Χαρά με το ζόρι

Της Σόνιας Ταλαντινού

Ξέρεις τι είναι να ξυπνάς Παραμονή Πρωτοχρονιάς με το άγχος της χαράς; Μέχρι και σε ψυχαναλυτή μπορεί να σε στείλει. Πίστεψέ με!
Παραμονή. Ωρα:15:30. Κέντρο της πόλης. Ο φωτισμός στα εμπορικά χαμηλώνει. Οι ιδιοκτήτες κάνουν το ταμείο της χρονιάς. Ξεχασμένοι κάνουν τα ψώνια του άγχους, ανόητα αυτοκίνητα ψάχνουν για πάρκινγκ. Μη, σας λέω, μη μιλάτε, η πόλη μου κοιμάται. Στολισμός με υπόνοια γιορτής, τοπίο από το «Χριστουγεννιάτικο εφιάλτη» του Μπάρτον και street happenings λιγότερα από αυτά που διοργανώνει η Πανμακεδονική Ενωση Ρουμελιωτών. Οι προνοητικοί, δηλαδή, κλεισμένο τραπεζάκι ή γωνία στο μπαρ, σπεύδουν για το γλέντι. Ποιο; Για τη νέα χρονιά που στρίβει σε λίγο από τη γωνία. Πάνε να δεις αν έρχομαι. Καλά, μην κοροϊδεύω τόσο. Κι εγώ για εκεί οδεύω.
Σε μια πόλη της Γαλλίας 500 άτομα έκαναν αντίσταση για το χρόνο που έρχεται και διαμαρτυρήθηκαν για τα χρόνια που φεύγουν και τα οποία -ίσως ηλιθιωδώς- καλοξεπροβοδίζουμε. Κάπως υπερβολικό; Μάλλον, αλλά το βιβλίο της ιστορίας δεν υπογράφουν συμβατικοί.
«Ενήλικο» μπαράκι στην Παύλου Μελά. Δέκα χρόνια μετά. Το πιο κεφάτο εκεί μέσα πρέπει να ήταν ο Γ. στο μπαρ, και σίγουρα όχι λόγω του ερχομού του νέου έτους. Πρόσωπα ελαφρώς κουρασμένα, θλιμμένα, παρεξηγημένα, ταξιδεμένα, βαρετά επαναλαμβανόμενα, αφηρημένα, προβληματισμένα του τύπου «να κάνω την υπέρβαση να διασκεδάσω ή να αφεθώ;», να κοπιάζουν για να δείχνουν γελαστά. Θέλει η ανία να κρυφτεί και η καταπίεση δεν την αφήνει. Είναι σαν τη βούλα των Ινδουιστών στο τρίτο μάτι, ξεχωρίζει από χιλιόμετρα. Κι, όμως, το άγχος της χαράς καραδοκεί τριγύρω, σαν βαμπίρ, έτοιμο να σε ρουφήξει ολόκληρο στη δίνη της ευτυχίας. Κι αν είσαι κακοδιάθετος; Τότε είσαι περίεργος, δεν εκτιμάς, είσαι η μειονότητα, κάνεις κάτι λάθος στη ζωή σου. Κι αν διασκεδάζω τις υπόλοιπες 364 ημέρες και απέχω την τελευταία, τι σημαίνει; Μήπως πάλι κάνω κάτι λάθος;
Λίγες ώρες αργότερα. Παραλία. Μπαρ - ρέστοραν.
Ολο το χρόνο μου παίζει τα ρέκβιεμ και το μοιρολόγι της μάνας -δήθεν ευρωπαϊκό ποιοτικό-, και σήμερα έχει μετατραπεί σε κλαμπ της σειράς, στο όνομα της χαράς της ημέρας. Λόγω της ημέρας Αντωνάκη μου... Θα το καταπιώ κι αυτό. Σύμφωνα με το Ρόμπερτ Λουί Στίβενς «δεν υπάρχει υποχρέωση που υποτιμάμε τόσο πολύ, όσο το να είμαστε χαρούμενοι». Ναι, αλλά υποτιμάτε κι εμένα. Κανείς δε θέλει να είμαι χαρούμενη όλη τη χρονιά; Μόνο σήμερα μου το επιβάλλετε; Δε γίνεται να είστε το ίδιο πιεστικοί και τις υπόλοιπες ημέρες; Σαν χάρη το ζητώ!
Αραγε, η χαρά έχει μέτρο; Κι αν ναι, πόση μπορεί να αντέξει ένας φυσιολογικός (όρος που δεν ερμηνεύεται πλέον με τα σημερινά δεδομένα, αλλά χρησιμοποιείται ευρέως) άνθρωπος μέσα σε 24 ώρες;
Λίγα μέτρα παρακάτω. Ιστορικό στέκι. Καθιερωμένο πρωτοχρονιάτικο πάρτι. Το Λεξοτανίλ θεωρώ ότι είναι πιο διεγερτικό. Ατμόσφαιρα ντουμάνι, σπίρτο ν' άναβες μπροστά σε ανάσα θα ανατιναζόμασταν από την αλκοόλη, plastic χαμόγελα, ευχές με το τουλούμι -μία ας πιάσει και τι στον κόσμο. Σε όλο αυτό μέσα, το κέφι άφαντο... «Μόλις έφυγε», μου είπαν και το δέχτηκα. Οι αυθεντικά κεφάτοι (σ.σ. αυτός που δε χρειάζεται να πιει, να χαπακωθεί ή να λοβοτομηθεί προκειμένου να αισθάνεται καλά) μου κάνουν λίγο σαν είδος υπό εξαφάνιση και υπό προστασία, ταυτόχρονα.
Αν υπακούς όλους τους κανόνες, τότε χάνεις όλο το κέφι. Και φάνηκε ότι σε ημέρες, όπως η Παραμονή Πρωτοχρονιάς υπακούμε σε όλους εκείνους τους κανόνες που επιβάλλουν ότι μια μέρα σαν κι αυτή πρέπει όχι μόνο να είμαστε, αλλά και να δείχνουμε ευτυχισμένοι.
Μακάρι, φέτος, να είναι η πιο διασκεδαστική μας χρονιά, σε καθημερινή βάση. Νιώσε ελεύθερος να ζεις την κάθε στιγμή, όπως αισθάνεσαι. Υπερασπίζομαι το δικαίωμά σου είτε είσαι στα χάι είτε στα ντάουν σου. Αντιστάσου, όμως, στη χαρά με το στανιό, αλλά και στη λύπη από υπερβολή ή βλακεία. Υπολείπονται 351 ημέρες. Προλαβαίνεις!