Τα στρουμφ, ο επιθεωρητής και ο Σέξπιρ

της Σόνιας Ταλαντινού

Ιστορία α'
Ηταν πάντα πιασμένοι χέρι χέρι. Θαρρείς και το χέρι του ενός ήταν προέκταση του άλλου. Πάντα χαμογελαστοί, πάντα γλυκύτατοι. Ηταν παντρεμένοι από τα μικράτα τους κι έμειναν μαζί μέχρι το τέλος. Τους έβλεπες πάντα μαζί να πηγαίνουν στην ίδια κατεύθυνση, με τον ίδιο σκοπό. Ηταν ίδιοι ή είχαν γίνει ίδιοι. Δε λένε ότι τα ζευγάρια που ταιριάζουν και είναι αγαπημένα αρχίζουν να μοιάζουν με το χρόνο; Εδώ κι αυτά που δε μιλιούνται καν μοιάζουν, σκέψου τα άλλα, τα καλά, τι παθαίνουν. Ιδιοι στο ύψος, ίδιοι στη φάτσα. «Στρουμφάκια» τους κοροϊδεύαμε εμείς στο δημοτικό, με την παιδική μας σκληρότητα. Πού να ξέραμε; Εκεί που είσαι, ήμουνα... Εφυγε πρώτη κι αυτός δεν άντεξε, ακολούθησε. Μετά από μια ολόκληρη ζωή, πώς να αντέξει μια αιωνιότητα δίχως να της πιάνει το χέρι;

Ιστορία β'
Ηταν δάσκαλος -επιθεωρητής της παλιάς σχολής, με δύναμη (πάντα μου θύμιζε δυσκοίλιο πραξικοπηματία)- κι αυτή δασκάλα. Ακούγονταν πολλά για τη σχέση τους, τις ιδιαιτερότητές του, τη σκληράδα του, το ξύλο, τις φωνές. Πολλές ιστορίες από στόμα σε στόμα. Από αυτές που διανθίζονται και γίνονται τερατώδεις. Κι άλλες πάλι, που τις ζεις με τα μάτια και τα αφτιά σου. Και λυπάσαι, και θυμώνεις, και δεν ξέρεις πώς να αντιδράσεις. Οταν τα παιδιά λυτρώθηκαν κι έφυγαν από το σπίτι -πού να σε κρατήσει τέτοιο σπίτι;-, τα πράγματα ηρέμησαν. Αυτός άρχισε να χάνει το σώμα και το μυαλό του. Δεν ξέρω αν ήταν ακριβώς θεία δίκη. Ο Θεός του πήρε τη δύναμη να μαυρίζει άλλες ψυχές, αλλά του αφαίρεσε και τη μνήμη, ώστε να μη θυμάται τι έκανε. Βολικό δεν ακούγεται; Σήμερα, που το έσκασε για πολλοστή φορά από το σπίτι, τον μάλωσε η γυναίκα του κι αυτός καθόταν σαν παιδάκι και την άκουγε, φοβισμένος, χαμένος. Για άλλη μια φορά είχε κάνει ζημιά...

Ιστορία γ'
Η ξανθιά, ωραία, πλούσια, με καλή δουλειά. Μόλις χώρισε, αποφάσισε να φύγει στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, για να ξεχάσει. Η μελαχρινή, επιτυχημένη στη δουλειά της, μ' έναν ανεκπλήρωτο έρωτα που «την πούλησε», την εκμεταλλευόταν, όπως θα λέγαμε, αντάλλαξε σπίτι με την ξανθιά, για τον ίδιο ακριβώς λόγο, για να ξεχάσει. Η ξανθιά γνωρίζει νέο, κούκλο, μορφωμένο, φραγκάτο, μάγκα και η άλλη τον ευαίσθητο, τρυφερό και έξυπνο, που αναζητούσε στο πρόσωπο του παλιού της εραστή. Η καθεμία ζει τον απόλυτο έρωτα και... happy end. Για να δικαιολογήσει κι εκείνο που είπε ο Σέξπιρ: «Τα ταξίδια τελειώνουν, όταν συναντιούνται οι εραστές». Το παραπάνω ήταν από ταινία, απ' ό,τι μπορεί να υποπτευθήκατε.
Απορία: γιατί μόνο στα σπλάτερ και στα αστυνομικά θρίλερ πριν τους τίτλους τέλους υπάρχει η σημείωση ότι η ιστορία βασίζεται σε αληθινά γεγονότα, ενώ στις ερωτικές κομεντί τα πρόσωπα και οι καταστάσεις είναι πάντα φανταστικά; Αν υποψιαστώ ότι έξω κυκλοφορούν μόνο σίριαλ κίλερ και όχι κινηματογραφικοί έρωτες, θα αυτοπυρποληθώ...