Μαχητικά απαισιόδοξος

Σε μια πόλη την οποία κάποιοι θέλουν να περάσουν ως τη μητρόπολη της «χαλλλαρής ζωής», είναι τουλάχιστον απαραίτητο να φωτίζουμε πού και πού ιδιόμορφες περιπτώσεις πεισματικής δουλειάς κόντρα στις δυσκολίες, με μόνη κινητήρια δύναμη την αγάπη και το μεράκι.

της Χάιδως Σκανδύλα

Περιπτώσεις όπως αυτή του Γιώργου Κορδομενίδη, που συμπληρώνει φέτος 20 χρόνια –ή αλλιώς 75 τεύχη– επίμονης δουλειάς ως δημοσιογράφος, εκδότης, διευθυντής και γενικότερα «άνθρωπος για όλες τις δουλειές» με το λογοτεχνικό και καλλιτεχνικό περιοδικό «Εντευκτήριο». Περίπτωση την οποία και...«ανατέμνουμε».

Ολα ξεκίνησαν το 1986, όταν «από μια περίεργη σύμπτωση κόπηκαν όλες μου οι δημοσιογραφικές συνεργασίες και αποφάσισα να στήσω ένα περιοδικό με λίγα λογοτεχνικά κείμενα και πολλά σχόλια», θυμάται ο ίδιος. Είκοσι χρόνια μετά, το περιοδικό έχει σταθερούς αναγνώστες, το δικό του χώρο «Εντευκτήριο - Underground», στο κέντρο της πόλης (Δεσπεραί), με προσεγμένες λογοτεχνικές εκδηλώσεις και τις εκδόσεις του «Εντευκτηρίου» που προχωρούν με «αργά αλλά σταθερά βήματα». Το σπουδαιότερο είναι ότι αναγνωρίζεται από σημαντικούς ανθρώπους των γραμμάτων ως ένα από τα πλέον αξιόλογα στο είδος τους, ξεπερνώντας τα όρια της Θεσσαλονίκης.

Η μεγαλύτερη δυσκολία
«Δεν ήταν εύκολη η διαδρομή· ήταν και παραμένει δύσκολη. Ενα στοίχημα που πρέπει να κερδίζεται σε κάθε τεύχος. Ακόμη και για ένα περιοδικό που κυκλοφορεί σε ολόκληρη την Ελλάδα και αναγνωρίζεται ως σημαντικό. Το πιο κουραστικό και σχεδόν αποθαρρυντικό είναι ότι τίποτε δεν μπορεί να θεωρηθεί κατοχυρωμένο.
» Βέβαια, αυτό έχει και το πλεονέκτημα να κρατά το περιοδικό σε εγρήγορση. Πιστεύω ότι το “Εντευκτήριο” σώζεται από το δημοσιογράφο μέσα μου. Προσπαθώ να φτιάξω ένα περιοδικό έτσι όπως θα ήθελα εγώ να το διαβάσω. Βλέπετε, είμαι περιοδικομανής. Διαβάζω με φανατισμό οτιδήποτε κυκλοφορεί από λογοτεχνικά περιοδικά ως free press».

Κριτήρια
«To “Εντευκτήριο” δεν ακολουθεί τυφλά τα γούστα της μόδας. Εχει το δικό του κόκκινο νήμα, έναν άξονα που διατρέχει ολόκληρη την πορεία του έως τώρα. Οπως έχει επισημάνει ο Δημήτρης Μαρωνίτης για το περιοδικό, ενδιαφέρεται περισσότερο για κείμενα παρά για πρόσωπα. Δεν περιφρονούμε το κοινό ή τα μεγάλα ονόματα, όμως το κριτήριο για εμάς είναι η αντοχή του κειμένου στο χρόνο.
»Στα 20 χρόνια ζωής του “Εντευκτηρίου” λύπησα πολλούς ανθρώπους αρνούμενος να δημοσιεύω κείμενά τους, ενδεχομένως να αδίκησα και κάποιους. Δεν είναι πάντοτε η επιλογή εύκολη. Προσπαθούμε να κρατούμε το κριτήριό μας αιχμηρό».

Περί στόχων...
«Δεν είχα ποτέ στη ζωή μου μακροπρόθεσμούς στόχους. Ο μόνος μου στόχος, όταν βγήκε το “Εντευκτήριο”, ήταν να είναι το προσωπικό μου δεκανίκι, η ψυχοθεραπεία και το αγχολυτικό μου. Δε με ενδιέφερε ποτέ ούτε ο πρωταθλητισμός ούτε να σώσω τη λογοτεχνία ή να κατεβάσω μία δική μου πρόταση γι' αυτήν. Με ενδιαφέρει να συγκεντρώνω τα κείμενα που εγώ θα ήθελα να ξαναδιαβάσω. Αν αυτό συνιστά στόχο, τότε σε γενικές γραμμές τον έχω πετύχει. Από κει και πέρα, το περιοδικό τιμήθηκε με τη συνεργασία αξιόλογων ανθρώπων, προσείλκυσε νέους συγγραφείς και είχε την οξυδέρκεια να ξεχωρίσει κάποιους από αυτούς που είχαν ταλέντο. Πέτυχα να βγάζω ένα περιοδικό στη Θεσσαλονίκη, με όλες τις αντικειμενικές δυσκολίες που κάτι τέτοιο συνεπάγεται, και να θεωρείται καλό περιοδικό –τελεία– και όχι καλό περιοδικό για θεσσαλονικιώτικο».

Αποστολή
«Οσοι διαβάζουν λογοτεχνία δε διαβάζουν υποχρεωτικά και λογοτεχνικά περιοδικά. Θα έλεγα ότι το κοινό των λογοτεχνικών περιοδικών είναι και το πιο περίεργο, ανήσυχο, φιλέρευνο και διεισδυτικό. Μια εφημερίδα ή ένα περιοδικό ποικίλης ύλης θα προβάλλει τους πιο αναγνωρισμένους συγγραφείς. Υπάρχει και μια πραγματικότητα, όμως, που λειτουργεί παράλληλα προς αυτήν τη βιβλιοπωλική αγορά –αυτή είναι που συνομιλεί με την Ιστορία. Μπορεί ένα σημερινό μπεστ σέλερ έπειτα από 10-20 χρόνια να μη σημαίνει τίποτε, να μην έχει προσθέσει ούτε μια πετρούλα. Επιδίωξή μας είναι να αγνοήσουμε το τι θέλουν να προβάλουν οι εκδότες, χωρίς να παραβλέψουμε εντελώς την αγορά. Να αφουγκραστούμε αυτό που συμβαίνει κάτω από την επιφάνεια, να πάμε κόντρα στο ρεύμα».

Μέλλον
«Ζοφερό για τα λογοτεχνικά, αν και όχι για τα ίδια τα βιβλία. Ζοφερό επειδή το κοινό δεν ανανεώνεται ηλικιακά. Οι νέοι φαίνεται να προσανατολίζονται στο Ιντερνετ, να γοητεύονται από τα free press, που, πέρα από το γεγονός ότι είναι δωρεάν, τα βρίσκεις εύκολα σε καφέ -μπαρ, χωρίς να είναι ανάγκη να πας σε ειδικά μέρη, όπως τα βιβλιοπωλεία, και να πληρώσεις γι' αυτά. Δε λέω ότι η τεχνολογία είναι κακή. Ούτε μου αρέσει η μεμψιμοιρία και η άστοχη σύγκριση του σήμερα με παλαιότερες εποχές. Αυτό δεν έχει νόημα –η ζωή κάνει το δικό της παιχνίδι. Ετσι, τόσο στο διαδίκτυο όσο και στα free press μπορείς να βρεις πολλές φορές μικρά λογοτεχνικα διαμάντια –δεν είμαι καθόλου αντίθετος σε αυτό. Ομως, τα free press χάνονται εύκολα και στο διαδίκτυο χάνεται ο αναγνώστης επίσης εύκολα.
»Είμαι μαχητικά απαισιόδοξος. Κατασκευάζω εγώ το περιβάλλον μέσα στο οποίο θέλω να ζήσω. Κι όσο πάει... ».

Info
Το λογοτεχνικό-καλλιτεχνικό περιοδικό διατίθεται σε βιβλιοπωλεία. Κομμάτια του μπορείτε να βρείτε και στο http: //entefktirio. blogspot. com
και
http: //translatio.gr