Χωρίς σκοπό

Της Σόνιας Ταλαντινού

Μαζεύτηκε η παρέα σπίτι. Μια από τις λίγες, απ' ότι διαπιστώνω, που κυλιέται από τα γέλια όταν συμπληρώνει απαρτία. Μια μέρα απ' αυτές που μας επιβάλλουν να γλεντάμε στους δρόμους. Εμείς, επιλέξαμε να το γιορτάσουμε εντός. Λευτεριά στην επιλογή!
«Πάμε σε κανένα hardcore σκυλάδικο για χαβαλέ;» έπεσε η πρόταση κάποια στιγμή. Οχι ότι υπήρξε ενθουσιώδης ανταπόκριση από το κοινό, αλλά σε σχέση με τα ίδια και βαρετά, η φράση έσκασε σαν δωράκι του Χαχανούλη. Ξεφυλλίζοντας ένα free paper για να συλλέξουμε τηλέφωνα, πέσαμε πάνω σε διαφημίσεις 090 και τηλεγνωριμίες. Κοιταχτήκαμε με νόημα. Ξαφνικά, η ιδέα του σκυλάδικου βρέθηκε στον κάδο ανακύκλωσης.
Τα κινητά στα χέρια και βουρ να λύσουμε απορίες. Θα είναι live; Ποιος θα απαντήσει τα μηνύματα; Με έκπληξη -οι αθώοι ή οι άσχετοι;- διαπιστώσαμε ότι πίσω από τα τηλέφωνα υπάρχουν άνθρωποι με πρόθεση -άλλο οι προθέσεις άλλο το αποτέλεσμα- να κάνουν σεξ over the phone, να ανταλλάξουν απόψεις, να γίνουν ερωτικοί, να σκοτώσουν την δολοφονική τους μοναξιά, αλλά κανένας, μα κανένας δε φάνηκε χαλαρός και διαθέσιμος να εκφραστεί ακομπλεξάριστα. Εστω και ανώνυμα, έστω και με τα προσωπικά δεδομένα υπό την προστασία του κ. Δαφέρμου.
Εμείς, πάλι, που νομίζαμε ότι μιλούσαμε με επαγγελματίες -κάπως διστακτικούς, βέβαια- της εταιρίας (πώς να την πω, δεν ξέρω) στην οποία καλέσαμε, ήρθε ο παρακάτω διάλογος να μας αφήσει κόκαλο. Μάκης: Τα χαρακτηριστικά σου; Βιόλα: Το θέμα είναι τα δικά σου χαρακτηριστικά, όχι τα δικά μου. Εγώ πληρώνω (λίγο dominatrix στιλ, δημιουργεί φαντασιώσεις). Μάκης: Κι εγώ πληρώνω, αν εννοείς τα μηνύματα. Τέλος πάντων. Εγώ είμαι Αθήνα, ψάχνω κάτι από εδώ. Χάρηκα, καλό βράδυ. Ερασιτέχνης, ερασιτέχνης, αλλά κοφτός, απόλυτος, ξέρει τι θέλει το παιδί.
Εγώ, από την άλλη, που δεν ψάχνω τίποτα μήπως είμαι εκτός θέματος; Θα κοπώ κ. καθηγητά; Ουπς! Κάποιος απόψε κάνει το ίδιο με εμάς και μου δίνει και χυλόπιτα. Και είναι από τηλεγνωριμία. Ετοιμη ήμουν να το πάρω προσωπικά, αλλά τελευταία στιγμή μ' έσωσαν οι Τολτέκοι. Αυτοί ήταν ένας αρχαίος μεξικανικός λαός που δίδασκε ότι δεν πρέπει να παίρνουμε τίποτα προσωπικά, ακόμα και την εσωτερική μας φωνή. Καλό το χαβαλέ, αλλά να μην ξεχνιόμαστε.
Η δεύτερη έκπληξη ήρθε μετά τη χυλόπιτα. Ακούγεται ντιν νταν (ήχος μηνύματος) και μου αριβάρει νέα τηλεγνωριμία. Σαν να μας παρακολουθούσαν και χτυπούσε νέο «Je t' aime» μόλις εμφανιζόταν κενό στην επικοινωνία. Οι υπόλοιποι αφιέρωναν κανονικά. Τον ένα φίλο, που έγραφε ως Σάλι, τον ρωτούσαν γιατί δε βγήκε να διασκεδάσει, ενώ ο συνομιλητής μιας άλλης φίλης, που δήλωσε 40άρα, ήθελε να μάθει τι δουλειά κάνει. Που πας ρε Καραμήτρο, με τέτοιες ερωτήσεις; Θέλεις να χτυπήσεις και γκόμενα; Να σε πάρουν στο FBI να θέτεις καίρια ερωτήματα.
Σύντομα, άρχισε να γίνεται βαρετό. Σαν αδιάφορο φλερτ σε μπαράκι. Η Λούσι, ο Μάκης, η Σάλι, ο Στέλιος, η Βιόλα, η Εβελίνα, ο Χάρης ήθελα να γνωριστούν, κι, όμως, δεν τα κατάφεραν. Κι όσο το γέλιο πολλαπλασιαζόταν, η μοναξιά παρέμενε σε ανεβασμένα για την εποχή επίπεδα.
Αποτέλεσμα; Χρεώθηκαν 5-6 κινητά με αρκετά ευρώ (1,19Ε το μήνυμα και 1,75Ε/1'). Στο σκυλάδικο με τα ίδια λεφτά θα μας είχαν στον αφρό. Ευτυχώς, για πρώτη φορά δεν αναλύσαμε τη μοναξιά, το που πάει ο κόσμος κλπ. Ευτυχώς, όμως, γελάσαμε, σαν παιδιά που δεν έχουν σκοπό, που δε σκέφτονται ότι έχουν να δώσουν εξηγήσεις, σαν παιδιά που έκλεψαν τη μαρμελάδα κι έχουν ακόμα στα δάχτυλα μυρωδιά από ροδάκινο. Γιατί καλό είναι στη ζωή να ξεχνάς και λίγο τους σκοπούς και να παρασύρεσαι από το τίποτα. Γιατί το γέλιο, εκτός από υγεία και ψυχοθεραπεία, είναι η καλύτερη διασκέδαση. Και οι παρέες δε γράφουν μόνο ιστορία, περνάνε καλά, πάνω απ' όλα.