Πόσο μ' αγχώνει αυτή η αγχόνη...

της Σόνιας Ταλαντινού

Η ρακή είναι μεγαλειώδης επινόηση του ανθρώπου. Οχι τόσο για τη γεύση της, αλλά επειδή αποτελεί το τελειότερο συνοδευτικό. Είτε συνοδεύει κολασμένους μεζέδες είτε παρέες είτε βαθυστόχαστες και μη συζητήσεις. Τις προάλλες, βρεθήκαμε με κάτι φίλους στο παλιό, καλό «Απρόοπτο», που ευτυχώς επαναλειτουργεί στο κέντρο της πόλης, για ρακές. Ποτέ δεν καταλαβαίνω πώς ξεκινάει η συζήτηση για δουλειά και πώς καταλήγει πάντα σε φιλοσοφίες περί ζωής και άλλων δοκιμών. Γιατί θα συμφωνήσω απόλυτα με το Φίλιππο Πλιάτσικα που παραδέχθηκε στο Λευτέρη Παπαδόπουλο ότι η ζωή δεν είναι η επίσημη πρεμιέρα, αλλά η πρόβα, η δοκιμή. Εκεί, δηλαδή, όπου καταβάλεις όλη την προσπάθεια και είσαι σίγουρος ότι ξέρεις πλέον τα λόγια. Πιστεύω ότι αν μας άφηναν να πίνουμε ολημερίς και ολονυχτίς μόνο ρακές θα διατυπώναμε μεγάλες αλήθειες για τη ζωή, παρόμοιες με αυτές των προγόνων μας. Λέτε ο Πλάτωνας να το έτσουζε; Στάνταρ!
Κι από τη ρουκέτα στην Αμερικανική πρεσβεία και τις ατομικές μας ελευθερίες που θέλουν να καταστρατηγήσουν ακόμα περισσότερο, βρεθήκαμε να συζητάμε για την αγάπη, τα παιδιά έξω από την οικογένεια, τη σχέση στο γάμο κι αυτό το κάτι που δεν κρατάει ποτέ για πάντα. Η μρ (μετά ρακή) συζήτηση, σαφώς πιο πιπεράτη απ' την πρ (προ ρακή), μου δημιούργησε συνειρμούς. Τις γιορτές μια αγχόνη απασχόλησε τα ΜΜΕ και ήταν αυτή γύρω από το λαιμό του Σαντάμ. Εμάς μας απασχολούν καθημερινά οι δικές μας σφιχτές ή χαλαρές αγχόνες.
Ρώτησα, λοιπόν, ενδεικτικά φίλους και γνωστούς να μου πουν τη δική του ο καθένας κι αυτό που ανακάλυψα ήταν άκρως ενδιαφέρον. Τον καθένα τον πνίγει αυτό που δε θα επέλεγε αν είχε το σθένος να κάνει αυτό που επιθυμούσε, πληρώνοντας το ανάλογο τίμημα. Μοναξιά. Κι, όμως, η μοναξιά είναι μια ξεκάθαρη προσωπική επιλογή. Απογοήτευση. Εννιά φορές να πέφτεις και τη δέκατη να σηκώνεσαι. Μεγαλειώδης η ατάκα της Μάρως Βαμβουνάκη «Μ' αρέσει εκείνος που η ψυχή του είναι πιο βαθιά από την πληγή του». Η σχέση με τους γονείς -από το τι τρως μέχρι το πότε θα παντρευτείς και θα κάνεις παιδιά. Αυτό λέγεται κι αλλιώς προβολή προσωπικών απωθημένων πάνω σε άλλους. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο στην ανθρώπινη ιστορία. Αν ρωτήσεις έναν ψυχαναλυτή θα σου πει ότι τα 2μισι/3 των υποθέσεων που διαχειρίζεται είναι σχετικές. Κόψε τον ομφάλιο λώρο, στηρίξου στα πόδια σου και δέξου τις αδυναμίες τους. Οταν θα κάνεις λιγότερα λάθη απ' αυτούς έλα να τα ξαναπούμε. Δύσκολο; Σχεδόν ακατόρθωτο. Οι σχέσεις με το άλλο φύλο. Το δεύτερο μεγάλο κεφάλαιο. Δεν ξέρω, δεν απαντώ. Ενήλικας είσαι, μια πείρα την έχεις, λίγο μυαλό και καρδιά σου βρίσκονται εύκαιρα. Χρειάζεσαι μόνο μια καλή συνεργασία όλων αυτών. Αν τώρα έχεις παρατεταμένα ανάδρομο Ερμή, δε φταίω. Τα κοινωνικά πρέπει. Ακούστε τη συμβουλή μιας φίλης που ισχυρίζεται: «Κάθε φορά που πιεζόμουν να πράξω σύμφωνα με τα ελληνικά κοινωνικά πρέπει, έπειθα τον εαυτό μου ότι ήμουν Σουηδέζα και λειτουργούσα ανάλογα». Πιάνει, αν δεν έχεις πρόβλημα να σε χαρακτηρίσουν και γραφικό. Οικονομικό. Διεύρυνε τον πνευματικό σου κόσμο για να καταλάβεις με πόσα λίγα υλικά αγαθά μπορείς να είσαι ευτυχισμένος. Εύρεση δουλειάς. Η ζωή μέσα από τις μικρές αγγελίες. Αν δεν έχεις καλό κονέ, ήλπιζε στην τύχη. Ωράρια εργασίας -αφού βρεις τη δουλειά. Μόνο οι μ.... ες δε συμβιβάζονται σ' αυτή τη ζωή. Ανεκπλήρωτοι πόθοι. Ζήτα από τη ζωή αυτό που θες, αλλά με συγκεκριμένες προδιαγραφές, και θα στο 'δώσει. Μπερδέματα. Απλώς ξεμπερδέψου. Μεγάλωσες πια. Αιώνια κενά. Ασ' τα όπως είναι. Αλλιώς δε θα λέγονται αιώνια.
Μια μέρα το είδα το σύνθημα σ' έναν τοίχο και κατάλαβα: «Το κλουβί είναι ανοιχτό, αλλά δε θα βγεις».

Motto: Τον καθένα τον πνίγει αυτό που δε θα επέλεγε αν είχε το σθένος να κάνει αυτό που επιθυμούσε, πληρώνοντας το ανάλογο τίμημα.