παιδί από τον παιδικό σταθμό, να ψωνίσει η γιαγιά κ.λπ. Να μην πω για τις οικονομικές ενισχύσεις, που αγγίζουν το ύψος «τηλεμαραθώνιου αγάπης». Νομίζω ότι στην Ελλάδα, γενιές και γενιές ανθρώπων έχουν μεγαλώσει πάνω στο περίφημο «του παιδιού μου το παιδί είναι δυο φορές παιδί μου».
Λες και για την Ιταλίδα ή τη Σουηδέζα γιαγιά το εγγόνι είναι μίασμα κι όχι χαρά. Κι, όμως, μια χαρά διατηρούν τις αποστάσεις, μια χαρά σχέσεις έχουν και τις ευθύνες των πράξεών τους αναλαμβάνουν και ωριμάζουν από νωρίς που εγκαταλείπουν την πατρική στέγη. Γιατί αυτή η στέγη όση ευλογία και θετικά έχει, μπορεί να αποδειχτεί ιδιαίτερα επικίνδυνη για την ψυχική σου υγεία. Κι αυτό το γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά.
Και γιατί κανείς δεν αποφασίζει να «την κάνει»; Γιατί ο φόβος της ενηλικίωσης είναι μεγάλος, οι ευθύνες δυσβάσταχτες και η παρατεταμένη εφηβεία παράδεισος. Μπορεί η συμβίωση με τους γονείς να είναι κόλαση μετά από κάποια ηλικία, αλλά είναι καθαρά προσωπική ευθύνη. Δεν αντέχουμε, δεν αντέχουμε, δεν κάνουμε τίποτα, αλλά έχουμε και το θράσος να τους κρίνουμε και να διεκδικούμε την προσωπική μας ελευθερία. Αγάπη μου, όταν ο άλλος σε φιλοξενεί σπίτι του και σου πληρώνει τους λογαριασμούς, το λιγότερο που έχεις να κάνεις είναι να βγάζεις το σκασμό.
Με λίγα λόγια, για κάθε κατάσταση υπάρχει πάντα μια δικαιολογία. Το θέμα είναι η ελευθερία σου, δηλαδή, η δυνατότητα να αμφισβητείς, να κάνεις λάθη, να πειραματίζεσαι, να λες «όχι» σε οποιαδήποτε μορφή εξουσίας, και πώς την έχεις μέσα στο κεφάλι σου. Κι επειδή όπως είπε κάποιος «ελευθερία είναι να διαλέγεις εσύ το φορτίο σου», απέκτησέ την όχι διεκδικώντας την, αλλά εξασκούμενος σε αυτήν καθημερινά με πράξεις.