Το ταξίδι συνεχίζεται...

Της Σόνιας Ταλαντινού

Ταξιδεύει στη θάλασσα, όπως ακριβώς το είχε ζητήσει. Και τίποτα άλλο. Ενα ταξίδι που συνεχίζεται, αφού προηγήθηκε μια ενδιάμεση στάση, η ζωή. Κάθε χρονιά, τέτοιο μήνα, αυτή ήταν η υπόσχεση όλων: ένα λουλούδι στο Αιγαίο από τη σκάλα της Ν. Φώκαιας. Λευκό, όπως η ψυχή του. Πέρασε πολλά και δύσκολα, όπως οι περισσότεροι πριν την τελευταία έξοδο, όπως οι περισσότεροι που πάσχουν από την επάρατη νόσο. Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί την ονομάζουν έτσι και δεν τη λένε με το όνομά της, καρκίνο. Θαρρείς και οι υπόλοιπες ασθένειες είναι ευλογημένες. Θαρρείς κι αν την προφέρουν θα κολλήσουν.
Δώσαμε, όμως, και μια άλλη υπόσχεση: να τον θυμόμαστε και με τον τρόπο ζωής μας να τον τιμούμε. Γιατί δεν υπάρχει καλύτερο μνημόσυνο γι' αυτόν που έφυγε απ' το να τον συζητάς και να τον θεωρείς παρόν. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή για κάποιον που έφυγε από το να ζεις τη ζωή όσο καλύτερα μπορείς. Αλλωστε, αυτό αποτελεί τιμή και ένδειξη ευγνωμοσύνης και προς την ίδια σου τη ζωή.
Ο πανδαμάτορας, όμως, χρόνος όλα τα πολτοποιεί. Μέχρι που φεύγει και κάποιος άλλος και κάποιος άλλος και κάθε φορά χτυπάει το ίδιο καμπανάκι μέσα σου. Και διαχωρίζεις το ασήμαντο από το σημαντικό και αναδιαμορφώνεις την άποψή σου για τη ζωή. Και μουντζώνεις τον εαυτό σου που αναρωτιόταν, που αγχωνόταν, που έκλαιγε, που φώναζε, που μάλωνε, που δεν είχε ποτέ το σθένος ή το χρόνο για... Για μια συγνώμη κι ένα σ' αγαπώ. Για μια αγκαλιά κι ένα «μπράβο».
Μια φίλη αναρωτιόταν πρόσφατα αν ξέραμε ότι αύριο θα ήταν η τελευταία μας ημέρα τι θα κάναμε. Μάλλον θα κοκαλώναμε, λέω εγώ. Ούτε χαρές, ούτε γλέντια. Ούτε κλείσιμο λογαριασμών ούτε τίποτα. Μόνο ανάσες και ματιές, αλλά με σκοπό να τις πάρουμε μαζί μας. Γιατί ποτέ δεν κοιτάμε ή μυρίζουμε ή ακούμε με προσοχή. Το αύριο είναι πάντα δεδομένο. Πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος μας αν απουσίαζαν τα δεδομένα! Κι έρχεται μια μέρα που αυτό που θεωρούσες δεδομένο, φεύγει. Και μένεις με την απορία να τρως τη σκόνη. Μόνος, μ' ένα πελώριο ερωτηματικό κι έναν πόνο.
Το μετά έχει τόση σημασία να το σκέφτεσαι όσο και να το αγνοείς. Αυτό κανείς δεν το ξέρει, ούτως ή άλλως. Μπορεί να τρέχεις στον παράδεισο ή να καίγεσαι στην κόλαση, μπορεί να επιστρέψεις για να κλείσεις παλιούς λογαριασμούς ή να ξανάρθεις ως τίγρης, μπορεί να ανεβείς επίπεδο και να γίνεις ένα ανώτερο ον. Δεν μπορείς να ζεις με το φόβο του θανάτου, ούτε με την αλαζονεία της αθανασίας.
Ο θάνατος, όμως, κάθε φορά έρχεται για να σου πάρει κάτι και σου φέρει κάτι άλλο. Σου θυμίζει τη σημαντικότητα της ζωής και τη σπουδαιότητα των πραγμάτων. Μπορείς να ξεσκαρτάρεις τι σου κάνει καλό και τι σε καταστρέφει. Τι σε ηρεμεί και σε προάγει σαν άνθρωπο και τι σε κρατάει κάτω. Μπορείς να χρησιμοποιήσεις ουσιαστικά τις δυνάμεις σου -σωματικές και ψυχικές-, τις αισθήσεις σου και τα ερεθίσματα. Να ζεις με τη χαρά του αιώνιου και τη σύνεση του θνητού. Και να θυμάσαι, πάντα να θυμάσαι.
Αν βρεθείς ποτέ σε θάλασσα ρίξε ένα λουλούδι. Λευκό, σαν την ψυχή σου.