273EDITO

Είχαν περάσει τουλάχιστον δέκα χρόνια από την τελευταία φορά που πήγα στη Χαλκιδική με το ΚΤΕΛ. Μέχρι το περασμένο Σάββατο.

«Ανακάλυψα»…

ότι πλέον δεν κόβουν μηδενικά εισιτήρια. Δηλαδή, θέσεις για… όρθιους. Αυτό που είχαμε πάθει κάποτε -α ρε Ολγί, σ' έφαγαν τα Λονδίνα-, να πάρουμε σαν κυρίες τα εισιτηριάκια μας και να συνειδητοποιήσουμε εν κινήσει ότι έγραφαν «θέση 0», με έχει σημαδέψει. Αντε, τσούκου τσούκου μέχρι τη Λαγόμανδρα. Τώρα, ούτε μέχρι τη Δελφών δεν αντέχω την ορθοστασία. Πλέον είναι πολύ ανθρώπινα να ταξιδεύεις με ΚΤΕΛ. Εκτός από σίγουρη θέση έχει και air condition. Χλίδες.

Αλλά και…

κάτι άσχετο με το ΚΤΕΛ, αλλά και σχετικό, καθώς το ταξίδι με το λεωφορείο σού δίνει το χρόνο και τη δυνατότητα να παρατηρείς πράγματα που προσπερνάς στην καθημερινότητά σου. Οπως το ότι ένας ωραίος άνθρωπος είναι παντού τέτοιος. Συνταξίδευα τυχαία με τον κ. Χ.Τ., έναν καθηγητή του ΑΠΘ. Μεγάλος δάσκαλος. Πρωί πρωί Σαββάτου, στο δρόμο για τις παραλίες είχε μαζί του μια τσάντα βιβλία και γραπτά και διάβαζε με… αγάπη, αν καταλαβαίνετε τι εννοώ. Μετά αποκοιμήθηκε λίγο, όπως και η μικρή μου. Οταν ξύπνησαν κι οι δύο, άρχισε να της μιλάει κι εκείνη του έκανε ντροπές.
«Πώς σε λένε;», τη ρωτά. «Ειρήνη», του απαντά, εκείνη, αλλά κι εγώ, για να βοηθήσω τη συζήτηση ενός καθηγητή Πανεπιστημίου με το δίχρονο. Λες και με είχαν ανάγκη! «Υπάρχει πιο όμορφο όνομα στον κόσμο;», αποκρίθηκε εκείνος.
Οταν ήρθε η ώρα να κατέβει, ο εισπράκτορας τον «μάλωσε», επειδή κατέβηκε λίγα μέτρα μετά το χωριό για το οποίο έβγαλε εισιτήριο (και πολλά μέτρα, δηλαδή λίγα χιλιόμετρα πριν από το επόμενο). «Την άλλη φορά να βγάλετε εισιτήριο για το επόμενο», του είπε ο νεαρός. Εκείνος του έκανε ένα νεύμα κατανόησης και… συμπόνιας μου φάνηκε και κατέβηκε.

«Ανακάλυψα», όμως, και…

ότι κάποιοι από τους υπαλλήλους που δίνουν πληροφορίες από το τηλέφωνο είτε βαριούνται τη ζωή τους, τη δουλειά τους και όλους εμάς που τους… ενοχλούμε είτε απλώς δεν ξέρουν τη δουλειά τους.
Το απόγευμα πριν ταξιδέψω τηλεφωνούσα επί περίπου δύο ώρες στα τηλέφωνα του ΚΤΕΛ Χαλκιδικής και άλλοτε έκανε σαν να είναι χαλασμένο, άλλοτε σαν να μιλάει, άλλοτε σαν να μην υπάρχει ο αριθμός. Δύο και πλέον ώρες μετά πετυχαίνω το στόχο μου. Εντωμεταξύ, είχα ενημερωθεί από τη σχετική ιστοσελίδα (http: //www.in-ktel. gr/) ότι Σάββατο πρωί έχει δρομολόγιο για τη Χανιώτη στις 8.00. Το επιβεβαιώνει και η κυρία που απαντάει στο τηλέφωνο. Μου λέει ότι εκείνη την ώρα έχει πολύ κόσμο και με συμβουλεύει να πάω μισή ώρα νωρίτερα. Ρωτάω αν για να έχει θέση ένα παιδί 2 ετών πρέπει να βγάλω και γι' αυτό εισιτήριο και μου απαντά καταφατικά. Φτάνουμε πράγματι στις 7.30. Ο κόσμος ελάχιστος. Πηγαίνουμε να βγάλουμε εισιτήρια. Για μένα και το παιδί. Ο ταμίας γελάει: «Το παιδί δε χρειάζεται εισιτήριο. Γρήγορα, το λεωφορείο φεύγει. Το προλαβαίνετε», μου λέει. Πριν αρχίσω να τρέχω, έμεινα για δευτερόλεπτα να αναρωτιέμαι στο ΚΤΕΛ Χαλκιδικής ποιανής χώρας είχα τηλεφωνήσει την προηγουμένη. Καλά, δεν το συζητώ. Οι πινακίδες που σε οδηγούν στις νέες εγκαταστάσεις του εν λόγω ΚΤΕΛ είναι πολύ διακριτικές (!) και μόνο στα ελληνικά. Πού να το εξηγείς τώρα σε άλλες γλώσσες…

Δήμητρα Κεχαγιά, dkexagia@ekdotiki.gr