Σάρον Στόουν

Υπάρχουν μονάχα δύο τρόποι για να προσεγγίσεις το «φαινόμενο» Σάρον Στόουν: είτε αφήνεις την εικόνα της μοιραίας γυναίκας να απλωθεί σαν προστατευτικό σεντόνι γοητείας πάνω από κάθε ανδρική (και γυναικεία ενίοτε!) ονείρωξη, είτε κοιτάζεις αυτήν την πανέμορφη γυναίκα να κάνει τα πάντα για να βρεθεί δίπλα στα άστεγα παιδιά, στους ασθενείς με AIDS, στα θύματα του «Κατρίνα», στα προβλήματα της Αφρικής και γενικότερα οπουδήποτε υπάρχει ανθρώπινη ανημποριά.

Συνέντευξη στον Τάσο Ρέτζιο


Κάποιοι πιστεύουν πως και οι δύο προσεγγίσεις είναι... παραπλανητικές. Η εικόνα της femme fatale, λένε, είναι μια κατασκευή που δημιουργήθηκε το 1992 με το «Βασικό ένστικτο» κι έκτοτε φροντίζει η ίδια η Στόουν να την συντηρεί με μια μανιέρα που έχει περάσει και στην προσωπική της ζωή. Και όσο για το φιλανθρωπικό και ακτιβιστικό της ρόλο, αυτός, ισχυρίζονται, δεν είναι τίποτε άλλο από τον τρόπο που έχςι επιλέξει ώστε να υπάρχει στη δημόσια ατζέντα.

Αδικη κριτική. Κι αυτό το διαπιστώνεις με τον πιο εύγλωττο και διάφανο τρόπο, όταν την γνωρίσεις -κάπως- από κοντά, οπότε τελικά έχεις και μια τρίτη, περισσότερο ουσιαστική και γοητευτική προσέγγιση: η Σάρον Στόουν είναι μια πανέξυπνη, ευαίσθητη, αλλά και σίγουρη για τον εαυτό της πενηντάρα, η οποία σου δηλώνει με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο ότι ποτέ δε θα έκανε κάτι που δε θα πίστευε, κάτι για το οποίο δε θα ήταν υπερήφανη· και το πλασάρισμα του εαυτού της συγκαταλέγεται σ' αυτά.

Μελαγχολική ομορφιά
Στο Βερολίνο τον περασμένο Φλεβάρη η Στόουν δεν ήρθε με την απαστράπτουσα γοητεία της αιώνια μοιραίας γυναίκας, αλλά με το μελαγχολικά χαμηλότονο βλέμμα που απαιτούσε μια ταινία στην οποία πίστεψε πολύ. Στην ταινία «Οταν ένας άνθρωπος πέφτει στο δάσος» του νεαρού σκηνοθέτη Ράιαν Εσλινγκερ ο χαρακτήρας της, η Κάρεν, είναι μια βαθιά καταθλιπτική γυναίκα, με εμμονές και έναν γάμο τον οποίο έχει «αποσαθρώσει» η σύμβαση και η απουσία ενός παιδιού που δεν ήρθε ποτέ. Ενας ρόλος που μοιάζει να πηγάζει από πολύ βαθιά για τη Στόουν, ίσως από κάπου που η γεμάτη μόντελινγκ, ρόλους και φήμη ζωή της έχει θάψει καλά τόσο καιρό.
«Η αλήθεια είναι πως δεν έχω πολλές τέτοιες αναφορές, αυτός ο χαρακτήρας δε θα μπορούσε να είμαι εγώ», σπεύδει να διευκρινίσει η Στόουν. «Αλλά δε μου είναι άγνωστη αυτή η ψυχολογία, δε μου είναι άγνωστη αυτή η παραίτηση, αυτή η απόγνωση. Και νομίζω ότι δεν είναι άγνωστη σε καμιά γυναίκα. Δεν ξέρω, μπορεί να είναι αλήθεια, μπορεί να είναι ο τρόπος που μας έχουν μάθει να “φερόμαστε ως γυναίκες”, αλλά όταν μια γυναίκα δεν έχει αποκτήσει παιδί, όταν συνειδητοποιεί ότι δε θα το αποκτήσει ποτέ, παύει να είναι... ανέμελη. Θέλει κότσια, δύναμη, για να μπορέσεις να συνεχίσεις, να μπορέσεις να υπάρξεις χωρίς τις συμβάσεις της κοινωνίας ή χωρίς τις δικές σου ανάγκες. Προσωπικά θα σας απαντήσω ότι... δεν μπορείς! Είναι ένα διαρκές έλλειμμα που πρέπει να μάθεις να το κουβαλάς. Ακούγεται θλιβερό, αλλά δεν είναι πάντα: ο άνθρωπος μαθαίνει να ξεχνάει, να ξεχνιέται»...
Ναι, είναι μάλλον εμφανές πως η πανέμορφη, αισθησιακή και δυναμική μοιραία γυναίκα έχει μπολιαστεί με μπόλικη πίκρα - όχι τόση, βέβαια, ώστε να σπάσει η ομορφιά της με τον τρόπο που βλέπουμε στην ταινία. «Η καριέρα μου δεν είχε πάντα δόξα και λάμψη. Είχε μεγάλες χαρές, αλλά είχε και τεράστιες απογοητεύσεις. Ενιωσα συχνά πως πέφτω, πως βυθίζομαι ολοκληρωτικά, πως δε θα μπορέσω ποτέ να σηκωθώ. Αλλά με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τα κατάφερα».

Καμιά συνταγή για το πώς γίνεται αυτό;

Είναι στιγμές που νιώθουμε τόσο πιεσμένοι και τόσο αποκαμωμένοι, που χάνουμε την αίσθηση του ποιοι πραγματικά είμαστε, του τι πραγματικά θέλουμε. Πέφτουμε κάτω και για να σηκωθούμε πρέπει να κάνουμε ένα μεγάλο ταξίδι, πρέπει να θυμηθούμε πως ανήκει και σ' εμας ο κόσμος. Και σε τελική ανάλυση, αυτό που βαθιά πιστεύω είναι ότι δεν έχει σημασία το πώς πέσαμε, το πώς φτάσαμε ως εδώ, αλλά το πώς θα σηκωθούμε!

Και καμιά φορά βοηθάει και... το «Βασικό ένστικτο», έτσι;

Να ξεκαθαρίσω κάτι: εκτιμώ απεριόριστα εκείνη την ταινία, ακόμη κι όταν πολλοί μου επισημαίνουν πως δεν είναι κάτι που με προσδιορίζει. Χαίρομαι που εκείνο το φιλμ είχε τέτοια ισχυρή απήχηση, που μου έδωσε τη δυνατότητα να αποκτήσω τέτοια «δύναμη», ώστε να μπορώ να κάνω τέτοιου είδους ταινίες, όπως είναι το «Οταν ένας άνθρωπος πέφτει στο δάσος».

Δεν εγκλωβιστήκατε ποτέ στο πρότυπο εκείνης της ταινίας;

Εγώ όχι, οι άλλοι συνηθίζουν να το κάνουν αυτό! Οπως είπα και στους δημοσιογράφους πριν, είναι σαν αυτό που είχε πει η Ρίτα Χέιγουορθ για τους άνδρες -που κοιμούνται μ' ένα μύθο και ξυπνάνε μ' εμένα! Ομως, σύμφωνοι, κινούμαστε σε μια τέτοια βιομηχανία θεάματος που δύσκολα μπορείς να απεμπλακείς από την εικόνα που στην καλύτερη περίπτωση έχεις πλάσει, στην πιο συνηθισμένη στην έχουν πλάσει. Κινείσαι κι εσύ εκεί, μπαίνεις σ' ένα ρόλο και χωρίς να το καταλάβεις κάποια μέρα ο ρόλος σου είσαι ήδη εσύ. Λέω πως καμιά φορά το ξεπερνάω. Λέω....

Και γιατί όλη αυτή η έκρηξη φιλανθρωπίας; Μήπως επιτάσσεται κι αυτό από τη βιομηχανία σας;

Και να επιτάσσεται, αλλάζει κάτι; Δε βοηθιούνται κάποιοι άνθρωποι, δεν κερδίζεται κάτι; Εντάξει, μπορεί κάποιος να σκεφτεί ότι αυτό θα μπορούσε να είναι ένα άλλοθι για κάποιους αδρανείς φορείς, και πολλές φορές είναι, αλλά όπως και να 'χει και με οποιαδήποτε συνθήκη, εγώ είμαι με τους αδύναμους! Είμαι με το μικρό παιδί στην Αφρική που πεθαίνει από την έλλειψη νερού το 2007 και είμαι με τον ασθενή με AIDS που αντιμετωπίζεται ως κατάρα. Και είμαι μαζί τους, γιατί αυτό με κάνει και νιώθω πιο δυνατή, μου δίνει ενέργεια, μου υπενθυμίζει ότι είμαι ζωντανή. Το κάνω και για μένα και ίσως γι' αυτό θα έκανα τα πάντα γι' αυτούς τους σκοπούς.


Οταν τελειώσουν όλη αυτή η φήμη, η δόξα, οι ρόλοι, βλέπετε ότι μπορεί να περάσετε και από καταστάσεις σαν αυτές της ηρωίδας που υποδύεστε;

«Πώς μπορώ να το ξέρω; Λόγω... ηλικίας, όμως, μπορώ να φανταστώ ότι μια αίσθηση απόγνωσης, μια έλλειψη νοήματος και μια μικρή κατάθλιψη, ε, θα την περάσω! Αλλά, ευτυχώς, ακόμη δεν έχουν καταλάβει ότι μεγάλωσα!