266EDITO

Θέλετε να συμφωνήσουμε ότι υπάρχει αντικειμενική ομορφιά; Ας πούμε ότι τα καταφέρνουμε.

Η μαγεία όμως δε βρίσκεται εκεί. Στην άλλη βρίσκεται, την υποκειμενική. Oχι, ότι δε μου αρέσει η φυσική ομορφιά. Και πολύ μάλιστα. Και η ομορφιά ως αποτέλεσμα περιποίησης, ντυσίματος και στιλ μου αρέσει. Ιδιαίτερα, όσο περνούν τα χρόνια και αφήνουν τα σημάδια τους σε κάθε σπιθαμή του προσώπου και του σώματος, εκείνοι που φροντίζουν την εμφάνισή τους δείχνουν ότι σέβονται εαυτούς και άλλους.

Αλλά η μαγεία που έχει η ομορφιά η άλλη νομίζω ότι δε συγκρίνεται. Εχει μυστήριο. Σε ιντριγκάρει. Σε αναγκάζει να την ανακαλύψεις. Να προσπαθήσεις γι' αυτό.
Οσο μεγαλώνω (είναι αυτά τα τριάντα και κάτι που με ταλανίζουν...) συνειδητοποιώ όλο και πιο συχνά ότι βρίσκω όμορφους ανθρώπους, τους οποίους σε εκείνη τη σκληρή εποχή της εφηβείας ίσως και να τους αποκαλούσα ακόμη και αποκρουστικούς.

Είναι εξαιρετικό αυτό που συμβαίνει με τους όμορφους (λέμε τώρα) και τους άσχημους (τι άσχημο που ακούγεται) ανθρώπους. Εχετε παρατηρήσει ότι τους πρώτους, όσο τους γνωρίζεις, ψάχνεις συνειδητά ή όχι τρόπους ν' ανακαλύψεις τις ατέλειές τους; Και φυσικά το καταφέρνεις. Μία κάπως στραβή μύτη, όχι και τόσο τέλειες γάμπες, λίγο στομαχάκι παραπάνω… Ενώ για τους δεύτερους, όσο τους κοιτάζεις, όσο μιλάς μαζί τους, όσο σου ανοίγουν την ψυχή τους και βλέπουν τη δική σου, αρχίζεις σιγά σιγά και ξεδιπλώνεις ομορφιές.

Από αυτήν την οπτική οι όμορφοι είναι αδικημένοι! Και βρίσκονται και για κάτι άλλο σε μειονεκτική θέση. Εμαθαν να στηρίζονται σε αυτήν τη φυσική ομορφιά και συχνά αποφεύγουν να χαμογελάσουν, να κλάψουν, να τσαλακωθούν, μην τυχόν και…τους φύγει.
Θυμάμαι πόση εντύπωση μου είχε κάνει, όταν είχα ακούσει για την πιο όμορφη κοπέλα του σχολείου ότι δεν εμφανίστηκε καναδυό μέρες στην τάξη, επειδή είχε βγάλει ένα σπυράκι! Τι δυστυχία.

Πόσοι μπορούν να καταλάβουν το μικρό της «γολγοθά», όταν τα βλέμματα των θαυμαστών της θα έπεφταν πάνω σε εκείνο το ύπουλο σπυράκι;
Θυμάμαι, επίσης, ότι σπάνια, ίσως και ποτέ, δε γελούσε δυνατά. Με την ψυχή της. Μόνο γοητευτικά. Ετσι τονίζονταν τα όμορφα ζυγωματικά της. Διαφορετικά, χαλούσε η εικόνα…

Τώρα που αρχίζω να τα θυμάμαι πιο καθαρά, την θαύμαζαν πολλοί εκείνη την κοπέλα. Δε θυμάμαι, όμως, να την είχε καψουρευτεί (ορολογία σχολείου) κάποιος πολύ.

Οπως προφανώς γνωρίζετε, και οφείλουμε να σας υπενθυμίσουμε μέσα από ένα τεύχος αφιερωμένο στην Υγεία και την Ομορφιά, η ομορφιά μπορεί να είναι σε μεγάλο ποσοστό αποτέλεσμα περιποίησης, επεμβάσεων και τρικ, αλλά είναι και θέμα ενέργειας (αύρας) και καλής διάθεσης. Κοιτάξτε ποιους ερωτευόμαστε. Εκείνους που μας κάνουν κλικ και όχι τα μοντέλα των περιοδικών.

Δήμητρα Κεχαγιά
dkexagia@ekdotiki.gr

Αμπρα κατάμπρα, αμύγδαλα, λιβάνι...

Να 'ναι η ματαιοδοξία κι ο φόβος απέναντι στο χρόνο και κατ’ επέκταση στο θάνατο; Να ’ναι η χαρά της δημιουργίας; Η γλύκα του να κοιτάς τον καθρέφτη και να σου χαμογελά; Η ικανοποίηση ότι η ψυχή ζει μέσα σ’ ένα ωραίο και περιποιημένο κορμί; Οποια κι αν είναι αυτή η δύναμη, είναι πολύ παλιά και ώθησε αμέτρητες γενιές ανθρώπων μέχρι και κοπριές να βάλει στο πρόσωπο ή τρομερά δηλητήρια. Σκεφτείτε ότι οι γυναίκες στην αρχαιότητα έκαναν αποτρίχωση με αλοιφές που είχαν βάση το αρσενικό και το μόλυβδο.
του Θανάση Βικόπουλου


Στη χώρα των Φαραώ, η περιποίηση προσώπου και σώματος... έβραζε σ’ ένα καζάνι όπου συνυπήρχαν μαγεία, θρησκεία, φαρμακολογία, χημεία και ιατρική. Ο ιερέας, υπηρέτης των θεών, όφειλε να είναι πάντοτε ξυρισμένος -μέχρι και στο κεφάλι- και καθαρός. Ξυρισμένος και καθαρός όφειλε να είναι και ο απλός πολίτης, όχι μόνον από σεβασμό προς τους θεούς, αλλά και για να αποφεύγει τις βασανιστικές ψείρες. Η δυσάρεστη οσμή του σώματος ήταν δείγμα κακής ανατροφής και έπρεπε να αντιμετωπίζεται. Βασική συνταγή, οι μικροί σβώλοι αλεσμένου χαρουπιού, που έτριβαν Αιγύπτιοι και Αιγύπτιες στα σώματά τους, ή η επάλειψη μείγματος λιβανιού και χυλού βρώμης στα άκρα του σώματος.


Απ' την κορυφή ως τα νύχια

Αδιάψευστος μάρτυρας του ανθρώπινου φόβου απέναντι στο χρόνο, η συνταγή κρέμας για την καταπολέμηση των ρυτίδων, την οποία έφερε στην επιφάνεια η αρχαιολογική σκαπάνη: αλεσμένο λιβάνι, κερί, λάδι από moringa και κύπερος ανακατεμένα με χυμούς φυτών. Για τη σταθεροποίηση των χτενισμάτων χρησιμοποιούσαν ένα μείγμα από κερί μελισσών και ρητίνη, ενώ η θεραπευτική λοσιόν για το άσπρισμα των μαλλιών ήταν βρασμένο αίμα μαύρου βοδιού ή μοσχαριού. Εναλλακτική λύση, μία αλοιφή από κοπανισμένο μαύρο κέρατο γαζέλας και λάδι. Οι κυρίες του Νείλου ήταν γενναίες, αν αναλογιστεί κανείς ότι για τη βαφή των ματιών χρησιμοποιούσαν μείγμα από καμένα αμύγδαλα, οξειδωμένο χαλκό, δύο διαφορετικού χρώματος μεταλλεύματα χαλκού, μόλυβδο, στάχτη και ώχρα. Το κόκκινο ή κίτρινο χρώμα των νυχιών ήταν δουλειά της χένας, ενώ στα μάγουλα έβαζαν μείγμα κόκκινης αργίλου και νερού.

Και ολίγη ιατρική

Κυρίαρχοι των θαλασσών και κατ’ επέκταση του εμπορίου, αρχικά οι Κορίνθιοι και οι Ροδίτες (8ος και 7ος αιώνας π.Χ.) και, στη συνέχεια, οι Αθηναίοι (6ος και 5ος αιώνας π.Χ.), έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη μεταφορά της σχετικής με την περιποίηση γνώσης. Οι αιγυπτιακές πρακτικές εισάγονται στην Ελλάδα, η οποία μετατρέπει ωστόσο το μυστικισμό και την τελετουργία της Αιγύπτου σε κάτι διαφορετικό. Η περιποίηση δεν αποτελεί πλέον δείγμα σεβασμού προς τους θεούς, αλλά προς τον ίδιο τον άνθρωπο. Οι Ελληνες θέλουν να αρέσουν ο ένας στον άλλον. Παράλληλα, όμως, μελετούν και την ιατρική χρήση διαφόρων σκευασμάτων. Στην Αθήνα του 7ου αιώνα π. Χ., τα καλλυντικά βρίσκουν στέγη χάρη στην ανάπτυξη της τάξης των αρωματοποιών. Μαντζουράνα, κρίνος, θυμάρι, φασκόμηλο, γλυκάνισος, τριαντάφυλλο και ίριδα έμπαιναν σε ελαιόλαδο, αμυγδαλέλαιο, καστορέλαιο και λινέλαιο, σχηματίζοντας παχύρρεστες αλοιφές, που διατηρούνταν σε μικρά κεραμικά βάζα.


Ακρότητες

Κι αν οι Ελληνες προσέδωσαν στην περιποίηση μια ερωτική νότα, στη Ρώμη, έλαια, βαφές και κρέμες έγιναν εργαλεία ηδονής. Η μοναδική «αξιοπρεπής» χρήση των καλλυντικών ήταν όταν τα έκαιγαν σε περιόδους λοιμών, με στόχο να απομακρύνουν δαίμονες και κακά μάτια. Τότε, γεννήθηκε και ο όρος Perfume (Per=Διά μέσου, Fumum= Καπνός).
Η χρήση αρωμάτων στην αρχαία Ρώμη γινόταν σε τόσο μεγάλο βαθμό που πολλές φορές προκαλούσε σοβαρά οικονομικά προβλήματα. Το 54 μ.Χ., ο Νέρωνας ξόδεψε το αμύθητο για την εποχή ποσό των 100.000 σημερινών δολαρίων μόνο και μόνο για να αρωματίσει ένα πάρτι. Η Ρώμη συνέβαλε στη διατήρηση, αλλά και τη συνέχιση βασικών συνταγών και άφησε κληρονομιά τα εξαιρετικά λουτρά της. Διαδεδομένα ήταν και τα λασπόλουτρα, γνωστά για τις ιαματικές τους ιδιότητες, αλλά και κάποια άλλα -κρατήστε τη μύτη σας- όπου στη λάσπη πρόσθεταν κόπρανα κροκόδειλου. Οι γυναίκες μακιγιάρανε τα μάτια με κοχόλ, που ήταν τριμμένοι κρύσταλλοι γαληνίτη, κι όταν ήθελαν να βάψουν τα μαλλιά τους ξανθά χρησιμοποιούσαν σάπο (μείγμα λίπους και στάχτης οξιάς) ή χένα.


Παστρικές δουλειές

Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, η άνοδος της Βενετίας και οι Σταυροφορίες αποτέλεσαν σημαντικούς παράγοντες για την εισαγωγή υλικών προς περιποίηση, παρά το γεγονός ότι η Καθολική Εκκλησία πρότεινε στη γυναίκα κοινωνική αφάνεια και σεμνότητα. Δυστυχώς, η περιποίηση της εποχής στόχευε κυρίως στην ταξική διάκριση. Η φτωχολογιά, που ολημερίς δούλευε στα χωράφια και τους αμπελώνες, χαρακτηριζόταν από ηλιοκαμένα κορμιά. Η άρχουσα τάξη, και κυρίως οι γυναίκες της, έπρεπε να διαφέρει. Γεννιέται, λοιπόν, το κατάλευκο πρόσωπο, που το αποκτούσαν όχι μόνον αποφεύγοντας τον ήλιο, αλλά και βάφοντάς το με κρέμες και πούδρες άκρως επικίνδυνες, αν αναλογιστεί κανείς ότι μεταξύ των υλικών περιελάμβαναν και το μόλυβδο. Οι άνθρωποι του Μεσαίωνα αγαπούσαν το μπάνιο. Το σαπούνι τους ήταν ένα μείγμα από λίπος αρνιού, στάχτη ξύλου ή ποτάσα και σόδα. Το 12ο αιώνα, τα σαπούνια έγιναν πιο σκληρά και περιείχαν ελαιόλαδο, σόδα, μοσχολέμονο και αρωματικά βότανα.


Ρουζ για... άνδρες

Η περιποίηση του προσώπου, ως τρόπος ένδειξης της κοινωνικής θέσης, υιοθετήθηκε και κατά την Αναγέννηση, που κατήργησε ωστόσο τα λουτρά, τα οποία παρέμειναν κλειστά ως τη Γαλλική Επανάσταση. Ηταν η εποχή που τα αρώματα παρουσίασαν άνθηση, καθώς είχαν αντικαταστήσει σε μεγάλο βαθμό την καθαριότητα με νερό και σαπούνι. Το μακιγιάζ καλλιεργήθηκε, επίσης, τόσο πολύ, που το χρησιμοποιούσαν ακόμη και οι άνδρες. Η γυναίκα του 18ου αιώνα είχε πλέον στη διάθεσή της το κερί για αποτρίχωση -εμφανίστηκε το 1742-, άλειφε το πρόσωπο με στουπέτσι και το τόνιζε με έντονο κόκκινο στα χείλη και τα μάγουλα.
Η αρρώστια σού πάει πολύ
Από το 19ο αιώνα και μετά, τα υπερατλαντικά ταξίδια, η άνθηση του θεάτρου, του χορού και, κυρίως, του κινηματογράφου έδωσαν μια άλλη διάσταση στον κόσμο της περιποίησης. Παράλληλα, οι ιατρικές ανακαλύψεις έβαλαν φραγμό σε σειρά από καταστροφικούς χυλούς και σκόνες κι έδωσαν πραγματικό νόημα σε αυτό που λέμε ομορφιά και υγεία.
Ωστόσο, στις αρχές του 1900 γίνεται μόδα το χλωμό πρόσωπο που εμφάνιζαν οι χτυπημένες από φυματίωση γυναίκες. Ξαφνικά «it was chic to look sick». Οι κυρίες που δε νόσησαν από τη θανατηφόρο ασθένεια, προκειμένου να μοιάσουν στις άρρωστες, έπιναν ξύδι και αρσενικό και έριχναν το δηλητηριώδες υγρό μπελαντόνα στα μάτια τους. Στόχος, να διαστείλουν την κόρη και να αποκτήσουν ένα ονειρικό, ομιχλώδες βλέμμα. Μπρος στα κάλλη τι είναι ο πόνος, αλλά όχι κι έτσι, βρε κορίτσια…

Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο

Της Σόνιας Ταλαντινού

Τον τελευταίο καιρό έχει γίνει πολύ της μόδας όλοι να ισχυρίζονται ότι πιο σημαντική από την εξωτερική ομορφιά είναι η εσωτερική. Καθώς, βέβαια, συμφωνώ απόλυτα με την άποψη του Οσκαρ Ουάιλντ ότι «μόνο οι ρηχοί δε δίνουν σημασία στην εξωτερική εικόνα, καθώς τα μεγαλύτερα μυστήρια του κόσμου είναι ορατά», θα διαφωνήσω με τη mainstream τάση της εποχής.
Ακούς σε συνεντεύξεις να λένε οι περισσότεροι άντρες και γυναίκες ότι για την επιλογή συντρόφου τους κοιτάνε μεν το εξωτερικό, αλλά κυρίως την καλή ψυχή. Και πώς θα το μάθεις αυτό στα τρία ραντεβού; Ε; Ή μήπως είσαι μαζόχας και γουστάρεις να ξυπνάς και να αντικρίζεις δίπλα σου τον Κουασιμόδο; Δηλαδή, η Χιονάτη ήταν χαζή που δεν έκατσε μ' έναν από τους επτά ζουμπάδες νάνους -όσο καλοί κι αν ήταν- και πήρε το δίμετρο το παλικάρι και χάθηκαν στο φεγγαρόφωτο ή δεν είχε γούστο; Και στις ταινίες ακόμα -που 'ναι βγαλμένες απ' τη ζωή- το βλέπεις. Η πρωταγωνίστρια δε μένει σχεδόν ποτέ με τον κολλητό της, το χοντρούλη και κακοντυμένο συμπαθητικό τύπο. Συνήθως επιλέγει το θεό, κι ας της έκανε τη ζωή πατίνι, δεν έχει καμία σημασία.
Πάντοτε πίστευα ότι η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο. Αν δεν ήταν σημαντική, άλλωστε, δε θα πλήρωναν για να την αποκτήσουν. Και μόνο το γεγονός ότι υπάρχουν επαγγελματίες όμορφοι -μοντέλα- αποδεικνύει την αξία της.
Κάτσε και σκέψου μόνο ποια ασυνείδητη αντίδραση έχεις όταν βλέπεις ένα όμορφο πρόσωπο και ποια στην αντίθετη περίπτωση. Ολα τα άλλα -του τύπου εξαιρετικό παιδί, καλή ψυχούλα- βαριά τα ακούω, παρηγοριά στον άρρωστο... Και μην τολμήσεις να μου μιλήσεις περί ρατσισμού, γιατί όλοι είμαστε βαθιά ρατσιστές.
Στα περιοδικά και τις διαφημίσεις χρησιμοποιούν μοντέλα ή κοινώς αποδεκτά όμορφα πρόσωπα και όχι τη Μαρία την άσχημη.
Οταν κοιτιόμαστε στον καθρέφτη, δεν ψάχνουμε συνήθως να βρούμε το κέρατο στο κεφάλι, αλλά αν δείχνουμε όμορφοι.
Συνήθως ρωτάμε κάποιον: «Είμαι όμορφη;». Ακόμη και το μικρό κοριτσάκι στη μαμά του κάνει την ίδια ερώτηση.
Τα κοπλιμέντα επινοήθηκαν για τους όμορφους. Οταν οι άντρες βλέπουν στο δρόμο μία κοπέλα και λένε: «Πο πο, ένα μωρό», το λένε συνήθως για μια εντυπωσιακή και καλοντυμένη κι όχι γιατί μόλις αντίκρισαν τη Σαπφώ Νοταρά.
Οταν τρέχουμε στο κομμωτήριο να χτενιστούμε ή στην αισθητικό για κούρες ομορφιάς, έχουμε μοναδικό στόχο να δείχνουμε πιο ωραίες.
Στα επαγγελματικά, μια όμορφη κοπέλα που έχει και τον «τρόπο» της μπορεί να ανεβεί πολύ πιο γρήγορα και να πετύχει το στόχο της.
Ενας άντρας στο ωραίο του, το όμορφο και το κομψό σίγουρα θα τραβήξει περισσότερα βλέμματα και θα γίνει αντικείμενο επιθυμίας ή προσέγγισης.
Κακά τα ψέματα. Ομορφα είναι και τα μεγάλα αμυγδαλωτά μάτια σε ανοιχτές αποχρώσεις, και οι καλοσχηματισμένες μύτες, και τα ζουμερά χείλη, και τα πλούσια μαλλιά, και το αρμονικό πρόσωπο, και οι καλοσχηματισμένοι κοιλιακοί και τετρακέφαλοι, και τα ίσια μακριά πόδια, και τα καλοσχηματισμένα οπίσθια, και το στητό στήθος.
Η ομορφιά είναι αυτό που θα τραβήξει το βλέμμα σου σε κάποιον τα πρώτα λεπτά πριν τον γνωρίσεις κι όχι το μυαλό ή η ψυχή του. Κι αυτό επειδή μάλλον εκείνη τη στιγμή δεν έχεις διάθεση να τετραγωνίσεις τον κύκλο ούτε να μιλήσεις για το στρουκτουραλισμό στην τέχνη.
Το να είσαι ή να προσπαθείς να γίνεις όμορφος είναι ωραίο: α) γιατί όλοι σε αντιμετωπίζουν με χαμόγελο, β) γιατί η ομορφιά είναι η μόνη αυταπόδεικτη αξία που μοιράζεσαι με όλους.

Υ.Γ. Ακου να δεις τώρα. Μόλις θυμήθηκα αυτό που μου λέει η μαμά: «Μην κοιτάς τα στραβά μου πόδια, κοίτα την ίσια μου την τύχη».

Αύρα

Κι εκεί που διασκεδάζατε με την παρέα σας σ' ένα κατάμεστο ρεστοράν, το βλέμμα σας αιχμαλωτίστηκε από μια γυναίκα, όχι ιδιαίτερα όμορφη, που πέρασε από δίπλα σας. Ηταν ο τρόπος που περπατούσε, το στήσιμο του κορμιού της, ο αέρας της...

της Αλεξάνδρας Γωγούση - Σκανδάλη

Λίγο αργότερα, αντιπαθήσατε τον, κατά τα άλλα άψογο και επαγγελματία, σερβιτόρο που σας εξυπηρετούσε. Δύο άτομα άγνωστα, κι όμως το ένα «σκλάβωσε» το βλέμμα σας, ενώ το άλλο, παρά την εξαιρετική συμπεριφορά του, το απώθησε. Τι άραγε προκάλεσε αυτά τα συναισθήματα; Δεκαετίες πριν, ο Σοβιετικός Συμεών Κίρλιαν, προσπαθώντας να επιδιορθώσει ένα μηχάνημα ανίχνευσης ηλεκτρισμού, έδωσε σε κάποιον εθελοντή να κρατήσει δύο ηλεκτρόδια. Εκπληκτος, λοιπόν, διαπίστωσε ότι παράξενα φώτα εκπέμπονταν από τη μεριά του εθελοντή. Αμέσως απαθανάτισε το γεγονός και αποτύπωσε στο φιλμ την ακτινοβολία αυτήν, την αύρα του.

Οι άγιοι, τα μωρά, τα ζώα

Κάθε άνθρωπος, πέρα από το φυσικό του σώμα, έχει κι ένα ενεργειακό πεδίο, αυτό που εκπέμπει. Αύρα είναι η φωτεινή ενέργεια που περιβάλλει το σώμα μας ή αλλιώς το βιοενεργειακό μας πεδίο. Ψάχνοντας στοιχεία, θυμήθηκα το φωτοστέφανο των αγίων στις αγιογραφίες. Οι άγιοι ήταν άτομα με ιδιαίτερα χαρίσματα και πολλή ενέργεια. Την ενέργειά τους αυτήν πιθανώς να την μετέδιδαν με το άγγιγμα και να απάλυναν τον πόνο. Επίσης, κάποιο γιατροί συμφωνούν πως μερικές φορές οι ασθενείς τους δεν μπορούν να τους υποδείξουν πού πονούν, αλλά τους περνάει ο πόνος μόλις τους αγγίξουν. Τέλος, βρήκα, τη λύση σε κάτι που με προβλημάτισε αρκετές φορές. Οταν ένα μωρό κλαίει, μπορεί να αλλάζει αγκαλιές και μόνο σε ενός να σταματήσει. Μήπως, λοιπόν, δεν είναι η μυρωδιά το χαρακτηριστικό που αντιλαμβάνονται τα μωρά, αλλά η αύρα αυτών που τα κρατούν; Πολλές φορές, επίσης, αναρωτήθηκα πώς τα ζώα αντιλαμβάνονται τα συναισθήματά μας, ακόμη κι όταν τα κρύβουμε επιτυχώς από τους ανθρώπους. Μήπως και σ' αυτό το ερώτημα η απάντηση είναι η αύρα;
Απαντήσεις σε αυτά και πολλά ακόμη ερωτήματα μου έδωσε η maestra di bioterapia Νόνα Χουμπαρλιάν - Νίκα, η οποία, εκτός των άλλων, διαθέτει ένα μηχάνημα που φωτογραφίζει την αύρα και καταγράφει τη συναισθηματική, ψυχική και νοητική μας κατάσταση.


Τι είναι τελικά η αύρα;

Αύρα ονομάζουμε τη ζώσα μορφή ενέργειας που εκπέμπουμε, δηλαδή το βιοενεργειακό μας πεδίο, στο οποίο καταγράφεται η συναισθηματική, ψυχική και νοητική μας κατάσταση. Προς Θεού, δεν πρόκειται για κάτι μαγικό ή μελλοντολογικό! Είναι επιστημονικά αποδεδειγμένη και είναι δυνατή η φωτογράφησή της.

Δηλαδή, αλλάζει ανάλογα με την κατάστασή μας;

Φυσικά! Μερικές στιγμές δεν αισθανόμαστε γεμάτοι ενέργεια και άλλες αδύναμοι και κουρασμένοι; Επίσης, το άγχος επηρεάζει πολύ την αύρα, αλλά και όλες οι αρρώστιες, συμπεριλαμβανομένων και των ψυχικών.

Είστε ένα άτομο που «διαβάζει» την αύρα. Ποιον μπορεί να βοηθήσει αυτό;

Θα ήταν ανώφελο απλώς και μόνο να μπορώ να «διαβάσω» την αύρα. Για μένα είναι εξαντλητικό. Γιατί χωρίς να το θέλω, καθημερινά «διαβάζω» τον άλλο, αντιλαμβάνομαι τα προβλήματά του και στεναχωριέμαι που δεν μπορώ να βοηθήσω. Στο δρόμο, στην αγορά, σε συγκεντρώσεις. Αυτό με εξαντλεί, αλλά με αποφορτίζει συχνά. Κάποιες φορές, που βρήκα το κουράγιο και υπέδειξα σε αγνώστους να έρθουν να με βρουν για να «αποκατασταθούν», αρχικά μου μίλησαν απότομα και με άσχημα λόγια. Τους έδωσα την κάρτα μου και τους υποσχέθηκα ότι δε θα τους πάρω αμοιβή. Κάποιοι ήρθαν και αποκαταστάθηκαν. Αυτό είναι το χάρισμά μου, μπορώ να διορθώνω την αύρα των ανθρώπων. Γι' αυτό έβαλα σκοπό να χτίσω ένα κέντρο, όπου θα μπορώ, χωρίς αμοιβή, να γιατρεύω όσους δεν έχουν χρήματα.

Το χάρισμα αυτό κληρονομείται ή διδάσκεται;

Ευτυχώς που μου κάνετε αυτήν την ερώτηση, για να αποκαταστήσω τις σχέσεις μου με κάποιους συγγενείς. Τα χαρίσματα ή τα έχεις ή δεν τα έχεις. Τις προάλλες, μου ζητήθηκε να εκπαιδεύσω ένα συγγενή. Φυσικά αρνήθηκα, αφού δε διέκρινα κανένα σχετικό ταλέντο. Μα είναι δυνατόν να «διδάσκεται» ένα χάρισμα; Αυτό που μπορώ να κάνω είναι να δω σε κάποιους αν έχουν το χάρισμα και δεν το έχουν αντιληφθεί και να τους εκπαιδεύσω. Ηδη το έχω κάνει. Οχι μόνο να βλέπουν την αύρα, αλλά και να την διορθώνουν. Το να βλέπει κανείς την αύρα δεν είναι και πολύ δύσκολο. Θέλει λίγη εξάσκηση και προσοχή. Το να τη «διαβάζει», να εντοπίζει τα προβλήματα και να τα διορθώνει, αυτό απαιτεί ιδιαίτερες ικανότητες.

Παρακολουθώντας κάποιον στην τηλεόραση, βλέπετε την αύρα του;

Βεβαίως. Οπως κάποιος διαβάζει με τα μάτια του ένα βιβλίο, έτσι κι εγώ «διαβάζω» την αύρα.


Και τι μπορεί να «διαβάσετε»;

Το στρες, τις ψυχοσωματικές ασθένειες και ψυχολογικές διαταραχές, αν είναι αλκοολικός, ναρκομανής ή φιλάνθρωπος, αν έχει προδιαγραφές για πολιτικός, αν έχει πνευματικά χαρίσματα, αν έχει καλλιτεχνική φλέβα. Ανάλογα, λοιπόν, με το τι βλέπω, μπορώ να τον κατευθύνω προς τα εκεί που έχει κλίση. Για παράδειγμα, αν δω ένα παιδί φωτισμένο πνευματικά (στη φωτογραφία αυτό φαίνεται με άσπρο φως που έρχεται από ψηλά και κατευθύνεται προς το κεφάλι του), θα πω στη μητέρα του να το ζορίζει με το διάβασμα, γιατί έχει τα προσόντα να γίνει άριστος επιστήμων. Ασχετα με τα αποτελέσματα του σχολείου, όπου το παιδί μπορεί απλώς να τεμπελιάζει.

Είναι δυνατόν κάποιος να επηρεάσει την αύρα μας;

Αν το άτομο έχει υποστεί «γείωση», δηλαδή τη διαδικασία που σταθεροποιεί την υγιή αύρα του, κανείς δεν μπορεί να την επηρεάσει. Αλλιώς, φυσικά. Δεν έχετε ακούσει για άτομα που αρρωσταίνουν χωρίς οργανικά προβλήματα;


Είναι δυνατόν να μας επηρεάσει η αύρα των άλλων;

Βεβαίως. Κι αν η επίδραση είναι του ίδιου επιπέδου και θετική, έχει καλώς. Αλλιώς, πρέπει να απομακρυνθούμε από το άτομο. Κι αν αυτό δεν είναι εφικτό, ε, τότε ας κάνουμε την προσευχή μας!

Η διατροφή και η άθληση σχετίζονται με την αύρα;

Η υγιεινή ζωή είναι λογικό να δίνει ενέργεια στον οργανισμό. Αυτό δε σημαίνει, όμως, ότι αν υπάρχει ένα ψυχικό νόσημα, θα επηρεαστεί η αύρα μας από τη διατροφή και την άθληση και θα θεραπευτεί. Απλώς, το άτομο θα είναι σε καλύτερη κατάσταση από ό,τι θα ήταν σε αντίθετη περίπτωση.

Εσείς πώς βελτιώνετε τη διαταραγμένη ή ασθενή αύρα; Τι ακριβώς κάνετε;

Το άγχος, η μόλυνση του περιβάλλοντος, το κάπνισμα, η κατάχρηση φαρμάκων, το αλκοόλ και η κακή διατροφή προκαλούν πλήθος ασθενειών. Ο άνθρωπος, χωρίς να το καταλαβαίνει, καταφεύγει στη βιοθεραπεία. Πονάει το δόντι μας; Βάζουμε το δάχτυλο στο δόντι. Πονάει η κοιλιά; Βάζουμε το χέρι στην κοιλιά. Οι βιοθεραπευτές προσπαθούμε να επαναφέρουμε την αρμονία σώματος και ψυχής, να εξισορροπηθούμε βιοενεργειακά. Το βιοενεργειακό μας πεδίο αλληλεπιδρά και σχετίζεται άμεσα με το ηλεκτρομαγνητικό μας πεδίο, μέσω των βιοφωτονίων (σωματίδια που είναι φορείς ζωτικών πληροφοριών για τον οργανισμό). Το βιοενεργειακό πεδίο εκτείνεται σε σημαντική απόσταση από το σώμα, ανάλογα με το πνευματικό επίπεδο του κάθε ανθρώπου, παρουσιάζοντας διάφορα στρώματα. Μέσω της αύρας απεικονίζονται επτά βασικά στρώματα, που αντιστοιχούν στα επτά βασικά κέντρα chakra (αιθέρια αύρα, συναισθηματική, διανοητική, αστρική, αιθέριων προτύπων, καθερικών προτύπων και ουράνια). Με τη θεραπεία ασφαλίζονται σταθερά τα στρώματα αυτά, «κλείνουν» τα τσάκρα, ώστε να μην προσβάλλονται.


Μπορούμε να διακρίνουμε κάποια ασθένεια προτού εμφανιστεί;

Αποδεδειγμένα οι παθολογικές αλλοιώσεις στην αύρα μπορούν να καταγραφούν, πριν κρυσταλλοποιηθούν και εμφανιστούν οι ασθένειες στο σώμα. Ο γιατρός Κίλνερ κατέγραψε πρώτος το βιοενεργειακό μας πεδίο, επιβεβαιώνοντας ότι αυτό ελέγχει το υλικό. Αυτό σημαίνει ότι ένας έμπειρος βιοθεραπευτής μπορεί να διακρίνει την εμφάνιση κάποιας ασθένειας.


Η αυτοπεποίθηση έχει σχέση με την αύρα;

Ναι, πολύ μεγάλη. Ενα άτομο με έντονη αυτοπεποίθηση έχει έντονη αύρα. Αντίθετα, ένα άτομο με συρρικνωμένη αυτοπεποίθηση αισθάνεται ανασφάλεια και άγχος, οπότε η αύρα του είναι άτονη.

Ολοι οι ζωντανοί οργανισμοί έχουν αύρα;

Φυσικά, όλα τα ζώα και τα φυτά. Υστερα από έρευνα του Πανεπιστημίου της Κρήτης σε νεκρούς, διαπιστώθηκε ότι σε μερικούς από αυτούς υπήρχε αύρα ως και πέντε ημέρες μετά το θάνατό τους!

Σάρον Στόουν

Υπάρχουν μονάχα δύο τρόποι για να προσεγγίσεις το «φαινόμενο» Σάρον Στόουν: είτε αφήνεις την εικόνα της μοιραίας γυναίκας να απλωθεί σαν προστατευτικό σεντόνι γοητείας πάνω από κάθε ανδρική (και γυναικεία ενίοτε!) ονείρωξη, είτε κοιτάζεις αυτήν την πανέμορφη γυναίκα να κάνει τα πάντα για να βρεθεί δίπλα στα άστεγα παιδιά, στους ασθενείς με AIDS, στα θύματα του «Κατρίνα», στα προβλήματα της Αφρικής και γενικότερα οπουδήποτε υπάρχει ανθρώπινη ανημποριά.

Συνέντευξη στον Τάσο Ρέτζιο


Κάποιοι πιστεύουν πως και οι δύο προσεγγίσεις είναι... παραπλανητικές. Η εικόνα της femme fatale, λένε, είναι μια κατασκευή που δημιουργήθηκε το 1992 με το «Βασικό ένστικτο» κι έκτοτε φροντίζει η ίδια η Στόουν να την συντηρεί με μια μανιέρα που έχει περάσει και στην προσωπική της ζωή. Και όσο για το φιλανθρωπικό και ακτιβιστικό της ρόλο, αυτός, ισχυρίζονται, δεν είναι τίποτε άλλο από τον τρόπο που έχςι επιλέξει ώστε να υπάρχει στη δημόσια ατζέντα.

Αδικη κριτική. Κι αυτό το διαπιστώνεις με τον πιο εύγλωττο και διάφανο τρόπο, όταν την γνωρίσεις -κάπως- από κοντά, οπότε τελικά έχεις και μια τρίτη, περισσότερο ουσιαστική και γοητευτική προσέγγιση: η Σάρον Στόουν είναι μια πανέξυπνη, ευαίσθητη, αλλά και σίγουρη για τον εαυτό της πενηντάρα, η οποία σου δηλώνει με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο ότι ποτέ δε θα έκανε κάτι που δε θα πίστευε, κάτι για το οποίο δε θα ήταν υπερήφανη· και το πλασάρισμα του εαυτού της συγκαταλέγεται σ' αυτά.

Μελαγχολική ομορφιά
Στο Βερολίνο τον περασμένο Φλεβάρη η Στόουν δεν ήρθε με την απαστράπτουσα γοητεία της αιώνια μοιραίας γυναίκας, αλλά με το μελαγχολικά χαμηλότονο βλέμμα που απαιτούσε μια ταινία στην οποία πίστεψε πολύ. Στην ταινία «Οταν ένας άνθρωπος πέφτει στο δάσος» του νεαρού σκηνοθέτη Ράιαν Εσλινγκερ ο χαρακτήρας της, η Κάρεν, είναι μια βαθιά καταθλιπτική γυναίκα, με εμμονές και έναν γάμο τον οποίο έχει «αποσαθρώσει» η σύμβαση και η απουσία ενός παιδιού που δεν ήρθε ποτέ. Ενας ρόλος που μοιάζει να πηγάζει από πολύ βαθιά για τη Στόουν, ίσως από κάπου που η γεμάτη μόντελινγκ, ρόλους και φήμη ζωή της έχει θάψει καλά τόσο καιρό.
«Η αλήθεια είναι πως δεν έχω πολλές τέτοιες αναφορές, αυτός ο χαρακτήρας δε θα μπορούσε να είμαι εγώ», σπεύδει να διευκρινίσει η Στόουν. «Αλλά δε μου είναι άγνωστη αυτή η ψυχολογία, δε μου είναι άγνωστη αυτή η παραίτηση, αυτή η απόγνωση. Και νομίζω ότι δεν είναι άγνωστη σε καμιά γυναίκα. Δεν ξέρω, μπορεί να είναι αλήθεια, μπορεί να είναι ο τρόπος που μας έχουν μάθει να “φερόμαστε ως γυναίκες”, αλλά όταν μια γυναίκα δεν έχει αποκτήσει παιδί, όταν συνειδητοποιεί ότι δε θα το αποκτήσει ποτέ, παύει να είναι... ανέμελη. Θέλει κότσια, δύναμη, για να μπορέσεις να συνεχίσεις, να μπορέσεις να υπάρξεις χωρίς τις συμβάσεις της κοινωνίας ή χωρίς τις δικές σου ανάγκες. Προσωπικά θα σας απαντήσω ότι... δεν μπορείς! Είναι ένα διαρκές έλλειμμα που πρέπει να μάθεις να το κουβαλάς. Ακούγεται θλιβερό, αλλά δεν είναι πάντα: ο άνθρωπος μαθαίνει να ξεχνάει, να ξεχνιέται»...
Ναι, είναι μάλλον εμφανές πως η πανέμορφη, αισθησιακή και δυναμική μοιραία γυναίκα έχει μπολιαστεί με μπόλικη πίκρα - όχι τόση, βέβαια, ώστε να σπάσει η ομορφιά της με τον τρόπο που βλέπουμε στην ταινία. «Η καριέρα μου δεν είχε πάντα δόξα και λάμψη. Είχε μεγάλες χαρές, αλλά είχε και τεράστιες απογοητεύσεις. Ενιωσα συχνά πως πέφτω, πως βυθίζομαι ολοκληρωτικά, πως δε θα μπορέσω ποτέ να σηκωθώ. Αλλά με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τα κατάφερα».

Καμιά συνταγή για το πώς γίνεται αυτό;

Είναι στιγμές που νιώθουμε τόσο πιεσμένοι και τόσο αποκαμωμένοι, που χάνουμε την αίσθηση του ποιοι πραγματικά είμαστε, του τι πραγματικά θέλουμε. Πέφτουμε κάτω και για να σηκωθούμε πρέπει να κάνουμε ένα μεγάλο ταξίδι, πρέπει να θυμηθούμε πως ανήκει και σ' εμας ο κόσμος. Και σε τελική ανάλυση, αυτό που βαθιά πιστεύω είναι ότι δεν έχει σημασία το πώς πέσαμε, το πώς φτάσαμε ως εδώ, αλλά το πώς θα σηκωθούμε!

Και καμιά φορά βοηθάει και... το «Βασικό ένστικτο», έτσι;

Να ξεκαθαρίσω κάτι: εκτιμώ απεριόριστα εκείνη την ταινία, ακόμη κι όταν πολλοί μου επισημαίνουν πως δεν είναι κάτι που με προσδιορίζει. Χαίρομαι που εκείνο το φιλμ είχε τέτοια ισχυρή απήχηση, που μου έδωσε τη δυνατότητα να αποκτήσω τέτοια «δύναμη», ώστε να μπορώ να κάνω τέτοιου είδους ταινίες, όπως είναι το «Οταν ένας άνθρωπος πέφτει στο δάσος».

Δεν εγκλωβιστήκατε ποτέ στο πρότυπο εκείνης της ταινίας;

Εγώ όχι, οι άλλοι συνηθίζουν να το κάνουν αυτό! Οπως είπα και στους δημοσιογράφους πριν, είναι σαν αυτό που είχε πει η Ρίτα Χέιγουορθ για τους άνδρες -που κοιμούνται μ' ένα μύθο και ξυπνάνε μ' εμένα! Ομως, σύμφωνοι, κινούμαστε σε μια τέτοια βιομηχανία θεάματος που δύσκολα μπορείς να απεμπλακείς από την εικόνα που στην καλύτερη περίπτωση έχεις πλάσει, στην πιο συνηθισμένη στην έχουν πλάσει. Κινείσαι κι εσύ εκεί, μπαίνεις σ' ένα ρόλο και χωρίς να το καταλάβεις κάποια μέρα ο ρόλος σου είσαι ήδη εσύ. Λέω πως καμιά φορά το ξεπερνάω. Λέω....

Και γιατί όλη αυτή η έκρηξη φιλανθρωπίας; Μήπως επιτάσσεται κι αυτό από τη βιομηχανία σας;

Και να επιτάσσεται, αλλάζει κάτι; Δε βοηθιούνται κάποιοι άνθρωποι, δεν κερδίζεται κάτι; Εντάξει, μπορεί κάποιος να σκεφτεί ότι αυτό θα μπορούσε να είναι ένα άλλοθι για κάποιους αδρανείς φορείς, και πολλές φορές είναι, αλλά όπως και να 'χει και με οποιαδήποτε συνθήκη, εγώ είμαι με τους αδύναμους! Είμαι με το μικρό παιδί στην Αφρική που πεθαίνει από την έλλειψη νερού το 2007 και είμαι με τον ασθενή με AIDS που αντιμετωπίζεται ως κατάρα. Και είμαι μαζί τους, γιατί αυτό με κάνει και νιώθω πιο δυνατή, μου δίνει ενέργεια, μου υπενθυμίζει ότι είμαι ζωντανή. Το κάνω και για μένα και ίσως γι' αυτό θα έκανα τα πάντα γι' αυτούς τους σκοπούς.


Οταν τελειώσουν όλη αυτή η φήμη, η δόξα, οι ρόλοι, βλέπετε ότι μπορεί να περάσετε και από καταστάσεις σαν αυτές της ηρωίδας που υποδύεστε;

«Πώς μπορώ να το ξέρω; Λόγω... ηλικίας, όμως, μπορώ να φανταστώ ότι μια αίσθηση απόγνωσης, μια έλλειψη νοήματος και μια μικρή κατάθλιψη, ε, θα την περάσω! Αλλά, ευτυχώς, ακόμη δεν έχουν καταλάβει ότι μεγάλωσα!

Το γαλατικό χωριό της πανεπιστημιούπολης

Κεντρική βιβλιοθήκη ΑΠΘ

του Αλέξανδρου Σαλαμέ (adisalames@yahoo.com)
Φωτο: Γρηγόρης Σιαμίδης


Οι φυλές

Από τα 1.732 - μετρημένα - καθίσματα της Κεντρικής Βιβλιοθήκης έχει περάσει στην κυριολεξία η σάρα και η μάρα. Κάνοντας μία πρόχειρη σούμα, κατέληξα σε τέσσερις βασικές κατηγορίες ανθρώπων που λυμαίνονται νυχθημερόν το χώρο της Κεντρικής. Πάμε να τους γνωρίσουμε.

Οι ξεχασμένοι

Κάποιο Σάββατο του Απριλίου, 9 το βράδυ. Καλά, είναι δυνατόν; Ποιος μπορεί, αντί να την πέφτει στο σπίτι για να δει το «Deal» ή να βρίσκεται ήδη κάπου έξω για καφέ, να διαβάζει στην Κεντρική; Κι, όμως, αγαπητέ, περίεργε αναγνώστη. Κύριοι, αρκετά πάνω των άντα, με μεράκι για διάβασμα, ελαφρώς ιδιαίτεροι τύποι, Αφρικανοί, αλλά και πάσης εθνικότητας, φοιτητές Στρατιωτικής Ιατρικής, γιατροί που χρωστάνε τα κέρατά τους, βρίσκονται εκεί ακόμη και τις πιο περίεργες ώρες. Και τι άλλο να κάνουν, θα μου πεις. Εκεί τουλάχιστον, γνωρίζονται μεταξύ τους και μπορεί να πάνε και για καμιά μπίρα μετά.

Οι πρωτοετείς

Η συγκεκριμένη φυλή κυκλοφορεί σε αγέλες. Κυμαίνονται από 15 ώς και 30 άτομα, μιλάνε δυνατά και περπατάνε σαν να τους ανήκει όχι μόνο η Κεντρική, αλλά κι ο κόσμος όλος. Τους συγκεκριμένους μπορεί και να τους πετύχεις στα μέσα της χρονιάς να είναι μαζεμένοι στα μπροστινά τραπέζια, να δουλεύουν καμιά τσιχλοεργασία, φωνάζοντας, πετώντας χαρτάκια και στέλνοντας μηνύματα στο κινητό. Κατά την περίοδο της εξεταστικής δε, κληρώνουν κάθε βράδυ έναν άτυχο, που θα σηκωθεί στις 8 με δύο τσάντες βιβλία για να πιάσει θέση για τους υπόλοιπους. Ολα αυτά, βέβαια, μέχρι το τρίτο έτος. Τότε, η παρέα συρρικνώνεται στο 1/5, αφού οι περισσότεροι είτε κάνουν σχέση και γίνονται μπουχός ή απλά μαζεύονται πιο πολύ σπίτια τους.

Το φυτώριο

Οι λίγοι και καλοί μελλοντικοί νομπελίστες της υπόθεσης. Μαζεμένοι στην αριστερή γωνία της Βιβλιοθήκης, μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα της ακαδημαϊκής μπασκλασαρίας, χτυπάνε τα διαβασματικά 12ωρα για την πλάκα. Αν δε, κάποιος απλός θνητός κάνει το λάθος να καθίσει μαζί τους την «έκατσε». Κινητά, ψίθυροι, ακόμη και δυνατό ξεφύλλισμα στις σελίδες κομμένα. Ούτε για κατούρημα δεν μπορείς να σηκωθείς και να πας καλά καλά, αφού θέλει 5 λεπτά περπάτημα για να βρεθείς στις τουαλέτες από αυτό το ερημητήριο.

Οι «ναι μεν αλλά»

Η, πλέον, πολυπληθής φυλή της Κεντρικής. Είναι αυτοί που προετοιμάζονται ψυχολογικά όλη τη χρονιά για να περάσουν 10 μαθήματα, να πάρουν το πτυχίο στην ώρα τους και να κάνουν περήφανους τους γονείς τους κι όλο τους το σόι. Οπως, όμως, καταλαβαίνεις φίλε αναγνώστη, τίποτα σε αυτή τη ζωή δε γίνεται όπως το θέλουμε. Αντ’ αυτού, περνούν τις περισσότερες ώρες της ημέρας χυμένοι στις καρέκλες του κυλικείου και μόλις αρχίσει να πέφτει η νύχτα, αγχώνονται και γυρίζουν στη θέση τους για να διαβάσουν. Αλλά εκεί είναι ακόμα χειρότερα. Σαν άλλοι ζωντανοί-νεκροί πηγαινοέρχονται ανάμεσα στα τραπέζια, μπας και βρουν κανένα γνωστό ή είναι με το ρολόι στο χέρι για να περάσει κανένα μισάωρο και να βγουν για το πεντάλεπτο του τσιγάρου. Οπως καταλαβαίνεις, τα 5 λεπτά εύκολα γίνονται 2,5 ώρες και… ραντεβού το Σεπτέμβριο.

Θα πιούμε κάνα καφέ;

Καλά καταλάβατε. Εφτασε η ώρα του κυλικείου της Κεντρικής. Οσα μεταλλικά τραπεζάκια και καρέκλες και να μπουν, όταν ανοίξει ο καιρός και μαζί με τις ζέστες έρθει και η εξεταστική, ποτέ δε θα είναι αρκετά. Αν πάλι δε σιχαίνεσαι να κάτσεις κάτω, προτείνω ανεπιφύλακτα να πάρεις τον καφέ και να την πέσεις στα γρασίδια απέναντι από την κεντρική είσοδο. Οσον αφορά τις τιμές, η πρώτη φορά που σύσσωμο το φοιτητικό κίνημα, ανεξάρτητα κομματικού σχηματισμού και σχολής, πρόβαλε σθεναρή αντίσταση ήταν όταν πήγε να ανεβεί η τιμή του φραπέ, από το 1 ευρώ που είναι τώρα. Και τα κατάφερε.

«Εεεε… βασικά τι σχολή είσαι;»

Και άλλες τέτοιες κλισεδιές φεύγουν από τα στόματα αγοριών και κοριτσιών. «Δεν την παλεύω που δεν την παλεύω», σου λέει ο νεολαίος, «δεν την πέφτω σε κάνα γκομενάκι, μπας κι έχω κίνητρο να έρχομαι;». Αποτέλεσμα, οι μεν κοπέλες να σκάνε μύτη ντυμένες στην τρίχα, με το μαλλί φουλ κομμωτηρέ, τα δε αγόρια φορώντας την τελευταία τρεντιά μπας και συγκινήσουν την πιτσιρίκα που τους γυάλισε.

Κωδικός: Τακούνι

Κι εκεί που είσαι χωμένος μέσα στην «Εισαγωγή στην Παιδαγωγική» με κλειστό το κινητό και σημείωμα «Μη με ενοχλείτε», ένας ήχος ακούγεται από μακριά. «Κλαπ κλαπ». «Αποκλείεται», λες και συνεχίζεις να διαβάζεις. «Κλαπ κλαπ». Είσαι πλέον σίγουρος. Το «κλαπ» γίνεται πιο ρυθμικό και έντονο, μέχρι που περνάει από μπροστά σου η συμφοιτήτρια, που έρχεται κάθε πρωί κοκέτα στη σχολή, η οποία ψάχνει σε όλη τη βιβλιοθήκη να βρει την κολλητή της για να κάτσουν μαζί. «Την ηλίθια, με διέκοψε», σκέφτεσαι και βάζεις ένα φιλτράκι στο στόμα σου, καθώς σηκώνεσαι για το 42ο σου διάλειμμα.

Μήπως έχεις χαρτομάντιλα;

Για το τέλος, άφησα τις τιμημένες τουαλέτες της Κεντρικής. Πέρα από το καθημερινό σιχτίρισμα των καημένων των καθαριστριών, που σε full season δεν προλαβαίνουν να σταθούν, ξεχωριστή μνεία πρέπει να γίνει για τα συνθήματα που γράφονται στον ιερό αυτό χώρο. Τηλέφωνα για ραντεβού, πολιτικά συνθήματα, συνθήματα για ομάδες, ερωτήσεις που περιμένουν απάντηση, μέχρι και πιθανοί αριθμοί κυκλοφορίας ασφαλιτών βρίσκεις γραμμένα στους 4 τοίχους των 5 τουαλετών της βιβλιοθήκης. Χαρά στο κουράγιο αυτού που θα τα καθαρίσει στο τέλος της χρονιάς.


Οι πρωταγωνιστές

Ποιοι άλλοι από τους ίδιους τους φοιτητές. Τέσσερις από αυτούς συστήνονται και απαντάνε στις εξής απορίες:
1. Ποια ήταν η πρώτη σκέψη που έκανες στο «παρθενικό ντεμπούτο» σου στην Κεντρική;
2. Τι σου έρχεται πριν απ' όλα στο μυαλό όταν ακούς Κεντρική Βιβλιοθήκη;
3. Τρεις λόγοι για να πάει κανείς Κεντρική;
4. Τρεις λόγοι για να μην πάει κανείς Κεντρική;

Χριστίνα, 2ο έτος Πληροφορικής ΑΠΘ
1. Πρώτα απ' όλα σκέφτηκα, ότι μου αρέσει εδώ, γιατί έχει πολύ νέο κόσμο.
2. Η παρέα μου και το χαβαλέ που κάνω μαζί τους, όταν ερχόμαστε για να διαβάσουμε.
3. Βλέπεις τους άλλους να διαβάζουν και πιέζεσαι για να διαβάζεις κι εσύ. Είναι ευχάριστο το περιβάλλον. Γνωρίζεσαι με κόσμο.
4. Το μόνο αρνητικό είναι ότι καμιά φορά δεν μπορείς να συγκεντρωθείς.

Αννα, 2ο έτος Πληροφορικής, ΑΠΘ
1. «Πόπο, άδεια είναι». Αλλά δεν ήταν εξεταστική ακόμα. Μετά γέμισε κόσμο.
2. Το κυλικείο!
3. Μπορείς να διαβάσεις με την άνεσή σου. Παίρνεις κουράγιο από τους υπόλοιπους που «υποφέρουν» μαζί σου. Συνεργάζεσαι με τους συμφοιτητές σου.
4. Πολλές φορές παρασύρεσαι σε άπειρα διαλείμματα. Η «πασαρέλα» που γίνεται στις εξεταστικές. Οταν έχει πολύ κόσμο δεν παλεύεται».

Μανώλης, 4ο έτος Αρχιτεκτονικής, ΑΠΘ
1. Οτι είναι ωραίο μέρος για να γεμίζω τα κενά της μέρας μου, όταν δεν πάω για καφέ.
2. Και λόγω σχολής, ότι είναι το μοντέρνο αρχιτεκτόνημα των Φινέ και Παπαϊωάννου.
3. Η ψυχολογική στήριξη, όσων διαβάζουν. Η ψυχολογική υποστήριξη, όσων…βαριούνται. Οτι είναι κομβικό σημείο για ραντεβού.
4. Ενας και μοναδικός: αν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις, μην πας.

Χριστίνα, 2ο έτος Αρχιτεκτονικής, ΑΠΘ
1. Δεν έκανα και τις πιο ευχάριστες σκέψεις. Ηταν το μέρος που θα διάβαζα. Τι άλλο;
2. Ο θόρυβος από τα τακούνια!
3. Οι γνωστοί και φίλοι που συναντάς. Οτι με ένα ευρώ έχεις άπειρα τετραγωνικά από γρασίδι για να την πέσεις. Το δωρεάν Ιντερνετ.
4. Η οχλοβοή της εξεταστικής. Η μόνιμη ζέστη από τα καλοριφέρ. Το ότι πας για να διαβάσεις.

Και καλό σας διάβασμα!

Info

Η βιβλιοθήκη του ΑΠΘ ιδρύθηκε το 1927. Είναι η δεύτερη σε μέγεθος πανελλαδικά μετά την Εθνική Βιβλιοθήκη και μία από τις μεγαλύτερες στα Βαλκάνια.

265EDITO

Είμαι από εκείνους που δε συμφωνούν με τα όσα γράφει και κυρίως με το πώς τα γράφει το εγχειρίδιο Ιστορίας της στ’ δημοτικού.

Ομως αυτό το πρόβλημα δεν το έχω μόνο με το συγκεκριμένο, αλλά με κάθε εγχειρίδιο του οποίου οι συγγραφείς είναι αναγκασμένοι να κόβουν και να ράβουν χιλιάδες σελίδες ιστορίας προσπαθώντας να την χωρέσουν στις λιγοστές του σελίδες. Ομως σ’ αυτό δε φταίνε οι συγγραφείς, αλλά όποιος νομίζει ότι το μάθημα μπορεί να στηριχθεί σε ένα βιβλιαράκι με περιλήψεις.
Η ιστορία δε μαθαίνεται από ένα τρέιλερ. Δεν μπορεί να συμπυκνωθεί η γνώση και η μνήμη σε έναν τόσο δα κύβο μυρωδικών. Κι αν έχει ΕΝΑ καλό αυτό το βιβλίο, είναι το ότι όλα αυτά τα παραδέχεται. Θέτει ερωτήσεις, προτείνει ασκήσεις, παραπέμπει σε άλλες πηγές, σε άλλα βιβλία, σε εφημερίδες. Αφήνει το σημαντικό κομμάτι της δουλειάς στα χέρια του δασκάλου.
Κι εδώ είναι το πρόβλημα που ζητάει λύση. Πόσο έτοιμος είναι ο δάσκαλος να πάρει την «ξηρά τροφή» ενός εγχειριδίου και να την μετατρέψει σε ζουμερή διδασκαλία, να προσθέσει όσα δε χώρεσαν στις λίγες σελίδες, να αφηγηθεί τα γεγονότα σαν να ‘ναι παραμύθι, να ξεχωρίσει το μύθο, που έχει τις ρίζες του στην αλήθεια, από την προπαγάνδα, που έχει φυτρώσει μέσα στα ψέματα; Κι ύστερα να πει στα παιδιά μας πως η Ιστορία δεν είναι απλώς ένα υποχρεωτικό μάθημα που άντε, τέλειωσε η χρονιά και το ξεχάσαμε, αλλά είναι ιερό δικαίωμα του καθενός από εμάς να ξέρουμε, να θυμόμαστε και να μεταδίδουμε στις επόμενες γενιές όλα όσα αφορούν το λαό μας, όλα όσα αφορούν τους λαούς του κόσμου…
Κι όχι, ούτε του εγχειριδίου ούτε και του δασκάλου ο ρόλος αρκεί.
Πόσο έτοιμοι είμαστε εμείς, οι γονείς, να δείξουμε στα παιδιά μας «το χώμα που πατούν να προσκυνούνε»; Οχι με το ζόρι, ούτε με «κορόνες» και προστάγματα, ούτε για να «ξεπετάξουν» το μάθημα, αλλά για γίνουν και τα ίδια κομμάτι της κοινής μας ιστορίας. Κι αυτό γίνεται, όταν τουλάχιστον ένας τοίχος του σπιτιού μας είναι καλυμμένος με βιβλία και η ιστορία ένα κυνήγι θησαυρού ανάμεσά τους. Αυτό γίνεται, όταν τουλάχιστον ένα Σαββατοκύριακο το μήνα αντί να τα πάμε σε ένα εμπορικό κέντρο, έναν πολυκινηματογράφο ή ένα φαστφουντάδικο, πάμε μαζί τους μια εκδρομή σε ένα κάστρο, σε μια αρχαία πολιτεία, σε ένα μουσείο έστω, να αγγίξουνε την πέτρα, να χαζέψουν το σπασμένο άγαλμα, το πήλινο παιχνίδι με το οποίο έπαιζαν συνομήλικα παιδιά πριν από 2.500 χρόνια. Αυτό γίνεται όταν οι γιαγιάδες και οι παππούδες τους αφήσουν για ένα απόγευμα τη «Βέρα στο Δεξί» και προσφέρουν στα εγγόνια τους κέρασμα, μαζί με το παγωτό, το γλυκό του κουταλιού και το «υποβρύχιο», την ιστορία του τόπου τους. Ο,τι θυμούνται. Οσο θυμούνται. Οπως τα θυμούνται και τους τα έχουν διηγηθεί οι δικοί τους παππούδες.
Ας μην τα ρίχνουμε όλα πάνω σε ένα, έστω και κακογραμμένο, βιβλίο. Δεν είναι εκεί -ή μόνο εκεί- το θέμα. Το βάρος της διδασκαλίας της Ιστορίας πρέπει να το μοιραζόμαστε όλοι. Δική μας είναι η ευθύνη για το αν το παιδί μας έμαθε να διαβάζει «παπαγαλία» και όταν κάποια στιγμή μπερδευτεί η «κασέτα» νομίζει ότι «το 1821 ρίξαμε τους Ιταλούς στη θάλασσα», ότι «στις 28 Οκτωβρίου είπαμε το “ΟΧΙ” στο Δράμαλη», ότι «στο Πολυτεχνείο μπήκε το τάνκ των Γερμανών».
Κι ας μην ξεχνάμε: αν τα παιδιά μας δίνουν μία φορά εξετάσεις, για να μπουν στο πανεπιστήμιο, εμείς θα έπρεπε να δίνουμε καθημερινά εξετάσεις από την ώρα που θα γεννηθούν μέχρι πια να μεγαλώσουν και να μην μας έχουν ανάγκη.

Καλή επιτυχία σε όλους μας


Υ.Γ. Γράφοντας για το ρόλο του δασκάλου ήρθε στο μυαλό η σκέψη του Δάσκαλου Ευάγγελου Μαντουλίδη, ο οποίος έφυγε από κοντά μας πριν από λίγες εβδομάδες. Το κενό που άφησε είναι μεγάλο, όπως και το έργο του, όμως η σύζυγος, τα παιδιά και οι συνεργάτες του είναι άξιοι και μπορούν να το αναπληρώσουν. Κουράγιο. Από τα βάθη της καρδιάς μας!

Αντρέας Παναγόπουλος

Champions League 2007

Αρχίζει το ματς...

Δύο από τις πιο ιστορικές ομάδες της Ευρώπης δίνουν ραντεβού την Τετάρτη 23 Μαΐου στην Αθήνα. Από τη μία πλευρά η Μίλαν, με τα έξι Κύπελλα Πρωταθλητριών και τις δέκα συμμετοχές σε τελικούς. Από την άλλη η Λίβερπουλ με τα πέντε τρόπαια και τους έξι τελικούς.

του Μάκη Τσιρανίδη

Δίνουν ραντεβού δύο χρόνια έπειτα από το... έπος της Κωνσταντινούπολης, τότε που τα δύο «μεγαθήρια» της γηραιάς ηπείρου συναντήθηκαν στον αξέχαστο τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. «Λίβερπουλ γιατί έτσι μας αρέσει», είχε γράψει στο πρωτοσέλιδό της μία ελληνική αθλητική εφημερίδα. Οι «κόκκινοι» το 2005 βρέθηκαν από την «κόλαση στον παράδεισο». Το 0-3 του πρώτου ημιχρόνου έγινε 3-3 και στην παράταση δεν άλλαξε τίποτα. Απλά στη διαδικασία των πέναλτι «ήρωας» ήταν ο Πολωνός τερματοφύλακας της αγγλικής ομάδας, Γέρζι Ντούντεκ. Τι έκανε; Υποδυόμενος το βετεράνο γκολκίπερ της Λίβερπουλ, Μπρους Γκρόμπελαρ, στο τελικό του 1984 απέναντι στη Ρόμα (4-2 στα πέναλτι), κουνούσε συνεχώς τα χέρια του πάνω-κάτω, πήγαινε αριστερά-δεξιά, και μπέρδεψε τους Μιλανέζους, οι οποίοι έχασαν τρία πέναλτι! Η Λίβερπουλ νίκησε με 3-2 στη ρώσικη ρουλέτα και σήκωσε το... τιμημένο! Η Μίλαν αναζητά από τότε την εκδίκησή της. Δεν μπόρεσαν να... χωνέψουν πως έχασαν ένα δικό τους παιχνίδι!

Ωρα για εκδίκηση;

Οι Μιλανέζοι λοιπόν, όπου βρεθούν και όπου σταθούν, το μόνο πράγμα που λένε είναι η λέξη «εκδίκηση». Βλέπετε οι μνήμες από τον τελικό της Κωνσταντινούπολης είναι νωπές, ακόμα και για τον ιδιοκτήτη της Μίλαν και πρώην πρωθυπουργό της χώρας, Σίλβιο Μπερλουσκόνι... «Περιμέναμε μια ευκαιρία για ρεβάνς. Θα βγούμε στην επίθεση για να νικήσουμε. Αυτή τη φορά δε θα πάει στα πέναλτι το παιχνίδι», είπε με νόημα πρόσφατα ο Μπερλουσκόνι, ενώ ο Τζενάρο Γκατούζο μάλλον υποτιμά το μεγάλο αντίπαλο... «Το μόνο που ξέρει να κάνει καλά η Λίβερπουλ είναι ν’ αμύνεται. Δέκα ποδοσφαιριστές βρίσκονται πίσω από την μπάλα και παίζουν άμυνα. Μόνο ένας βρίσκεται στην επίθεση. Παίζουν το κλασικό στιλ βρετανικού παιχνιδιού, με τις βαθιές μπαλιές», είπε ο Γκατούζο.

Ο... εφιάλτης όλων των ομάδων!

Ο Στίβεν Τζέραρντ έχει τη ευκαιρία να σηκώσει για δεύτερη φορά μέσα σε τρία χρόνια το υπερπολύτιμο κύπελλο του Τσάμπιονς Λιγκ. Ο αρχηγός της Λίβερπουλ δηλώνει αισιόδοξος για το μεγάλο τελικό της Αθήνας... «Είμαστε ο εφιάλτης όλων των ομάδων, επειδή δεν ξέρουν πότε θα χτυπήσουμε. Δε φοβόμαστε κανέναν και πάμε στην Αθήνα να το κερδίσουμε. Θα ήταν υπέροχο να το πάρουμε, μετά τις νίκες απέναντι σε Μπαρτσελόνα και Τσέλσι».

tips
Τυχερή φανέλα: Η Μίλαν ως τυπικά γηπεδούχος στο ΟΑΚΑ επέλεξε να φορέσει λευκά και όχι τα παραδοσιακά κόκκινα και μαύρα. Η Λίβερπουλ θα φορά την κατακόκκινη στολή, η οποία είναι τυχερή! Η αγγλική ομάδα έχει κατακτήσει και τα πέντε τρόπαια απέναντι σε ομάδες που φορούσαν λευκά!
Οι ρίζες της Μίλαν είναι... αγγλικές: Ο πρώτος πρόεδρος των υποψήφιων πρωταθλητών Ευρώπης ήταν Αγγλος και όχι Ιταλός! Δεν είναι τυχαίο ότι την ομάδα, ακόμα και οι Ιταλοί την αποκαλούν στα αγγλικά Μίλαν κι όχι Μιλάνο, όπως στη γλώσσα τους!
Η σύγκρουση των... αριθμών: Η Μίλαν εκτός από τα έξι Κύπελλα Πρωταθλητριών, έχει στο ενεργητικό της 2 Κύπελλα Κυπελλούχων, 4 Σούπερ Καπ Ευρώπης, τρία Διηπειρωτικά, 17 πρωταθλήματα και 5 Κύπελλα Ιταλίας!
Η Λίβερπουλ έχει στην τροπαιοθήκη της 5 Πρωταθλητριών, 3 ΟΥΕΦΑ, 3 Σούπερ Καπ Ευρώπης, 1 Διηπειρωτικό, 18 πρωταθλήματα, 7 Κύπελλα και 7 Λιγκ Καπ Αγγλίας!

Υποστηρίζω το Μιλάνο γιατί:
1.Εκεί, θα συναντήσεις μερικούς από τους ωραιότερους άντρες στον πλανήτη και θα σταυροκοπιέσαι αν είδες όνειρο.
2.Θα αγοράσεις τα πιο trendy ιταλικά ρούχα και παπούτσια σε τιμές που δε σε «γδύνουν».
3.Θα φας τη γνήσια ιταλική πίτσα -εμένα δε μ' αρέσει- σε ατμόσφαιρα αυθεντικής ιταλικής πιτσαρίας.
4.Θα πιεις τον καφέ σου στα όρθια, όπως κάθε Ιταλός γιάπης που σέβεται τον εαυτό του και βιάζεται να επιστρέψει στο γραφείο.
5.Θα περπατάς στο δρόμο και θα σου φωνάζουν «Ciao ragazza»! Αλλη αίσθηση.
6.Θα γευματίσεις στο «Nobu», όπου θα πετύχεις, μετά τις 9 το βράδυ, τον Τζόρτζιο Αρμάνι και τα τεκνά του.
7.Θα δεις τον επιβλητικό ναό Duomo και θα ταΐσεις τα περιστέρια που θα κάτσουν στους ώμους σου.
8.Θα εισέλθεις στην οδό Vittorio Emanuelle από τις καμάρες, στο μαγικό κόσμο των επώνυμων μπουτίκ, όπου θα δεις βιτρίνες - «θεατρικά σκηνικά».
9.Θα γευτείς μοναδικές γεύσεις παγωτού σε αυθεντική ιταλική τζελατερία.
10.Θα πάρεις μαθήματα κομψότητας και καλαισθησίας από τους κατοίκους, για να γυρίσεις πίσω και να τα μοστράρεις.
Σόνια Ταλαντινού


Υποστηρίζω το Λίβερπουλ γιατί:

1.Η πόλη έπαιζε πάντα ηγετικό ρόλο στη διαμόρφωση της παγκόσμιας μουσικής σκηνής.
2.Από εκεί ξεκίνησαν οι Beatles, αφού όλα τα μέλη του θρυλικού συγκροτήματος ήταν local lads («ντόπιοι» στην τοπική διάλεκτο). Ακόμη και σήμερα, μεγάλο κομμάτι του Λίβερπουλ ζει από-για αυτούς.
3.Ετερο μεγάλο συγκρότημα της ροκ μουσικής, με την ίδια καταγωγή, είναι οι Echo and the Bunnymen.
4.… αλλά και οι Frankie Goes To Hollywood με το περίφημο και πολλάκις απαγορευμένο τραγούδι «Relax».
5.Η πόλη συνεχίζει ακάθεκτη να υποστηρίζει τη live μουσική σκηνή.
6.Η βραδινή της ζωή θυμίζει ένα ατέλειωτο φεστιβάλ, πάρτι, μπιενάλε...
7.Οι κάτοικοί της είναι πολύ περήφανοι για την πόλη τους.
8.Η ιστορία του Λίβερπουλ μιλά για το μύθο μιας πόλης που παντρεύτηκε τη θάλασσα.
9.Εχει λιμάνι και η βόλτα εκεί -όπως και σε κάθε λιμάνι- είναι πάντοτε μαγική.
10.Από το λιμάνι του Λίβερπουλ καταγόταν ο «Τιτανικός». Να σημειωθεί ότι δεν ξεκίνησε από εκεί το μοιραίο του ταξίδι!
Δήμητρα Κεχαγιά

Γέλα μου

Της Σόνιας Ταλαντινού

Κάνε ένα πείραμα και δε θα χάσεις. Επέλεξε να βρίσκεσαι σε μια από αυτές τις «d days», όποτε η διάθεσή σου θυμίζει κάτι από μάχη στον «Αρχοντα των δαχτυλιδιών» και έχεις την όψη της «Νύφης του Τσάκι». Πάρε λίγα δευτερόλεπτα για αυτοσυγκέντρωση, ξέχνα τι σε προβληματίζει και τι δε σε προβληματίζει -συνήθως αυτά είναι τα πιο ζόρικα- και κοίτα γύρω σου. Καθώς περπατάς, λέγε από μέσα σου ευχές για κάθε περαστικό που περνάει από δίπλα σου, κοιτώντας τον στα μάτια: «Να είσαι καλά, να έχεις μια υπέροχη μέρα, να είσαι ευτυχισμένος, να έχεις υγεία, να έχεις αγάπη στη ζωή σου κ.λπ.».
Αν νιώσεις πολύ καλύτερα ή απλώς τέλεια, μην πας κατευθείαν να ξαπλώσεις για μισή ωρίτσα για να σου περάσει. Δεν πρέπει να σου περάσει. Είσαι μια χαρά, η διάθεσή σου έχει φτιάξει και νιώθεις εσωτερική γαλήνη. Ηταν τόσο απλό, το μόνο που απαιτούσε ήταν λίγη από την καλή σου ενέργεια.
Αυτό λέγεται νόμος της προσφοράς και μπορεί να σου δώσει τόση ευτυχία όση δεν μπορείς να φανταστείς. Ιδιαίτερα αν προέρχεται από την καρδιά και είναι άνευ όρων.
«Μέσα από την προθυμία μας να προσφέρουμε αυτό που οι ίδιοι αναζητάμε, επιτρέπουμε στην αφθονία του σύμπαντος να πλημμυρίσει τη ζωή μας». Αυτό θεωρεί ο Τσόπρα ως το δεύτερο νόμο της ευτυχισμένης ζωής. Μαζί σου, Τσόπρα! Κάντο κι εσύ, μην είσαι κορόιδο. Κι αυτό το λέω για σένα, το στενόμυαλο, που θα περιμένεις άμεσο και ίσως υλικό αντάλλαγμα. Προφανώς, δεν έχεις νιώσει ποτέ τη χαρά της προσφοράς.
Τι μου ήρθε τώρα και πιάστηκα με αυτό; Τις προάλλες, στο γραφείο σχολιάζαμε τους ξινούς της «δουλειάς», ήτοι αυτοί που μπαίνουν στο χώρο και δε λένε ούτε μια καλημέρα -πες την κι ας πέσει χάμω-, που δε σπάνε ένα χαμόγελο, που δε λένε να γίνουν κομμάτι της όλης διαδικασίας μας. Κι, όμως, κάποτε κι εμείς μπορεί να συμπεριφερθήκαμε έτσι, από ανασφάλεια ή συστολή. Το 'χουν αυτό οι μεγάλοι χώροι με πολλά άτομα. Σκέφτεσαι μήπως οι άλλοι δεν έχουν την όρεξή σου, μήπως δε σου απαντήσουν, μήπως ενοχλήσεις. Οσο περισσότερη ανασφάλεια έχεις, τόσο πιο σιγά μιλάς, τόσο λιγότερες καλημέρες λες, τόσο πιο ανεπαίσθητα χαμόγελα σπας. Κι, όμως, το έχεις τόση ανάγκη όσο και ο άλλος.
Και την επόμενη μέρα, θαρρείς και μας άκουσε κάποιος, πάνω που είχαμε μια αυτοκτονική διάθεση με τη Δ., μπαίνει μέσα ένας φίλος - συνάδελφος, πετάει από ένα κομπλιμέντο και ένα λαμπερό χαμόγελο και φώτισε η μέρα μας. Σαν μαγεία ένα πράγμα.
Εχεις σκεφτεί ποτέ τι είναι η ευτυχία; Πώς μπορείς να την αποκτήσεις; Ποια στιγμή; Από ποιον; Πόσο και πώς μπορεί μια λέξη ή ένα βλέμμα να σου αλλάξει όλη τη διάθεση;
Την επόμενη φορά που θα είσαι down, σκέψου μήπως έχεις καιρό να προσφέρεις κάτι σε κάποιον, στον ίδιο σου τον εαυτό.

Οργισμένος σαν έφηβος

Λευτέρης Παπαδόπουλος

Θυσίασε την καθιερωμένη, καθημερινή του βόλτα με το σκύλο του Μπίλμπο στο λόφο του Φιλοπάππου για να τα πούμε. Από έναν άνθρωπο που έχει συνεργαστεί με το «σύμπαν» της ελληνικής μουσικής - Θεοδωράκη, Ξαρχάκο, Μαρκόπουλο, Λοΐζο... - και του οποίου τους στίχους έχουν ερμηνεύσει από τον Καζαντζίδη και τον Μπιθικώτση μέχρι τη Φαραντούρη, τον Νταλάρα και την Αλεξίου, περίμενα να δηλώνει τουλάχιστον ικανοποιημένος.
Κι όμως ο δημοσιογράφος, ποιητής και στιχουργός, Λευτέρης Παπαδόπουλος, δείχνει θυμωμένος με την κατάσταση γύρω του.


Εχει γράψει τους στίχους 1.200 τραγουδιών, ενώ άλλα τόσα ποιήματα παραμένουν στα συρτάρια του, επειδή «είτε δεν είναι άρτια, είτε δεν άρεσαν σε κάποιους που τα είδαν, είτε σε μένα», εξηγεί ο ίδιος.


της Δήμητρας Κεχαγιά

Ποιος στίχος πιστεύετε ότι περιγράφει τη σημερινή Ελλάδα;

Υπάρχει εκείνος του Γιώργου Σουρή, ο οποίος δεν έχει νικηθεί ποτέ και λέει: «Σκατά να φας, σκατά να πιεις, σκατά να πας να χέσεις, απ’ τα σκατά να σηκωθείς και στα σκατά να πέσεις». Αυτή είναι η Ελλάδα.


Τέτοια απογοήτευση;

Ε, βέβαια. Τέτοια διαφθορά, τέτοια αθλιότητα; Και δεν είναι θέμα κυβέρνησης τωρινής. Είναι και χτεσινής και προχτεσινής. Από τότε που η Ελλάδα ανέκτησε την ελευθερία της, από την πτώση της δικτατορίας, όλοι κομπινάρουνε και καλύπτονται από τους εκάστοτε κυβερνώντες, διότι οι κυβερνώντες τους έχουνε κουμπάρους, γαμπρούς, φίλους και συγγενείς και αυτοί όλοι βοηθάνε τους βουλευτές να ξαναβγούν. Ετσι, διαιωνίζεται αυτή η κατάσταση. Είμαι απελπισμένος.

Δεν έχει μερίδιο ευθύνης ο καθένας μας;

Αυτή τη στιγμή υπάρχουν δύο κυρίαρχα κόμματα. Τι θα ψηφίσει κανείς; Ή Νέα Δημοκρατία ή ΠΑΣΟΚ. Υπάρχει ένα τρίτος φορέας ο οποίος θα μπορούσε να είναι αξιόμαχος και να τον ψηφίσει ο κόσμος;
Γι' αυτό. Ενας από τους δύο θα βγει και θα κάνει τα ίδια πράγματα. Είναι απελπισία η κατάσταση.

Ποια στοιχεία της καθημερινότητας σας δίνουν ελπίδα;

Αν κάνεις τη δουλειά που κάνω εγώ ή κάποιος που είναι ζωγράφος, πρέπει να δουλεύεις με μια σκέψη προοδευτική με την αντίληψη ότι η δουλειά σου βοηθάει τον κόσμο να γίνει καλύτερος. Αυτό προσπαθώ.
Το τραγούδι έχει περάσει σε ένα άθλιο σχήμα που λέγεται λαϊκό-ποπ. Θα μπορούσα, με την ευχέρεια που έχω, να γράφω χίλια τραγούδια την ημέρα με διάφορα ψευδώνυμα και να βγάζω εκατομμύρια. Αλλά αυτό δεν πάει στον εαυτό μου και στη ζωή μου. Το ζήτημα είναι να λέω πέντε κουβέντες καινούργιες που να πάνε τον κόσμο πιο μπροστά.
Να ξαναρχίσει, δηλαδή, το κίνημα που ξεκίνησε τη δεκαετία του ’60 και ανακόπηκε βίαια από τη δικτατορία. Με προσπάθειες όλων και με οδηγό τη μεγάλη ποίηση για να φέρει αποτελέσματα. Αυτό εδώ που ζούμε είναι αβάσταχτα μελαγχολικό.
Υπάρχουν κάποιοι τραγουδιστές, εταιρίες, τηλεοράσεις… Βγάζουν λεφτά διάφοροι επιτήδειοι και αυτό δεν είναι μόνο στα ραδιόφωνα, στις τηλεοράσεις και στις δισκογραφικές εταιρίες, είναι σε όλη μας τη ζωή. Οι κυβερνήσεις κάνουν τα στραβά μάτια.

Πιστέψατε ποτέ ότι μπορείτε μαζί με κάποιους ανθρώπους να αλλάξετε αυτήν την πορεία;

Βέβαια, στην αρχή της Ενωσης Κέντρου, το 1964, ελπίζαμε όλοι ότι αλλάζει η Ελλάδα. Ο Θεοδωράκης είχε φτιάξει τη Μικρή Ορχήστρα Πειραιώς, ο Χατζιδάκις ανέλαβε μετά από λίγο το Γ' πρόγραμμα της ΕΡΤ. Είχαν βγει νέοι καλλιτέχνες με μεγάλη αξία, υπήρχαν εν ζωή μεγάλοι καλλιτέχνες όπως ο Τσιτσάνης, ο Καλδάρας, ο Παπαϊωάννου. Η δικτατορία τα καπάκωσε όλα αυτά και μετά άρχισε αυτή η οπισθοδρόμηση.

Κι όμως πριν από λίγες εβδομάδες στη συναυλία-αφιέρωμα στον Μάνο Λοΐζο το Παλαί ντε Σπορ ήταν γεμάτο...

Προσέξτε, όμως. Οι περισσότεροι από αυτούς δε θα πάνε την άλλη μέρα να πάρουν το δίσκο του Λοΐζου, αλλά το δίσκο του σταρ της εποχής. Πρέπει να υπάρξει μία ορμητική διάθεση από τη νεολαία για να ανατρέψει την υπάρχουσα κατάσταση. Πήγαν στη συναυλία και ζήσανε τις ηρωικές τους στιγμές. Βρήκαν ένα άλλοθι της επαναστατικότητάς τους. Το θέμα είναι να πιστέψουν τα παιδιά ότι αυτό είναι το τραγούδι και να μην πάνε την άλλη στιγμή να αγοράσουν τους άθλιους δίσκους που κυκλοφορούν.

Τι μπορεί να φέρει αυτήν την ορμή;

Ολα είναι πολιτικά. Τα παιδιά είναι απογοητευμένα. Δε βγήκαν τυχαία στους δρόμους για τα θέματα των πανεπιστημίων. Δεν μπορεί να πληρώνει το κράτος δισεκατομμύρια για τη Γιουροβίζιον. Υπάρχει βέβαια το αντεπιχείρημα ότι πρόκειται για μια εμπορική πράξη, η οποία μας φέρνει μεγάλο κέρδος. Εντάξει. Αν συμβαίνει αυτό, κάνε και τη Γιουροβίζιον. Αλλά αυτή δεν κάνει καλό στο τραγούδι. Καλό κάνουν οι νέοι ποιητές, οι νέοι μουσικοί, οι νέες φωνές. Αυτοί δεν έχουν περιθώρια να φανούν. Αυτή τη στιγμή έχω εκατό τραγούδια που μου έχουν γράψει 7-8 συνθέτες. Δεν ξέρω πού θα διοχετευτούν. Κάνουμε μια προσπάθεια να σπάσει πια το ρόδι. Να βγει μια καινούργια μέρα καλή για το ελληνικό τραγούδι. Είναι δύσκολη πια αυτή η δουλειά. Ο δίσκος που κάναμε πέρυσι με τον Θεοδωράκη, με ερμηνευτές τη Φαραντούρη και τον Μητσιά και ενορχηστρωτή τον Ξαρχάκο, δεν παίχτηκε ούτε μια φορά στην τηλεόραση.

Γράφετε ασταμάτητα εδώ και 50 χρόνια. Αλλαξε ο τρόπος που κρατάτε τις σημειώσεις σας;

Δεν έχω σημειώσεις. Οι σημειώσεις είναι η ψυχή και η ζωή του καθένα. Το θέμα είναι ότι περνάνε τα χρόνια. Ενώ είμαι στο τραμ κι έχω στο νου μου μια εικόνα και λέω αυτή θα τη χρησιμοποιήσω, βγαίνοντας από το τραμ την έχω ξεχάσει. Θυμάμαι παλιά, έκανα ψαροντούφεκο και σκεφτόμουν κάτι. Εβγαινα και πήγαινα και το έγραφα. Τώρα έχω αρχίσει και ξεχνάω.

Για ένα καλύτερο τραγούδι

«Στην προσπάθεια που γίνεται για να καλυτερέψουν τα πράγματα στο ελληνικό τραγούδι κάναμε με τον Γιώργο Νταλάρα και τον Μιχάλη Κουμπιό ένα δίσκο που λέγεται «Σπάει το ρόδι», με την έννοια και με την αίσθηση ότι τα πράγματα θα πάνε πολύ καλύτερα.
Το αντικείμενο αυτής της δουλειάς είναι οι δέκα καλύτεροι του στίχου να μαζευτούν και να κάνουνε καινούργια τραγούδια με νέους συνθέτες και νέους τραγουδιστές. Η αρχή έγινε με αυτό το δίσκο, με ερμηνευτές τον Νταλάρα, τον Παπακωνσταντίνου, την Αλεξίου, τον Τερζή, τον Μητροπάνο, δηλαδή ένας δίσκος εθνική ομάδα.
Ελπίζουμε ότι σύντομα θα βγάλουμε δεύτερο δίσκο με τραγούδια σε στίχους Μάνου Ελευθερίου και τρίτο δωδεκάρι με στίχους Μιχάλη Γκανά.
Γιατί είναι δύσκολο;
Οι τηλεοράσεις έχουν ένα είδος συνεννόησης με τις εταιρίες και βάζουν μόνο τα τραγούδια που τις ενδιαφέρουν. Το ίδιο και τα ραδιόφωνα. Επικρατεί η λεγόμενη λίστα. Ετσι, φτάνουμε σε μία μασημένη, άθλια τροφή, διότι είναι άθλια τα τραγούδια που παίζονται και το τραγούδι δεν έχει τρόπο να αναπνεύσει, να ακουστεί. Γι' αυτό και βλέπετε ότι πολλαπλασιάζονται οι ανεξάρτητες παραγωγές. Ετσι, μπορεί να γίνει κάτι. Να διαλυθεί αυτή η παρα-αγορά κι επιπλέον να κάνουν τους ιδιοκτήτες των δισκογραφικών να καταλάβουν ότι πρώτον, το εμπόρευμα που πουλάνε είναι πολύ ακριβό και δεύτερον, να σταματήσουν να συνεργάζονται με την τηλεόραση, η οποία υπό καλές προϋποθέσεις θα ήταν ένα άριστο εργαλείο. Αλλά οι προϋποθέσεις είναι χειρότερες από κακές. Η τηλεόραση είναι κουτσομπολιό, ένα μπούτι, ένα βρακάκι, ένας πούστης, μία μοιχεία, ένα φόνος. Αυτή είναι η ελληνική τηλεόραση».

Για τη Θεσσαλονίκη

«Εχουν βγει εκεί σπουδαίοι καλλιτέχνες όπως ο Κουγιουμτζής και ο Σαββόπουλος και ήρθαν στην Αθήνα για να κάνουν καριέρα. Αν υπήρχε εκεί ένα στούντιο, μια δισκογραφική εταιρία δε θα είχαν συμβεί “σημεία και τέρατα”; Δε θα είχαν πεταχτεί σπουδαίοι τραγουδιστές, συνθέτες, μουσικοί; Γίνονται όλα εδώ, στην Αθήνα. Είναι ντροπή. Ντροπή και για τους Θεσσαλονικείς, οι οποίοι όφειλαν να είχαν φτιάξει αυτά τα πράγματα. Οφειλαν να είχαν μεγάλα θέατρα. Δεν μπορεί να δέχονται μόλις τελειώνει η χειμερινή σεζόν στην Αθήνα να έρχονται από 'δώ οι θίασοι για να κάνουν αρπαχτή στη Θεσσαλονίκη. Δεν επιτρέπεται οι τραγουδιστές, εδώ, της πρώτης γραμμής να ξεκινάνε το Μάιο για Θεσσαλονίκη για να τα πάρουν. Είναι ντροπή.


Συναυλία
Την Τρίτη 29 και την Τετάρτη 30 Μαΐου πραγματοποιείται στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης αφιέρωμα στον Λευτέρη Παπαδόπουλο, με τίτλο «Θα πιω απόψε το φεγγάρι», με τη χορηγία του ομίλου Eurobank EFG. Ενα μουσικό ταξίδι με άξονα τον ποιητικό λόγο του Λευτέρη Παπαδόπουλου και συνοδοιπόρους τον Γιώργο Νταλάρα, τη Μαρινέλλα, τη Γλυκερία, τον Κώστα Μακεδόνα, τη Μελίνα Ασλανίδου και το συγκρότημα των Οναρ.

Στο μυαλό μιας υποψήφιας

Πανελλήνιες

H Αθανασία έδωσε το πρώτο της μάθημα, Νεοελληνική Γλώσσα, το Σάββατο, 19/5, μαζί με όλους τους άλλους υποψήφιους των Πανελλήνιων εξετάσεων. Δέκα μέρες πριν - πάνω στην αγριότερη φάση δηλαδή - κλέψαμε λίγα λεπτά από το χρόνο της για να ξαναθυμηθούμε κι εμείς οι παλιότεροι τι εστί Πανελλήνιες.

της Χάϊδως Σκανδύλα
Φωτο: Γρηγόρης Σιαμίδης

Αγχος, παπαγαλία, άγχος, πολύ διάβασμα, άγχος. Εικόνες - λέξεις που κατακλύζουν το μυαλό όταν ακούμε για Πανελλήνιες. Σωστές όλες, όμως, κάτι λείπει. Ο στόχος. Και η δύναμη να τον πετυχαίνεις. Η απόλυτη ικανοποίηση-ντόπα τού «τα κατάφερα». Η Αθανασία το είπε πολύ ωραία όταν τη ρώτησα αν τελικά αξίζει τον κόπο όλο αυτό το νταβαντούρι, δεδομένου ότι η ανεργία δείχνει τα δόντια της και κατεβάζει τα στάνταρ ακόμη και στους αριστούχους αυριανούς φοιτητές: «Είναι ο πρώτος αγώνας στη ζωή κάθε ανθρώπου. Αρα αξίζει».
Αξίζει 13 ώρες διάβασμα τη μέρα, μηδενός εξαιρουμένων των Σαββατοκύριακων. «Αν έχω φροντιστήριο, δεν προλαβαίνω και περιορίζομαι στις 6. Μπορώ να διαβάσω και 5 ώρες σερί. Κάνω διάλειμμα μόνο όταν κουράζομαι. Εχω να πάω σχολείο σχεδόν ένα μήνα, όπως και πολλά άλλα παιδιά από την τάξη μου. Γενικά το θεωρώ χάσιμο χρόνου, ειδικά τα μαθήματα γενικής παιδείας. Αντίθετα, μπορεί να πάω σχολείο μόνο και μόνο για μία ώρα, την ώρα των Αρχαίων Ελληνικών, γιατί αυτό που θα πάρω στο μάθημα πραγματικά αξίζει. Είμαι πολύ ευχαριστημένη από τον καθηγητή Αρχαίων».
Πράγματι, οι «κοπάνες για διάβασμα» ήταν συνηθισμένο φαινόμενο και πριν από 10 χρόνια...
Δεν έχει νόημα να παρακολουθείς, αφού η προσοχή είναι στραμμένα αλλού. Και οι καθηγητές δείχνουν κατανόηση. Μοιάζει με κοροϊδία.
Και θυσίες; Ποια είναι η μεγαλύτερη που έκανες;
Το ότι στερήθηκα ώρες - πολλές - από ένα αγαπημένο μου πρόσωπο. Ξέρεις, φέτος κατάλαβα πραγματικά ποια άτομα του κύκλου μου αξίζουν.
Αλήθεια, παίζει ακόμη ο μύθος της φοιτητικής ζωής ως δέλεαρ για τις εξετάσεις;
Κάνω συνεχώς όνειρα για αυτήν την τετραετία. Φαντάζομαι τη φοιτητική ζωή πολύ τρελή. Μόνο αυτό σκέφτομαι και παίρνω δύναμη για το διάβασμα.

Ονειρα και νεύρα

Και από άγχος πώς πάμε;

Κάποια στιγμή πριν από κάποιες εβδομάδες έπαθα μία κρίση πανικού, κλάματα, ιστορίες. Πίστεψα ότι δεν προλαβαίνω με τίποτε. Τότε με βοήθησε πολύ η καθηγήτρια Αρχαίων στο φροντιστήριο. Κατάλαβα ότι το άγχος είναι ο μεγαλύτερός μου εχθρός. Μπορεί να με κάνει να γράψω χειρότερα από ένα μαθητή με λιγότερες γνώσεις από εμένα. Αυτό με πείσμωσε, γιατί είμαι εγωίστρια. Τώρα μη γελάσεις, αλλά πριν από κάμποσο καιρό είχα ονειρευτεί ότι ήμουν στην αίθουσα των εξετάσεων και έγραφα Ιστορία και δεν μπορούσα να διαβάσω τα θέματα επειδή είχαν θολώσει τα μάτια μου. Κι όσο τα έτριβα χειροτέρευε η κατάσταση. Οσο για το πώς καταπολεμώ το άγχος; Ξεσπώντας. Στον αδερφό μου και όχι μόνο. Βασικά ξεσπάω σε όποιον βρω μπροστά μου - έχω αρκετά νεύρα.
Φαντάζομαι ότι ολόκληρη η οικογένεια σου συμπαραστέκεται κι έχει μπει στους ρυθμούς σου...
Εννοείται. Υπάρχει ησυχία για να μπορώ να διαβάζω, η τηλεόραση σε χαμηλή ένταση, αν όχι σβηστή. Η μητέρα μου με κυνηγάει για να τρώω.
Θυμάμαι πολλά παιδιά είχαν βάλει κιλά διαβάζοντας...
Ναι, ξέρω κάποιον που έβαλε 15 κιλά. Προς το παρόν δεν έχω παχύνει αν και τρώω αρκετά.

Πενταήμερη πήγες;

Οχι, προτίμησα να εκμεταλλευθώ αυτές τις 5 ημέρες για επαναλήψεις. Ούτως ή άλλως δεν πήγε και η φίλη μου, οπότε δεν είχα και παρέα.
Και διακοπές; Να φανταστώ ότι το τελευταίο μάθημα θα το δώσεις με το σακ βουαγιάζ έτοιμο;
Με το που θα δώσω το τελευταίο μάθημα των Πανελληνίων θα πάω με την κολλητή μου για μία ημέρα στην Καλλιθέα Χαλκιδικής. Οταν τελειώσουν όλες οι εξετάσεις φεύγω Ρόδο για ακαθόριστο χρονικό διάστημα κι ό,τι προκύψει...

*Η Αθανασία στοχεύει στο Παιδαγωγικό, αλλά ενδιαφέρεται και για Ψυχολογία. Για να τα καταφέρει στο πρώτο χρειάζεται τουλάχιστον 16άρια στα βασικά μαθήματα Ιστορία και Αρχαίων. Το Παιδαγωγικό μαζί με τα Οικονομικά και τις Αστυνομικές - Στρατιωτικές Σχολές είναι οι πιο δημοφιλείς... στόχοι στην τάξη της.

Δρ Ρομπέν των Δασών

Περίεργα Μεταπτυχιακά

Μόλις τελειώσατε τις σπουδές σας και, επιτέλους, κρατάτε το αποδεικτικό σπουδών σας στο χέρι. Κατά ένα περίεργο τρόπο, όμως, δεν σας φαίνεται τόσο… βαρύ όσο θα περιμένατε μετά από τόσα χρόνια στις πανεπιστημιακές αίθουσες; Μην ανησυχείτε, δεν είναι κάτι σοβαρό. Απλά σας έχει προσβάλει και εσάς το μικρόβιο των μεταπτυχιακών σπουδών.

του Σίμου Πιπερίδη

Είναι η δεύτερη και μία από τις έσχατες ευκαιρίες για σπουδές. Γι' αυτό θα πρέπει να επιλέξετε κάτι πραγματικά μοναδικό, ώστε να ξεχωρίσετε αργότερα στην αγορά εργασίας. Ψάξαμε και σας παρουσιάζουμε κάποια, κυριολεκτικά, μοναδικά μεταπτυχιακά προγράμματα, που θα σας αλλάξουν την επαγγελματική, και όχι μόνο, πορεία.

Μάνα θα πάω στα καράβια
Μπορείτε να το ανακοινώσετε στους δικούς σας σαν αστείο. Μόλις δείτε, όμως, ότι τα πράγματα σοβαρεύουν (λιποθυμίες κ.λπ.) θα πρέπει να τους εξηγήσετε ότι η πολύμηνη απουσία σας από το σπίτι και διαμονή σας σε ένα καράβι θα οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στην απόφασή σας να παρακολουθήσετε ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα στις διεθνείς σχέσεις, στη διεθνή επικοινωνία ή στις διεθνείς επιχειρήσεις.
«Κάθε λιμάνι και καημός», λέει το γνωστό τραγούδι, αλλά για εσάς υπάρχει μόνο το κάθε λιμάνι και…εξεταστική, καθώς σε όποια πόλη δένει το κρουαζιερόπλοιο θα παρακολουθείτε και τα σχετικά μαθήματα. Ξεμπαρκάρετε από Πειραιά στις 5 Σεπτεμβρίου και συνεχίζετε σε Πορτογαλία, Παναμά, Εκουαδόρ, Αϊτή, Νέα Ζηλανδία, Αυστραλία, Κίνα και…τερματίζετε στο Χονγκ Κονγκ στις 23 Δεκεμβρίου (πώς επιστρέφετε στην Ελλάδα δε γνωρίζουμε). Στο βιογραφικό σας θα έχετε μια πολύ σημαντική εμπειρία σε πολυεθνικό περιβάλλον. Τα δίδακτρα φθάνουν τις 15.000 ευρώ και περιλαμβάνουν και τρία γεύματα την ημέρα. Με όλα τα παραπάνω υπόψη και πτυχίο να μην πάρετε, θα έχετε κάνει μια ωραιότατη πολύμηνη κρουαζιέρα σχεδόν σε όλο τον κόσμο. Καλό ταξίδι και…προσοχή στις ξέρες. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να επισκεφτείτε το www. thescholarship. com.

Σκοπεύστε... πτυχίο
Αν πάντα σας γοήτευε η ιστορία του Ρομπέν των Δασών, θα έχετε την ευκαιρία από τον ερχόμενο Οκτώβριο να εντρυφήσετε ακόμη περισσότερο στο θέμα, καθώς το Πανεπιστήμιο του Νότιγχαμ ξεκινάει ένα νέο μεταπτυχιακό πρόγραμμα για το θρύλο της Αγγλίας. Οσοι το επιλέξετε, θα έχετε την ευκαιρία να μελετήσετε σε βάθος χειρόγραφα, παραδοσιακά τραγούδια και θεατρικά εκείνης της εποχής, έτσι ώστε να σχηματοποιήσετε πλήρως την ιστορική φιγούρα του Ρομπέν των Δασών. Στο τέλος της ακαδημαϊκής χρονιάς, μάλιστα, θα πρέπει να παραδώσετε μια πτυχιακή εργασία με θέμα κάποια πτυχή από τη ζωή του Ρομπέν των Δασών διεξάγοντας πρωτογενή έρευνα στα ιστορικά αρχεία του πανεπιστημίου. Οι προοπτικές επαγγελματικής αποκατάστασης παραμένουν άγνωστες μέχρι στιγμής, αλλά σίγουρα θα έχετε τον πρώτο λόγο στη συγγραφή του σεναρίου της επόμενης κινηματογραφικής ταινίας με θέμα τον πασίγνωστο ήρωα. Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να επισκεπτούν την ιστοσελίδα www. nottingham.ac. uk/history.

Τις έχω σπουδάσει εγώ τις γυναίκες
Καταρχήν, πρέπει να σας πούμε ότι το μεταπτυχιακό πρόγραμμα για τη γυναικεία πνευματικότητα, που περιλαμβάνεται στο πρόγραμμα σπουδών του New College of California των ΗΠΑ, δέχεται αποκλειστικά φοιτητές γένους θηλυκού. Οπως περιγράφουν οι ιθύνοντες του κολεγίου το πρόγραμμα «απευθύνεται στις γυναίκες που βρίσκονται στο κρίσιμο σταυροδρόμι της ζωής και νιώθουν ότι πρέπει να βρουν το πραγματικό της νόημα και σκοπό». Μέσω των μαθημάτων θα μπορέσετε να αναζητήσετε το ρόλο της γυναίκας στην προϊστορία και ιστορία του ανθρώπινου γένους, τη συμβολή του γυναικείου φύλου στην κοινωνία και τις τέχνες κ.ά. Ο μεταπτυχιακός τίτλος που θα αποκτήσετε, σύμφωνα πάντα με τους ανθρώπους του κολεγίου, σας «προετοιμάζει κατάλληλα, ώστε να μεταμορφώσετε την κοινωνία, αφού πρώτα μεταμορφώσετε τους εαυτούς σας»! Οσες αναζητάτε αυτή τη μεταμόρφωση μπορείτε να επισκεφτείτε την ιστοσελίδα www. newcollege. edu/womenspirituality/.

Πτυχίο με... κλοτσιές και μπουνιές
Οι πολεμικές τέχνες ήταν πάντοτε γοητευτικές στα μάτια πολλών νέων, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις θεωρούνταν μια εξωσχολική απασχόληση. Το Πανεπιστήμιο Kyung Hee της βόρειας Κορέας, όμως, σας προσφέρει τη δυνατότητα να τις σπουδάσετε και συγκεκριμένα να αποκτήσετε μια ακαδημαϊκή γνώση πάνω στο τάε κβον ντο. Ο σκοπός του συγκεκριμένου προγράμματος είναι να ετοιμάσει μαθητές και επαγγελματίες να μπουν στο χώρο της συγκεκριμένης πολεμικής τέχνης και να την καταστήσουν αργότερα ευρύτερα γνωστή στον κόσμο. Η αλήθεια είναι ότι θα ιδρώσετε κυριολεκτικά για να πάρετε το πτυχίο σας, αλλά μην ψάχνετε το κάδρο που θα το τοποθετήσετε, καθώς στο τέλος των σπουδών αποχωρείτε με μια... μαύρη ζώνη στη μέση! Τέλος, να σημειώσουμε ότι όταν τα άλλα πανεπιστήμια μετράνε παλιούς φοιτητές τους με πολλές δημοσιοποιήσεις και βραβεία Νόμπελ, το Πανεπιστήμιο Kyung Hee μετράει... 77 χρυσά, 16 ασημένια και 15 χάλκινα μετάλλια. Πληροφορίες εγγραφής στο www. khuita. org.

Ενηλικιώσου = απελευθερώσου

της Σόνιας Ταλαντινού

Η συζήτηση στο τραπέζι ήταν καθαρά κοριτσίστικη, άσχετα αν συμμετείχαν γυναίκες άνω των 30. Γιατί όταν το θέμα είναι οι σχέσεις με τους γονείς, όταν ακόμα ζεις μαζί τους, τότε αυτό ενέχει μόνο ψήγματα γυναικείας υπόστασης. Ο καθένας το προσεγγίζει από διαφορετική οπτική, αλλά όλοι καταλήγουν στη διαπίστωση ότι μιλάμε διαφορετικές γλώσσες - η Βαβέλ στο σπίτι, ένα πράγμα - και ότι τα λάθη των γονιών αφήνουν τρύπες που δεν κλείνουν εύκολα. Εντάξει, το ότι δεν υπάρχει εγχειρίδιο του επιτυχημένου γονιού και ταχύρρυθμα φροντιστήρια είναι γνωστό τοις πάσοι και γι' αυτό κατανοούμε τη θέση τους, μέχρι να έρθουμε σε αυτήν και να τα κατανοήσουμε όλα, απ' την καλή και απ' την ανάποδη.
Και τι δουλειά έχεις εσύ, κοτζάμ γαϊδούρα (ε, καλά, δεν είναι και η Ζωζώ), να μένεις ακόμα με τους γονείς σου; Αν εξαιρέσεις τα άτομα που έχουν λύσει το οικονομικό τους θέμα, αυτοί που διαχειρίζονται το χρήμα με θαυμαστό τρόπο, τους φοιτητές από άλλα μέρη ή αυτούς από μικρές πόλεις που θέλουν να ανοίξουν τα φτερά τους στο μεγάλο αστικό κέντρο, οι υπόλοιποι που γνωρίζω μένουν ακόμα με τους γονείς - κι όσοι έφυγαν το έκαναν λόγω γάμου ή συμβίωσης - κι έχουν στάνταρ μια σχέση εξάρτησης με αυτούς. Απλώς, ο καθένας του φοράει μια παραλλαγή, αποκτώντας αυτόματα το δικαίωμα να κρίνει τους άλλους.
Κάποιοι μένουν ακόμη στο πατρικό λόγω οικονομικών δυσκολιών κυρίως, με όλα τα συμπαρομαρτούντα, κάποιοι περιμένουν να μεταβιβαστεί η γκαρσονιέρα στο όνομά τους - το κτηματάκι στο Ζούμπερι, όπως το λέω -, άλλοι αναμένουν κάποια δανεικά. Οι περισσότερες, πάλι, γυναίκες περιμένουν τον ιππότη με το άσπρο άλογο να έρθει να τις «σώσει». Ακόμα και οι παντρεμένοι, που υποτίθεται έχουν ανεξαρτητοποιηθεί. Να κρατήσουν οι γονείς τα παιδιά, να μαγειρέψει η πεθερά, να πάει να πάρει ο παππούς το παιδί από τον παιδικό σταθμό, να ψωνίσει η γιαγιά κ.λπ. Να μην πω για τις οικονομικές ενισχύσεις, που αγγίζουν το ύψος «τηλεμαραθώνιου αγάπης». Νομίζω ότι στην Ελλάδα, γενιές και γενιές ανθρώπων έχουν μεγαλώσει πάνω στο περίφημο «του παιδιού μου το παιδί είναι δυο φορές παιδί μου».
Λες και για την Ιταλίδα ή τη Σουηδέζα γιαγιά το εγγόνι είναι μίασμα κι όχι χαρά. Κι, όμως, μια χαρά διατηρούν τις αποστάσεις, μια χαρά σχέσεις έχουν και τις ευθύνες των πράξεών τους αναλαμβάνουν και ωριμάζουν από νωρίς που εγκαταλείπουν την πατρική στέγη. Γιατί αυτή η στέγη όση ευλογία και θετικά έχει, μπορεί να αποδειχτεί ιδιαίτερα επικίνδυνη για την ψυχική σου υγεία. Κι αυτό το γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά.
Και γιατί κανείς δεν αποφασίζει να «την κάνει»; Γιατί ο φόβος της ενηλικίωσης είναι μεγάλος, οι ευθύνες δυσβάσταχτες και η παρατεταμένη εφηβεία παράδεισος. Μπορεί η συμβίωση με τους γονείς να είναι κόλαση μετά από κάποια ηλικία, αλλά είναι καθαρά προσωπική ευθύνη. Δεν αντέχουμε, δεν αντέχουμε, δεν κάνουμε τίποτα, αλλά έχουμε και το θράσος να τους κρίνουμε και να διεκδικούμε την προσωπική μας ελευθερία. Αγάπη μου, όταν ο άλλος σε φιλοξενεί σπίτι του και σου πληρώνει τους λογαριασμούς, το λιγότερο που έχεις να κάνεις είναι να βγάζεις το σκασμό.
Με λίγα λόγια, για κάθε κατάσταση υπάρχει πάντα μια δικαιολογία. Το θέμα είναι η ελευθερία σου, δηλαδή, η δυνατότητα να αμφισβητείς, να κάνεις λάθη, να πειραματίζεσαι, να λες «όχι» σε οποιαδήποτε μορφή εξουσίας, και πώς την έχεις μέσα στο κεφάλι σου. Κι επειδή όπως είπε κάποιος «ελευθερία είναι να διαλέγεις εσύ το φορτίο σου», απέκτησέ την όχι διεκδικώντας την, αλλά εξασκούμενος σε αυτήν καθημερινά με πράξεις.

264EDITO

με θέα τη Μεσόγειο


Η άνοιξη κάνει φινάλε. Προχωράμε ολοταχώς προς ένα καυτό, όπως μας έχουν διαβεβαιώσει/απειλήσει, καλοκαίρι. Περιμένουμε ψηλές θερμοκρασίες και οργανώνουμε το χώρο μας ανάλογα. Αφαιρούμε τα ζεστά, πολυτελή, υπερβολικά διακοσμημένα υφάσματα και αντικείμενα από το σπίτι. Το λευκό, το γαλάζιο, το πράσινο χρώμα σε αντικείμενα από γυαλί, πορσελάνη ή μέταλλο, αλλά και οι σκούρες καφέ αποχρώσεις στα έπιπλα από ψάθα, δίνουν την αίσθηση της δροσιάς σε αστικά και εξοχικά σπίτια. Oπως τα σπίτια που παρουσιάζουμε στις επόμενες σελίδες. Oλα, με θέα τη Μεσόγειο. Το κάθε ένα με το δικό του ιδιαίτερο χαρακτήρα, που θυμίζει τα πολλά και διαφορετικά πρόσωπα αυτής της θάλασσας, ανάμεσα σε δυο ηπείρους.
Σημείο συνάντησης αρχαίων πολιτισμών που έχουν αφήσει εδώ έντονα τα ίχνη τους, η θάλασσα της Μεσογείου υπήρξε μέσα στους αιώνες σταυροδρόμι, σύνορο, εμπορικός δρόμος για Ελληνες, Ρωμαίους, Οθωμανούς και Μαυριτανούς. Σήμερα, τα μοναδικά της χρώματα, η ομορφιά της φύσης, ο πολιτισμός και οι περίφημες γεύσεις της, την κάνουν έναν ονειρεμένο τόπο και για διακοπές. Από το Μαρόκο και την Ιμπιζα, τις ακτές της Γαλλίας και της Ιταλίας, τη Μάλτα και τα ελληνικά νησιά, η απλότητα και η καθαρότητα, που είναι συνυφασμένες με την παραδοσιακή έννοια της μεσογειακής ζωής, εμπνέουν τους σύγχρονους αρχιτέκτονες. Ο μαγικός συνδυασμός του παλιού με το καινούριο δημιουργεί εντυπωσιακές κατοικίες, που σέβονται την παράδοση και το φυσικό τοπίο, κάτω από τον ήλιο και το γαλάζιο ουρανό.

Λυδία Βαβυλοπούλου

Τα στρουμφ, ο επιθεωρητής και ο Σέξπιρ

της Σόνιας Ταλαντινού

Ιστορία α'
Ηταν πάντα πιασμένοι χέρι χέρι. Θαρρείς και το χέρι του ενός ήταν προέκταση του άλλου. Πάντα χαμογελαστοί, πάντα γλυκύτατοι. Ηταν παντρεμένοι από τα μικράτα τους κι έμειναν μαζί μέχρι το τέλος. Τους έβλεπες πάντα μαζί να πηγαίνουν στην ίδια κατεύθυνση, με τον ίδιο σκοπό. Ηταν ίδιοι ή είχαν γίνει ίδιοι. Δε λένε ότι τα ζευγάρια που ταιριάζουν και είναι αγαπημένα αρχίζουν να μοιάζουν με το χρόνο; Εδώ κι αυτά που δε μιλιούνται καν μοιάζουν, σκέψου τα άλλα, τα καλά, τι παθαίνουν. Ιδιοι στο ύψος, ίδιοι στη φάτσα. «Στρουμφάκια» τους κοροϊδεύαμε εμείς στο δημοτικό, με την παιδική μας σκληρότητα. Πού να ξέραμε; Εκεί που είσαι, ήμουνα... Εφυγε πρώτη κι αυτός δεν άντεξε, ακολούθησε. Μετά από μια ολόκληρη ζωή, πώς να αντέξει μια αιωνιότητα δίχως να της πιάνει το χέρι;

Ιστορία β'
Ηταν δάσκαλος -επιθεωρητής της παλιάς σχολής, με δύναμη (πάντα μου θύμιζε δυσκοίλιο πραξικοπηματία)- κι αυτή δασκάλα. Ακούγονταν πολλά για τη σχέση τους, τις ιδιαιτερότητές του, τη σκληράδα του, το ξύλο, τις φωνές. Πολλές ιστορίες από στόμα σε στόμα. Από αυτές που διανθίζονται και γίνονται τερατώδεις. Κι άλλες πάλι, που τις ζεις με τα μάτια και τα αφτιά σου. Και λυπάσαι, και θυμώνεις, και δεν ξέρεις πώς να αντιδράσεις. Οταν τα παιδιά λυτρώθηκαν κι έφυγαν από το σπίτι -πού να σε κρατήσει τέτοιο σπίτι;-, τα πράγματα ηρέμησαν. Αυτός άρχισε να χάνει το σώμα και το μυαλό του. Δεν ξέρω αν ήταν ακριβώς θεία δίκη. Ο Θεός του πήρε τη δύναμη να μαυρίζει άλλες ψυχές, αλλά του αφαίρεσε και τη μνήμη, ώστε να μη θυμάται τι έκανε. Βολικό δεν ακούγεται; Σήμερα, που το έσκασε για πολλοστή φορά από το σπίτι, τον μάλωσε η γυναίκα του κι αυτός καθόταν σαν παιδάκι και την άκουγε, φοβισμένος, χαμένος. Για άλλη μια φορά είχε κάνει ζημιά...

Ιστορία γ'
Η ξανθιά, ωραία, πλούσια, με καλή δουλειά. Μόλις χώρισε, αποφάσισε να φύγει στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, για να ξεχάσει. Η μελαχρινή, επιτυχημένη στη δουλειά της, μ' έναν ανεκπλήρωτο έρωτα που «την πούλησε», την εκμεταλλευόταν, όπως θα λέγαμε, αντάλλαξε σπίτι με την ξανθιά, για τον ίδιο ακριβώς λόγο, για να ξεχάσει. Η ξανθιά γνωρίζει νέο, κούκλο, μορφωμένο, φραγκάτο, μάγκα και η άλλη τον ευαίσθητο, τρυφερό και έξυπνο, που αναζητούσε στο πρόσωπο του παλιού της εραστή. Η καθεμία ζει τον απόλυτο έρωτα και... happy end. Για να δικαιολογήσει κι εκείνο που είπε ο Σέξπιρ: «Τα ταξίδια τελειώνουν, όταν συναντιούνται οι εραστές». Το παραπάνω ήταν από ταινία, απ' ό,τι μπορεί να υποπτευθήκατε.
Απορία: γιατί μόνο στα σπλάτερ και στα αστυνομικά θρίλερ πριν τους τίτλους τέλους υπάρχει η σημείωση ότι η ιστορία βασίζεται σε αληθινά γεγονότα, ενώ στις ερωτικές κομεντί τα πρόσωπα και οι καταστάσεις είναι πάντα φανταστικά; Αν υποψιαστώ ότι έξω κυκλοφορούν μόνο σίριαλ κίλερ και όχι κινηματογραφικοί έρωτες, θα αυτοπυρποληθώ...

263EDITO

Περί Μόδας

«Η Μόδα δεν έχει να κάνει μόνο με τα ρούχα και τον τρόπο που ντυνόμαστε. Η μόδα υπάρχει στον ουρανό, κυκλοφορεί στους δρόμους. Η μόδα έχει να κάνει με τις ιδέες, με τον τρόπο ζωής μας, με το καθετί που συμβαίνει γύρω μας».
Κοκό Σανέλ




Tι να γράψεις σε 500 λέξεις ή σε 500 σελίδες ή και σε 500 τόμους για τη Μόδα, όταν 50 λέξεις μπορούν να τα πουν όλα;